Το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά μου!

Είπα κι εγώ να πρωτοτυπήσω σήμερα, με ένα πρωτοχρονιάτικο μήνυμα σαν κι αυτά που στέλνουν οι πρωθυπουργοί. Λοιπόν, να’το:

«Η χρονιά που πέρασε ήταν δύσκολη για τους περισσότερους Έλληνες και πολλούς ακόμα Λαούς της γης. Ορισμένοι βίωσαν για πρώτη φορά την πραγματική πείνα, τη δυστυχία και την απώλεια της αξιοπρέπειας τους. Πολλοί έμειναν άνεργοι για πρώτη φορά και το φάσμα της φτώχειας μόλις τώρα τους σκιάζει. Δεν έλειψαν κι αυτοί που αντιμετώπισαν προβλήματα υγείας από την πίεση των γεγονότων και της γενικότερης κατάστασης…

Είναι καθήκον όλων μας να βοηθήσουμε στην αλλαγή αυτής της ρότας. Με αγάπη και ευγένεια προς το συνάνθρωπο, με σοβαρότητα και ταχύτητα στη δουλειά, με ειλικρίνεια και ωριμότητα στην οικογένεια, με σεβασμό στην ιστορία και τους ηλικιωμένους.

Είναι, όμως, καθήκον και των πολιτικών να σταματήσουν για λίγο και να κοιτάξουν πίσω. Στα λάθη που έκαναν, ακόμα και στις ατιμίες τους. Ο Έλληνας έχει μεγάλη καρδία και – ίσως, λέω ίσως – αν έστω και τώρα σταματήσουν το κακό που κάνουν, ο λαός να τους συγχωρέσει. Αυτό δεν θα είναι έλλειψη (πολιτικής) μνήμης αλλά επίδειξη τεράστιας μεγαλοψυχίας από τον Μεγαλύτερο λαό του κόσμου.

Κύριε Παπαδήμο, ανήκετε σε ένα νέο είδος «πολιτικού» (ναι, πολιτικού, μην το αρνείστε). Δεν δίνετε μόνο προσωπικές εξετάσεις, αλλά δίνετε την ευκαιρία στο Λαό να «τεστάρει» μια τελείως νέα οδό. Μια οδό που τον οδηγεί μακριά από τις λεωφόρους των επαγγελματιών πολιτικών. Μην μας απογοητεύσετε. Εσείς, τουλάχιστον, ξέρετε τι πάει να πει σκληρή δουλειά»

Καλή Χρονιά με υγεία, χαρά και δημιουργία!

Επιτέλους! Ευρώ ή Δραχμή;

Μετά το σχηματισμό της Κυβέρνησης Παπαδήμου, οι πολιτικοί τόνοι έπεσαν (ελαφρώς) κι έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία (σε πολίτες και πολιτικούς) να κοιτάξουμε το φλέγον ζήτημα της κρίσης και της εξόδου από αυτήν, λίγο πιο ψύχραιμα. Θα το έχετε δει στις τηλεοράσεις, ότι η συζήτηση για τις εκλογές δεν είναι πλέον καθημερινή και σίγουρα δεν «παίζει πρώτο θέμα» (Και φανταστείτε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι… περιορισμένης ευθύνης, όπως μας την εμφάνισαν στην αρχή – αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης!).

Τώρα λοιπόν που «έχουμε το χρόνο» (το λέω ειρωνικά) να κοιτάξουμε το καθαρά οικονομικό-τεχνικό μέρος της εξόδου από την κρίση, έχει ανοίξει η συζήτηση περί Ευρώ και Δραχμής. Πρέπει να παραμείνουμε στο Ευρώ, το οποίο, παρ’ όλες τις δυσκολίες του και τις έξωθεν επιθέσεις εξακολουθεί να είναι ένα ισχυρό νόμισμα ή μήπως είναι σωστότερο να απεμπλακούμε, τρόπον τινά, και να γυρίσουμε πίσω στη Δραχμή με την οποία θα έχουμε περισσότερο περιθώριο ελιγμών; Στη συζήτηση αυτή έχουν εμπλακεί πλέον και έγκριτοι επιστήμονες, οικονομολόγοι της ημεδαπής και της αλλοδαπής και ο καθένας παρουσιάζει ισχυρά επιχειρήματα από τη μεριά του.

Οι υπέρμαχοι του Ευρώ λένε ότι πρέπει να μείνουμε μέσα σε αυτό, για να μην χάσουμε το τραίνο της πραγματικά ενωμένης Ευρώπης, να μπορέσουμε στο μεσοπρόθεσμο μέλλον να δανειζόμαστε με χαμηλά επιτόκια κ.λπ. Οι δε υποστηρικτές της Δραχμής προτάσσουν την ανταγωνιστικότητα της χώρας, η οποία θα ενισχυθεί σημαντικά με μια υποτίμηση της Νέας Δραχμής, την αύξηση των εξαγωγών μας και την ενίσχυση του τουρισμού μας, αφού πλέον η χώρα μας θα είναι πιο φθηνή για τους ξένους τουρίστες και επενδυτές.

