Προσφάτως γίναμε θεατές μιας άνευ προηγουμένου δήλωσης / παραδοχής / ομολογίας μεγαλο-στελέχους του ΠΑΣΟΚ και υπουργού του, του κ. Χρυσοχοϊδη, ότι «δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο». Την επόμενη ημέρα προσπάθησε να ανασκευάσει τη «γκάφα» με νέες εξηγήσεις… Το ζήτημα αυτό κρύβει πολλά περισσότερα από τη «ανοησία» που πολλοί βιάστηκαν να προσάψουν στον κ. Χρυσοχοϊδη. Κατά την άποψή μου, τα θέματα που εγείρονται είναι πολλά και σοβαρά:
Το θέμα της κομματικής πειθαρχίας: Άραγε το σόι πειθαρχία είναι αυτή που επιβάλει στον βουλευτή να ψηφίζει το Α ή το Β, επειδή «το είπε το κόμμα»; Είναι αυτός ο σκοπός της Δημοκρατίας; Και εάν είναι έτσι, τότε τι τους θέλουμε τους 300 εκπροσώπους μας μέσα σε μια κλειστή αίθουσα, πηγμένης από τους «καπνούς» της κομματικής πειθαρχίας, οι οποίοι έχουν θολώσει την αίθουσα τόσο πολύ, που δεν διακρίνονται ούτε πρόσωπα, ούτε προσωπικές ενστάσεις, ούτε λαμπερές προσωπικότητες. Ας αφήναμε τους 5 αρχηγούς των 5 κοινοβουλευτικών κομμάτων να «τα λένε» μεταξύ τους. Θα γλιτώναμε και μπόλικα έξοδα, έτσι!
Κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα της κομματικής πειθαρχίας (που στην περίπτωση Χρυσοχοϊδη λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις) είναι πρόσκομμα στη λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Αυτοί που την επικαλούνται (δηλαδή κυρίως οι αρχηγοί των κομμάτων) θα έπρεπε να λογοδοτούν με την έννοια ότι εμφανώς ποδηγετούν τις αποφάσεις των εκλεγμένων βουλευτών. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι βουλευτές είναι εκλεγμένοι από το Λαό και όχι οι αρχηγοί των κομμάτων!
Το θέμα του πολιτικού παιχνιδιού: Κατά την άποψή μου, υπάρχει ένας πολιτικός ελιγμός πίσω από αυτή την κίνηση: Σήμερα, υφίσταται την κριτική ότι δεν το διάβασε, όμως αύριο θα έχει στο προσωπικό του οπλοστάσιο μια καλή δικαιολογία: «Αφού δεν το είχα διαβάσει, δεν φταίω για τα όσα κακά έγραφε μέσα. Απλώς υπάκουσα στην κομματική πειθαρχία. Φταίω επειδή δεν το διάβασα αλλά αν το είχα διαβάσει θα έπραττα διαφορετικά». Έτσι λοιπόν, στο μέλλον, ο κ. Χρυσοχοϊδης θα επιχειρήσει να αποσείσει τις ευθύνες από πάνω του. Και θα εμφανιστεί ως νέος και «άμωμος» για να αναλάβει την πρωθυπουργία, την οποία – θα μας πει – θα ασκήσει με τελείως διαφορετικό τρόπο, «ξεχνώντας τα παλιά».
Ο κ. Χρυσοχοϊδης βλέπει ότι σήμερα, στα μάτια των πολιτών, όλοι οι πολιτικοί «βράζουν στο ίδιο καζάνι». Βλέπει ότι δεν μπορεί να βγει έξω από το καζάνι και επιχειρεί “damage control”, έλεγχο ζημιών: Σε μια συγκυρία προβληματική για όλους (και για τον ίδιο) παίρνει το ρίσκο να πέσει στα βαθιά του καζανιού, βάζοντας όμως υποθήκη για το μέλλον: Θα αναδυθεί καθαρός (έχοντας περάσει από το καθαρτήριο της λαϊκής συγγνώμης) και θα επιχειρήσει να σηκωθεί πιο ψηλά από όλους τους άλλους (και να κερδίσει την αρχηγία του κόμματος).
Το «κάψιμο» του Γ. Παπανδρέου: Βλέποντας, επιπροσθέτως, ότι η κοινή γνώμη πνέει τα μένεα κατά του Παπανδρέου, επιχειρεί ο κ. Χρυσοχοϊδης να τηρήσει αποστάσεις. Να τις μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Μας λέει σε απλή γλώσσα: «Δεν διάβασα το μνημόνιο γιατί απλά εμπιστεύθηκα τον αρχηγό του κόμματος και υπεύθυνο πρωθυπουργό. Αυτή η κίνηση είναι γενικώς αποδεκτή από το σύνολο του πολιτικού κόσμου στη χώρα μας (βλέπε «κομματική πειθαρχία» παραπάνω). Πώς να ξέρω ότι το μνημόνιο ήταν τόσο ειδεχθές; Τώρα λοιπόν που ο Παπανδρέου «καίγεται» στις συνειδήσεις του κόσμου, εμένα πρέπει να με αφήσετε απ’ έξω. Δεν είμαι μέρος του προβλήματος» .
Το θέμα της προσωπικής αξιοπιστίας του ανδρός: Αυτό είναι ένα θέμα ήσσονος σημασίας, ωστόσο αποκτά κάποιο βάρος από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός (φαίνεται ότι) επιθυμεί να είναι υποψήφιος για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, πόσο αξιόπιστος μπορεί να είναι ένας τέτοιος αρχηγός (και ίσως και μελλοντικός πρωθυπουργός της χώρας). Ένας ο οποίος ήταν «πολύ απασχολημένος» για να διαβάσει το πιο σημαντικό έγγραφο που πέρασε από τα χέρια βουλευτή της μεταπολίτευσης.
Το δυσάρεστο είναι ότι στο βωμό του προσωπικού, πλέον, συμφέροντος (ούτε καν του κομματικού σχεδιασμού) πολιτικά πρόσωπα εκστομίζουν φράσεις και εκτελούν ελιγμούς που θίγουν ευθέως το Λαό, χωρίς αιδώ.