Σκοπός μου σήμερα δεν είναι να αναλύσω κι εγώ αυτές τις απόψεις (στις οποίες άλλωστε φαίνεται ότι αμφότεροι έχουν ισχυρά επιχειρήματα) αλλά να καταδείξω μια άλλη όψη της πολιτικής παθογένειας αυτής της χώρας: Εφ’ όσον και οι δύο λύσεις παρουσιάζουν πλεονεκτήματα, θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχει ενημερωθεί ο λαός γι’ αυτά τα θέματα έτσι ώστε η κοινή γνώμη να διαμορφωθεί σωστά και να ωθήσει (μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες) τη χώρα στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση/λύση. Αντ’αυτού, έχουμε, τους εξής τραγέλαφους:

Μία κυβέρνηση «συνεργασίας» με κόμματα τα οποία επί της ουσίας (λένε ότι) δεν συμφωνούν. Η Νέα Δημοκρατία που συμμετέχει, λέει ότι συμμετέχει «με ανοχή» και όχι «με συνεργασία» (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

Το ΠΑΣΟΚ να έχει ανοίξει τη συζήτηση περί διαδοχής, αλλά κανείς δεν μας λέει, πώς και πόσο εργάζονται οι υπουργοί της και πόσο ασχολούνται με τα εσωκομματικά.

Την εξωκυβερνητική αριστερά να ζητάει επίμονα εκλογές αλλά να μη λέει κουβέντα για το τι προτείνει.

Την σαφή επιδίωξη του διψασμένου για εξουσία και υπουργικές καρέκλες Λ.Α.Ο.Σ. να παρατείνει τη ζωή της παρούσας κυβέρνησης. Μάλιστα, πρότεινε και… ανασχηματισμό στην μόλις ενός μήνα κυβέρνηση!

Μία μάλλον καθολική συμφωνία υπέρ του Ευρώ, χωρίς να έχει ακουστεί επαρκώς η πλευρά της Δραχμής. Ακούμε μόνο ότι «η Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν», με μια θεσφατική επιμονή.

Το αποτέλεσμα αυτού του πολιτικού παιχνιδιού καταλήγει εν ολίγοις στην εξής απλή διαπίστωση: Η κοινή γνώμη δεν έχει ενημερωθεί επαρκώς πάνω στο ζήτημα «Ευρώ ή Δραχμή» και απόδειξη αυτού είναι ότι 80% του λαού θεωρεί ότι η παραμονή στο Ευρώ είναι η σωστή επιλογή αλλά επίσης 80% θεωρεί ότι το μνημόνιο είναι «κακό». Και κανείς δεν σκέπτεται ότι το μνημόνιο υπάρχει ακριβώς επειδή είμαστε μέσα στην Ευρωζώνη. Διαφορετικά θα είχαμε κάνει υποτίμηση του νομίσματός μας (όποτε εμείς νομίζαμε και πάντως σίγουρα εδώ και χρόνια!) και επίσης θα είχαμε ήδη καρπωθεί τα οφέλη της ανταγωνιστικότητας και της μείωσης του κόστους εργασίας και υπηρεσιών.

Ίσως οι παραπάνω σκέψεις απαντούν και στο ερώτημα γιατί η «σύλληψη» Παπανδρέου περί δημοψηφίσματος ήταν 100% λάθος: Ήθελε να μας αποσπάσει ένα δεσμευτικό «Ναι» ή «Όχι» σε ένα ερώτημα του οποίου τη σωστή απάντηση δεν γνωρίζαμε και ακόμα δεν γνωρίζουμε!

Η ανεπαρκής ενημέρωση της κοινής γνώμης (η οποία συμβαίνει και με συνευθύνη των μέσων ενημέρωσης) είναι επικίνδυνη διότι δεν αφήνει το Λαό να εκφραστεί ελεύθερα και ενδεχομένως να κάνει ένα λάθος το οποίο – αν και σοβαρότατο – θα είναι «δική του επιλογή», όπως θα μας λένε οι πολιτικοί του μέλλοντος. Και θα μας θυμίζουν ότι έχουμε ένα εμπεδωμένο δημοκρατικό πολίτευμα όπου οι πολιτικές δυνάμεις αφουγκράζονται τις επιθυμίες του Λαού και αναλόγως πράττουν.

Τί (άλλο) πάει στραβά με το χαράτσι της ΔΕΗ;

Πολλά έχουν γραφτεί σχετικά με το Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Επιφανειών της ΔΕΗ, το περίφημο «χαράτσι». Θα ήθελα ωστόσο να επισημάνω μερικά ακόμα που δεν ειπώθηκαν ή δεν γράφτηκαν, για να δείξω ότι όχι μόνο αυτό το «τέλος» είναι άδικο (αυτό έχει αποδειχτεί περίτρανα από άλλους πριν από εμένα), αλλά και ότι όλη η οργάνωση για τον υπολογισμό και την είσπραξή του έγιναν με τρόπο πλημμελή, παιδικό!

Λάθη στα τετραγωνικά: Έχουν βρεθεί λάθη στα τετραγωνικά που αναγράφονται στους λογαριασμούς και συνεπώς πληρώνουμε όχι μόνο ένα άδικο χαράτσι, αλλά ένα χαράτσι για κάτι που ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ! Το πρόβλημα, λέει, ξεκινάει από τα στοιχεία που έστειλαν οι κατά τόπους Δήμοι στη ΔΕΗ, αφού μέσα στους λογαριασμούς ηλεκτροδοτήσεως, περιλαμβάνονται τα δημοτικά τέλη και ο δημοτικός φόρος. Μα, κύριοι της ΔΕΗ, γιατί χρειαζόσασταν τα «αρχεία» των δήμων (που στην πλειοψηφία τους δεν είναι καν μηχανογραφημένοι!), τη στιγμή κατά την οποία ΕΣΕΙΣ, ξέρετε ή οφείλετε να ξέρετε τα τετραγωνικά του κάθε οικήματος, εφ’ όσον η αίτηση ηλεκτροδοτήσεως για κάθε ακίνητο συνοδεύεται από υπογεγραμμένο διάγραμμα αδειούχου ηλεκτρολόγου; Ο καθένας από εμάς έχει υπογράψει μαζί σας μια σύμβαση και πάνω σε αυτήν αναγράφονται τα τετραγωνικά της ηλεκτροδοτούμενης επιφάνειας. Αυτή η σύμβαση δεν έχει ισχύ;

Αναδρομική αποζημίωση: Εν πάσει περιπτώσει, τώρα που ανακαλύφθηκε το «λάθος», θα μας επιστρέψετε πίσω ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ όλα τα επιπλέον δημοτικά τέλη και φόρους που πληρώναμε τόσα χρόνια; Και μη μου πείτε να ανατρέξω στη Δικαιοσύνη! Οφείλει να σηκωθεί «ψηλά» ένας εισαγγελέας και να καθαρίσει το θέμα μια και καλή. Όλα αυτά τα λεφτά να επιστραφούν στους καταναλωτές που τόσα χρόνια πλήρωναν για τετραγωνικά που δεν είχαν! Χωρίς δικαστήρια και χωρίς δικηγόρους οι οποίοι (ιδιωτικά) θα ζητήσουν κανένα 300-άρι ευρώ από τον καθέναν μας για να καταφέρουν μια τρύπα στο νερό (όπως έγινε και παλιά με την έκτακτη εισφορά του 2009).

Λάθος στην τιμή ζώνης: Και εδώ ισχύει μια από τα ίδια: Ήταν υποχρέωσή τους να διπλο-τσεκάρουν την τιμή ζώνης πριν στείλουν λανθασμένους λογαριασμούς (άραγε τα λάθη ήταν προς τα πάνω ΜΟΝΟ ή και προς τα κάτω!!!). Πάντως, μπορώ να δεχτώ (εγώ, ο καλοπροαίρετος!) ότι κάτι ξέφυγε ή ότι ο έλεγχος δεν θα μπορούσε να είναι απόλυτος στην τάδε περιοχή ή στο δείνα χωριουδάκι. Όμως, από τη μεριά της η ΔΕΗ δεν θα έπρεπε να έχει ένα μηχανισμό άμεσης διόρθωσης αυτών των λαθών; Εμείς, οι καταναλωτές, αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες υπολογισμού της τιμής ζώνης. Αυτοί γιατί δεν αναγνωρίζουν ότι «ακούσια» λάθη (ΑΝ είναι ακούσια) θα έπρεπε να διορθώνονται με μια απλή αίτηση ή υπεύθυνη δήλωση;

Ψάξε, βρες το δίκιο σου: Μετά απ’ όλα αυτά μας λένε ότι αν διαπιστώσουμε λάθος (αναρωτιέμαι πώς θα διαπιστώσει το λάθος η αγράμματη γυναικούλα με τη συνταξούλα των 300 ευρώ, που ΕΣΕΙΣ την αφήσατε ΕΠΙΤΗΔΕΣ αγράμματη – αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα!), πρέπει να απευθυνθούμε στο Δήμο μας και αυτός με τη σειρά του μας λέει να απευθυνθούμε στη Δ.Ο.Υ. μας και η Δ.Ο.Υ. δηλώνει παντελή άγνοια διότι ποτέ δεν ενεπλάκη σε αυτή την ανταλλαγή στοιχείων μεταξύ Δημοτικής Αρχής και ΔΕΗ!!! Και όλα αυτά με αφήνουν παγερά αδιάφορο: Κανείς δεν σκέφτηκε ότι αυτά τα λάθη αυτά έπρεπε να διορθώνονται με απλή αίτηση-υπεύθυνη δήλωση και πιθανόν με συνοδευτικό κάποιο χαρτί ηλεκτρολόγου ή ακόμα καλύτερα το ίδιο το Ε9; Αφού υπάρχει, υποτίθεται, το απόλυτο χαρτί δικαιολογήσεως των τετραγωνικών που καθένας μας κατέχει, το Ε9. Γιατί χρειάζονται άλλες διαδικασίες? Γιατί πρέπει να βασιζόμαστε σε «λανθασμένα» αρχεία των Δήμων και όταν το λάθος ανακαλύπτεται γιατί πρέπει να ταλαιπωρείται ο καθένας μας, χάνοντας μεροκάματα και πηγαίνοντας από δω κι από ’κει ψάχνοντας το… Άγιο Δισκοπότηρο της προφανούς δικαίωσής του;

Έγκλημα και τιμωρία: Και πάλι, μετά απ’ όλα αυτά, ας υποθέσουμε ότι εγώ, ο καταναλωτής, είμαι διατεθειμένος να δώσω τόπο στην οργή. Κανείς δεν μας είπε, τι προτίθεται να κάνει για την τιμωρία των υπευθύνων αυτής της κωμωδίας: Αφού φταίνε οι δήμοι, γιατί δεν πιάνονται οι υπεύθυνοι, να υποστούν τις συνέπειες: Όταν όλοι εμείς δώσαμε τα «χαρτιά» μας στο δήμο, υποθέτω ότι αναγράφονταν τα σωστά τετραγωνικά. Ποιος και πότε «άλλαξε» αυτά τα τετραγωνικά και τα αύξησε προς τα πάνω; Ποιος προϊστάμενος τον έλεγξε; Ποιος, εν τέλει, φταίει; Ρητορικά ερωτήματα που κρύβουν ύποπτες απαντήσεις …

Κύριοι, σας απέδειξα ότι ο σχεδιασμός αλλά και η εκτέλεση αυτού του (κατά τα άλλα άδικου και αντισυνταγματικού) μέτρου ήταν στην καλύτερη περίπτωση πλημμελής και στην χειρότερη «ύποπτος». Δεν μπορώ να κάνε τίποτα άλλο παρά να αναδεικνύω την απάτη που διεπράχθη σε βάρος των καταναλωτών ρεύματος και να ελπίζω ότι κάποιος, κάπου, κάποτε θα επιληφθεί…

Το «κούρεμα» έγινε. Και τώρα τί;

Το αναμενόμενο «κούρεμα» του χρέους έγινε. Σύμφωνα με τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου θα ήταν 21%, αργότερα αρχίσαμε να το αυξάνουμε, μέχρι που οι ξένοι τραπεζίτες είπαν «όχι περισσότερο από 40%». Τελικώς, η «μπίλια» έκατσε στο 50% με την «ενεργοποίηση του υπερόπλου» όπως αποκαλέστηκε η απειλή του Γερμανογαλλικού άξονα ότι θα προχωρήσει σε μονομερή και μη εθελοντική μείωση. Λίγες μέρες πριν ο κ. Λουκάς Παπαδήμος έγραφε σε κυριακάτικη εφημερίδα ότι το κούρεμα σε ποσοστό μεγαλύτερο του 21% θα είναι καταστροφικό.

Δεν ξέρω τελικά ποιο είναι το ιδανικό «μείγμα κουρέματος». Ξέρω όμως τι πρέπει να γίνει από εδώ και στο εξής: Το επόμενο διάστημα, οι Ελληνικές τράπεζες θα «κοιτάξουν» το χαρτοφυλάκιό τους και θα κάνουν τον υπολογισμό της ζημιάς τους. Θα πρέπει να γίνουν λογιστικές εγγραφές στα βιβλία τους, εν όψει κλεισίματος του τελευταίου τριμήνου του έτους (“4Q”) και φυσικά αυτοί οι αριθμοί να γραφτούν στους ισολογισμούς τους.

Μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, οι τράπεζες θα κλείσουν ακόμη περισσότερο τις «κάνουλες» του δανεισμού. Ίσως αυτό να είναι και λογικό: Πρέπει να εκτιμηθεί το μέγεθος της ζημιάς έτσι ώστε «τρέχοντας» νέα σενάρια να δουν οι αναλυτές ρίσκου των τραπεζών πόσο μπορούν να δανείσουν εκ νέου και σε ποιούς. Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, μικρομεσαίες επιχειρήσεις αλλά και ιδιώτες με έκτακτες ανάγκες θα αγωνιούν… Από αυτή τη διαδικασία θα προκύψει και το μέγεθος της «ανάγκης στήριξης» που θα έχει κάθε τράπεζα, έτσι ώστε να «επανακεφαλαιοποιηθεί» από το κράτος.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; «Εκλογές» φωνάζουν πολλοί. Εγώ, παρ’ όλον ότι βλέπω πως η κυβέρνηση έχει χάσει μεγάλο κομμάτι του λαϊκού ερείσματος, πιστεύω ότι τα πράγματα θα πρέπει να ακολουθήσουν μια διαφορετική πορεία:

1) Αυτή τη στιγμή και για το αμέσως επόμενο διάστημα θα πρέπει να πάψει κάθε συζήτηση για εκλογές. Η κυβέρνηση θα πρέπει (ίσως και με τη βοήθεια ξένων τεχνοκρατών – λέγε με «εποπτεία»!) να εκτιμήσει σωστά τη «ζημιά» και άμεσα να προχωρήσει σε στήριξη των τραπεζών. Μόνο έτσι, θα μπορέσουν οι τελευταίες να «κλείσουν σωστά» τα «βιβλία» και να προχωρήσουν στο άνοιγμα των εταιρικών και προσωπικών χρηματοδοτήσεων. Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά στην περίφημη «επανεκκίνηση» της οικονομίας που τόσο καιρό μας λέει η Νέα Δημοκρατία και άλλοι, και απλώς δεν ήξεραν τι εννοούσαν. Αν αυτό είναι δυνατόν να συμβεί πριν από Χριστούγεννα (και πάλι το τέλος του 4ου τριμήνου), θεωρητικά οι λογιστικές εγγραφές «ζημιάς» θα έρχονταν «τούμπα» από τις νέες λογιστικές εγγραφές «επαναχρηματοδότησης». Έτσι, «ούτε γάτα, ούτε ζημιά»! Τα παραπάνω μπορεί να είναι υπεραπλουστευμένα, αλλά, νομίζω, δείχνουν με καθαρό τρόπο το επείγον της υπόθεσης αυτής.

2) Μόλις επιτευχθεί η περίφημη επανεκκίνηση, τότε θα πρέπει να πάμε σε εκλογές, έτσι ώστε μια νέα κυβέρνηση με ανανεωμένη λαϊκή εντολή να αναλάβει την εφαρμογή των ήδη ψηφισμένων (και μη υλοποιημένων!) μέτρων αλλά και για να φέρει τα νέα μέτρα. Ναι, μην απορείτε. Νέα μέτρα έρχονται, ανεξαρτήτως του τι σας λένε, διότι απλούστατα κάποιος πρέπει να πληρώσει το κόστος της αναχρηματοδότησης των τραπεζών. Ποιος θα το κάνει αυτό; Το χρεωκοπημένο κράτος; Ή μήπως τα νέα δάνεια θα καλύψουν 100% αυτές τις ανάγκες;…

Το μήνυμα, κατά την άποψή μου, είναι σαφές: Γρήγορες ενέργειες τώρα, έτσι ώστε να επιτευχθεί η περίφημη «επανεκκίνηση». Υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις με πραγματικές ανάγκες και με πραγματικά σχέδια επέκτασης, οι οποίες όμως μέχρι τώρα δεν προχωρούσαν σε επενδύσεις, φοβούμενες το θολό τοπίο. Τώρα λοιπόν η κυβέρνηση πρέπει να τους δείξει ότι το τοπίο «ξεθόλωσε» και τώρα είναι η ώρα για να προχωρήσουν μπροστά. Θα ανοίξουν (ας ελπίσουμε) νέες δουλειές που θα κινήσουν το χρήμα και έτσι θα μειώσουν τις ανάγκες δανεισμού των επιχειρήσεων (μέσω της αύξησης του τζίρου) αλλά και την ανεργία. Και αυτό ακριβώς είναι η «επανεκκίνηση» σε πραγματικούς όρους.

Η κυβέρνηση πρέπει να βιαστεί, διότι άλλες ολιγωρίες δεν επιτρέπονται. Καθυστέρησε στις διαρθρωτικές αλλαγές, καθυστέρησε στις αποκρατικοποιήσεις, καθυστέρησε στη «μείωση του κράτους». Τώρα που βρέθηκε μια φόρμουλα «ανάσας» ας μην καθυστερήσει να τη μεταδώσει (ως άλλος νοσοκόμος) στον ασθενή. Οι ευθύνες της είναι μεγάλες!

Ένα παιχνίδι τακτικής ενάντια στους πολίτες

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου παλινωδίας στα θέματα που μας αφορούν άμεσα, τα σχετικά με την οικονομική κρίση, τους φόρους επί φόρων που επιβάλλονται και γενικότερα τα θέματα οικονομικής πολιτικής.

Ανακοινώνονται μέτρα, πολλές φορές τόσο «αδούλευτα» και πρόχειρα, τα οποία προκαλούν την έκπληξη και την οργή των συμπολιτών μας, τόσο με την πρωτοφανή «αγριότητά» τους όσο και με τον απόλυτο και σχεδόν απολυταρχικό τρόπο που επιβάλλονται (όλοι π.χ. γνωρίζουμε για τις αιτιάσεις περί αντισυνταγματικότητας των «εκτάκτων εισφορών»). Είναι προφανές στο «γκουβέρνο» μας ότι αυτά τα μέτρα δεν μπορούν να περάσουν εύκολα αλλά πρέπει οπωσδήποτε να περάσουν γρήγορα! Πρέπει λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος να μας κάνουν να τα «χωνέψουμε», να μας «χρυσώσουν το χάπι».

Και τι κάνουν; Ανακοινώνουν μέτρα πρωτοφανούς αγριότητας είτε με διαρροές είτε με δημόσιες εμφανίσεις υπουργών στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία κατ’ αρχήν προκαλούν έντονες-εντονότατες αντιδράσεις. Αυτές οι αντιδράσεις έχουν σκοπό να «απορροφήσουν» τους αναπόφευκτους κραδασμούς της κοινωνίας, να μας κάνουν να το συζητήσουμε έντονα, να γράψουν οι εφημερίδες και οι bloggers γι’ αυτά, μέχρι του σημείου να τα θεωρούμε σίγουρα.

Ακολούθως, οι κυβερνόντες προχωρούν στο… προκείμενο. Ανακοινώνουν επισήμως τα «αναθεωρημένα» μέτρα, τα οποία είναι κατά τι ελαφρότερα και πιο εύπεπτα από τους πολίτες. Τότε, όλοι μας αναστενάζουμε με ανακούφιση (!) και λέμε «και μη χειρότερα». Οι αρνητικές προσδοκίες μας είχαν «χτυπήσει ταβάνι» και τώρα που μας δίνουν μια νέα συνταγή «light μιζέριας» την αποδεχόμαστε ευκολότερα. Ιδού ένα παράδειγμα: Μας είπαν ότι θα εξισωθεί ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης με αυτό του πετρελαίου κίνησης. Αυτό έγινε πολύ πριν την έναρξη της χειμερινής σαιζόν. Φοβηθήκαμε όλοι ότι δεν θα μπορούμε να «ζεστάνουμε το κοκαλάκι μας» και το συζητούσαμε επί μήνες. Και προσφάτως, ανακοινώθηκε ότι θα γίνει φέτος μια «μικρή» αύξηση και η πλήρης εξίσωση θα γίνει από του χρόνου. Προσέξτε: Μικρή αύξηση. Δηλαδή «μόνο» 10%, όπως βγάζει ο πρόχειρος υπολογισμός μου. Έτσι, ο λαός καταπίνει και αυτό το «ποτήριο» και λέει «και μη χειρότερα».

Εκφραστές αυτής της πολιτικής είναι ορισμένα στελέχη της κυβέρνησης, τα οποία είναι τοποθετημένα σε θέσεις-κλειδιά, με σκοπό να «βγαίνουν μπροστά» και να γίνονται αποδέκτες των πρώτων σφοδρών αντιδράσεων, παίζοντας το ρόλο του κυματοθραύστη. Είναι άνθρωποι οι οποίοι έτσι κι αλλιώς δεν χαίρουν καμίας ιδιαίτερης εκτίμησης από το λαό και που οι πολιτικές τους φιλοδοξίες έχουν μάλλον φτάσει στο μέγιστο δυνατό. Μπαίνουν λοιπόν μπροστά για να απορροφήσουν τους κραδασμούς και κατόπιν να μπορέσει ο αρμόδιος υπουργός να εκτελέσει το αρχικώς σχεδιασμένο πλάνο του, κάπως ευκολότερα.

Κατά την άποψή μου, αυτό κινείται στα όρια της απάτης. Αν αυτά γίνονταν σε κάποια σωστή «δουλειά» ή επιχείρηση, ο ιθύνων νους θα είχε «πάρει πόδι» μια ώρα αρχύτερα. Εμείς, πάλι, οι πολίτες πρέπει να κρίνουμε αυτά τα μέτρα στο πραγματικό τους μέγεθος και να μην μπαίνουμε στη λογική του «πάλι καλά, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα»!

Μην επισκέπτεστε την Ελλάδα!

Πρόσφατα, έπεσα πάνω σ’ ένα πολύ ενδιαφέρον post με τίτλο “don’t visit Greece” από τον pistirikos.net και είπα να το μοιραστώ μαζί σας γιατί μου προκάλεσε ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων και αντιδράσεων, από δυσφορία και αγανάκτηση μέχρι συμπαράταξη και συμφωνία. Και αυτό είναι κάτι που δεν το συναντάμε συχνά! Θέλησα λοιπόν να αναλύσω λίγο παραπάνω τα γραφόμενα.

Λέει, με απλά λόγια, ο pitsirikos, ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι λεφτά, αλλά περισσότερη δημοκρατία. Συνεπώς καλεί τους ξένους (το κείμενο είναι γραμμένο στα Αγγλικά) να ΜΗΝ επισκεφθούν την Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι. Μάλιστα, αναφέρει το παράδειγμα της χούντας του ’67 όπου παρόμοιες παραινέσεις υπήρχαν και τότε, έτσι ώστε η χώρα να απομονωθεί (και άρα να απομονωθούν και οι συνταγματάρχες).

Αντίδραση 1η: Είναι τρελός αυτός ο πιτσιρίκος; Καλεί το τουριστικό κεφάλαιο να αποφύγει φέτος τη χώρα μας και να χάσουμε ένα σωρό δολάρια και ευρώ; Οργή… Μήπως είναι ένας από αυτούς τους δήθεν αριστερούς που ισοπεδώνουν τους πάντες και τα πάντα;

Αντίδραση 2η: Για μισό λεπτό… Έχει κάποιο δίκιο… Όλοι περιμένουν ότι φέτος ο τουρισμός θα πάει καλύτερα από πέρυσι. Αναμένονται σημαντικά έσοδα που θα βοηθήσουν την πρωτογενή τουριστική παραγωγή (ξενοδοχεία, εστίαση κ.λπ.) αλλά και τη δευτερογενή (διόδια δρόμων, νέα έργα κ.λπ.). Και όλα αυτά θα έσωζαν τη χώρα; Σαφώς όχι. Απλώς θα παρέτειναν το χρόνο κατάρρευσης με μια ανάσα μετρητών. Νέα προβλήματα και νέες φορομπηχτικές τακτικές, από… Σεπτέμβρη.

Αντίδραση 3η: Ο περισσότερος κόσμος συμφωνεί ότι, απ’ τη μια, η χώρα δεν χρειάζεται (ή δεν μπορεί να αντέξει) εκλογές και, απ’ την άλλη, η κυβέρνηση αυτή δεν τα πάει και τόσο καλά (ή καθόλου καλά). Αν, πάλι, εδημιουργήτο μια κυβέρνηση συνεργασίας, τότε με τη σύμφωνη γνώμη (λέμε τώρα!) του 50+% του ελληνικού λαού, θα προχωρούσαμε «μπροστά» σε νέα… «νομιμοποιημένα» εγκλήματα κατά της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και ποιότητας ζωής. Μήπως ο τρόπος να βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι ένα ισχυρό πολιτικό αλλά και οικονομικό σοκ; Εάν, εν προκειμένω, χανόταν το εισόδημα «Τουρισμός 2011», τότε θα βρισκόμασταν πιο κοντά στη χρεωκοπία ή στην αναδιάρθρωση. Οι αγανακτισμένοι πιθανόν να αποκτούσαν νέα ορμή και εκείνοι εκ των 300 που βγάζουν κορώνες περί «δημοκρατικών θεσμών» να μαζεύονταν λίγο. Θα καταλαβαίναμε με ισχυρό τρόπο ότι μέχρι… το επόμενο καλοκαίρι που θα έρχονταν οι επόμενοι τουρίστες, θα έπρεπε να γίνει κάτι δραστικό για να αντέξουμε.

Μπορεί να συμφωνείτε ή να διαφωνείτε με τα παραπάνω. Αυτό όμως στο οποίο σίγουρα θα συμφωνήσουμε όλοι είναι ότι η κατάσταση μας οδηγεί και μας «μαθαίνει» να σκεφτόμαστε με νέους τρόπους. Αυτά που γράφω παραπάνω, πριν μερικούς μήνες μπορεί να ήταν έως και αιρετικά. Σήμερα όμως, τα αναλύουμε ως «συζητήσιμες» επιλογές.

Σε προηγούμενο post είχα μιλήσει για το «πολιτικό ειδικό βάρος» των αγανακτισμένων και είχα καταλήξει ότι φυσικά και υπάρχει. Εκείνο το βάρος σε συνδυασμό με νέους τρόπους σκέψης και ενέργειας (όπως ο πιο πάνω… αιρετικός) είναι το μείγμα που θα μας οδηγήσει στην πνευματική απελευθέρωση από τα κλασσικά κομματικά δίπολα ή πολιτικά τρίπτυχα!

Το Πολιτικό «ειδικό βάρος» των Αγανακτισμένων

Βιώνουμε για πρώτη φορά ένα μαζικό κίνημα το οποίο έχει στόχους όχι αμιγώς πολιτικούς (όπως π.χ. το Πολυτεχνείο του 74 ή ο Μάης του 68) αλλά κοινωνικούς. Άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν – και μάλιστα ειρηνικά και με χαμηλή τη φωνή – για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η κοινωνία μας λόγω της οικονομικής κρίσης, της αύξησης της εγκληματικότητας, της ανεργίας κ.λπ.

Ο όχι προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να δει αυτή την κατάσταση με συμπάθεια και ως λίγο γραφική. Είναι όμως έτσι; Εκτός από μια «συμπαθητική» εικόνα, οι Αγανακτισμένοι έχουν πολιτικό «ειδικό βάρος»; Πιστεύω πώς ναι. Είναι η πρώτη φορά που μια μαζική συγκέντρωση πλήθους, σε πολλές πόλεις της χώρας ταυτόχρονα, βγήκε να διαδηλώσει αλλά ταυτόχρονα να αποκρούσει προσπάθειες εισχώρησης στις τάξεις του επώνυμων πολιτικών παρατάξεων. Και αυτό ακριβώς είναι που δίνει πολιτικό βάρος στους Αγανακτισμένους: Εάν δεν θέλουν να εκπροσωπηθούν από το τάδε ή το δείνα πολιτικό σχηματισμό, τότε προφανώς αποτελούν ένα νέο πολιτικό πόλο!

Κοιτάξτε τι ψιθυρίζουμε όλοι μας στις συζητήσεις καφενείου και μεταξύ μας: Η κυβέρνηση, αν και προσπαθεί να αποφύγει τα χειρότερα, κάνει πολλά σφάλματα. Η αξιωματική αντιπολίτευση τηρεί μια σκληρή στάση άρνησης και επιδίδεται σε «πολιτικό πόκερ». Η αριστερά είναι ή απούσα ή «εκ πεποιθήσεως αρνητική». Η «πατριωτική δεξιά» εμφανίζει ένα πρόσωπο φιλολαϊκό αλλά όλοι φοβόμαστε ότι αν αυξήσει την εξουσία και επιρροή της, μπορεί να επιβάλλει νέους κανόνες (που μάλλον θέλουμε να αποφύγουμε). Γενικά, συμφωνούμε όλοι ότι η υπάρχουσα πολιτική εκπροσώπηση του Λαού από τα υφιστάμενα σχήματα είναι μάλλον ελλιπής ή προβληματική. Και πάνω εκεί, σε αυτή τη συζήτηση, και με την αγωνία περιρρέουσα και διάχυτη, εμφανίζεται ένα νέο σχήμα το οποίο είναι σαφώς υπερκομματικό και οπωσδήποτε βγαλμένο από τα (κυριολεκτικά) σπλάχνα του λαού!

Έχουμε λοιπόν έναν σχηματισμό ο οποίος:

Έχει λαϊκό έρεισμα γιατί εκπορεύεται από τον ίδιο το λαό.

Έχει στόχους (οικονομικούς, κοινωνικούς και άλλους).

Εκφράζει (μικρή ή μεγάλη) μερίδα των πολιτών. Μάλλον μεγάλη.

Εξωτερικεύει την ύπαρξη του με τρόπους όχι «τιμωριτικούς» για τον πλησίον (συγχωρέστε μου τον νεολογισμό!)

Έχει πραγματική δύναμη μπροστά στην κάλπη (Μπορεί κάλλιστα να είναι το Λευκό ή Άκυρο, το οποίο οι περισσότεροι συμφωνήσαμε στις τελευταίες εκλογές ότι δεν είναι πεταμένη ψήφος!)
Αυτός είναι ή δεν είναι ένας πολιτικός σχηματισμός;! Ναι, δεν είναι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, αλλά δεν παύει να είναι μια «φωνή λαού».

Τα παραπάνω αποδεικνύουν, νομίζω, ότι οι Αγανακτισμένοι έχουν πολιτικό «ειδικό βάρος». Μένει τώρα να δούμε εάν αυτό το «ειδικό βάρος» μεταφράζεται σε πραγματική μάζα, όταν βρεθούμε μπροστά στην κάλπη. Εάν είστε φυσικός, θα ξέρετε ότι το ειδικό βάρος είναι ένα μέτρο της «ποιοτικής σύνθεσης» ή της «δυναμικής» ενός πράγματος. Όμως μόνο η «μάζα» έχει νόημα στον πραγματικό, διαισθητικό κόσμο μας. Μόνο η μάζα είναι αυτή που μπορεί να σου «ανοίξει το κεφάλι», αν πέσει πάνω σου. Ο νοών νοήτω!

Η Πολιτική Αλληλεγγύη απαραίτητη προϋπόθεση για τη σταθεροποίηση της χώρας

Έχω γράψει προσφάτως για την κοινωνική αλληλεγγύη, η οποία εν μέσω οικονομικής κρίσης είναι απαραίτητη έτσι ώστε να βοηθηθούν αυτοί που επλήγησαν περισσότερο, αλλά και για να προστατευτεί το κοινωνικός ιστός από ακραία φαινόμενα, παρεκτροπές και δυστυχία.

Εν τω μεταξύ, ο καθένας από εμάς πρέπει να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του. Να παράγει και να φέρνει «αποτελέσματα». Το ίδιο πρέπει να κάνει φυσικά και η κυβέρνηση του τόπου. Πρέπει να εργαστούν οι υπουργοί από τις πολιτικές του θέσεις αλλά και οι ανώτεροι και κατώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι από τις εκτελεστικές τους θέσεις. Αυτά είναι προφανή…

Πρέπει όμως ταυτόχρονα να «εργαστούν» και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, με πρώτη και κύρια (αλλά όχι μόνη) την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Βάζω τη λέξη «εργαστούν» σε εισαγωγικά για να δείξω ότι σήμερα δεν θα ασχοληθώ με τις «τεχνικές λεπτομέρειες» της εργασίας που πρέπει να εκτελέσουν, αλλά με την έννοια της Πολιτικής Ευθύνης που σήμερα περισσότερο από ποτέ λαμβάνει και την διάσταση της Πολιτικής Αλληλεγγύης .

Σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση και ιστορική στιγμή της χώρας είναι γνωστό (και ως ένα βαθμό θεμιτό) τα πολιτικά κόμματα να ανταγωνίζονται μεταξύ τους και να προσπαθεί το καθένα να προσελκύσει περισσότερους ψηφοφόρους. Προφανώς, ο τελικός στόχος είναι η απόκτηση της εξουσίας (και μάλιστα αυτοδύναμα, εί δυνατόν) έτσι ώστε να προωθήσουν το δικό τους πρόγραμμα και τη δική τους πολιτική η οποία – διατείνονται ότι – θα φτιάξει ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας. Δεν είναι φυσικά άγνωστο στη χώρα μας το φαινόμενο, στην προσπάθεια για την απόκτηση της εξουσίας (ή έστω την αύξηση της δύναμής τους) τα πολιτικά κόμματα να επιδίδονται σε ανελέητο αγώνα που μπορεί πολλές φορές να ξεπεράσει και τα λογικά όρια. Πολλές φορές ακόμα, ο ένας κατηγορεί τον άλλο για «έλλειψη πολιτικής ευαισθησίας ή υπευθυνότητας» και μάλιστα με σκληρές εκφράσεις…

Στην παρούσα συγκυρία όμως, το ζητούμενο αλλάζει: Δεν δικαιούνται πλέον να παλεύουν για την εξουσία με οποιοδήποτε όπλο και κόστος. Η πολιτική συναίνεση είναι απαραίτητη – το λένε αυτό τώρα τελευταία πολλοί – όμως θα ήθελα να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα: Είναι απαραίτητη η Πολιτική Αλληλεγγύη, έτσι όπως είναι απαραίτητη και η Κοινωνική Αλληλεγγύη που προανέφερα. Η Πολιτική Αλληλεγγύη είναι εκείνη η οποία θα «φρενάρει» (ναι, προσωρινά) τη κούρσα για την εξουσία. Θα κλείσει τα στόματα της άγονης «αντιρρησιολογίας» που ορισμένοι υιοθετούν και προσπαθούν να πληγώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Θα «κατευνάσει» τα πνεύματα που ζητούν ευκόλως την παραίτηση υπουργών ή τη διενέργεια πρόωρων εκλογών.

Η κυβέρνηση της χώρας (εννοώ το θεσμό, όχι τα πρόσωπα) χρειάζεται τη στήριξη των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, αφού είναι πλέον προφανές ότι έχουμε ένα εθνικού μεγέθους πρόβλημα και όχι ένα ΠΑΣΟΚικό ή ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ή ΑΛΛΟΚΟΜΜΑτικό πρόβλημα.

Πρέπει τώρα οι πολιτικές δυνάμεις να έλθουν κοντά με τον αντίπαλό τους για να αντιμετωπίσουν μια κοινή απειλή. Μετά, όταν η απειλή θα έχει περάσει… έχουν όλο τον καιρό να ανασυνταχθούν και να ξανα-φαγωθούν, όπως έκαναν από την απελευθέρωση του Έθνους και μετά… εκτός κι αν πάρουν κανένα χρήσιμο μάθημα στο ενδιάμεσο!

Πρέπει τώρα οι πολιτικές δυνάμεις να σταθούν αλληλέγγυες γύρω από την κυβέρνηση και να τη βοηθήσουν με ό,τι μέσα διαθέτουν να ξεπεράσει (ξεπεράσουμε) αυτή την κρίση. Ο λαός θα το αντιληφθεί αυτό και στις πρώτες εκλογές που θα γίνουν έξω από τη βαριά σκιά της κρίσης, θα ανταμείψει αυτούς που στάθηκαν ψηλά στην εθνική προσπάθεια.

Στελέχωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων

Διαβάζουμε ότι η Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου αναστέλλει τη λειτουργία της για τους εξής λόγους:

Πολλοί διδάσκοντες που συνταξιοδοτούνται δεν αντικαθίστανται, με αποτέλεσμα το εκπαιδευτικό προσωπικό της Σχολής να έχει μειωθεί κατά περίπου 40% στην τελευταία διετία.

Υπάρχει Προεδρικό Διάταγμα το οποίο επιτρέπει την υπό όρους εκλογή μελών ΔΕΠ χωρίς την κατοχή διδακτορικού διπλώματος. Η μη ανανέωσή του, όμως, έχει αναστείλει κάθε εκλογή και εξέλιξη καθηγητών, που καλούνται να διδάξουν συνθετικά μαθήματα.

Το παραπάνω είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του πού οδεύει η εκπαίδευση στη χώρα μας. Μάλιστα το παράδειγμα της Αρχιτεκτονικής είναι χαρακτηριστικό, καθώς μιλάμε για μια σχολή που συνδυάζει την επιστήμη με την καλλιτεχνία! Αυτό κάτι λέει και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά και για την αντίληψή μας περί τα «πολιτιστικά».

Θα ήταν ενδιαφέρον να μας εξηγήσει κάποιος γιατί ένα πανεπιστημιακό, εν πολλοίς, ίδρυμα μένει χωρίς το απαραίτητο διδακτικό προσωπικό και τι πρέπει να περιμένει κανείς από αυτό, πλέον. Επίσης, τι θα πούμε στα παιδιά που με κόπους «μπήκαν» στη σχολή αυτή για να σπουδάσουν, να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, να ακολουθήσουν μια επαγγελματική πορεία, να χτίσουν μια καριέρα, να βγάλουν χρήματα ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο έκαναν αυτή την επιλογή, βρε αδελφέ!

Γιατί δεν αντικαθίστανται οι συνταξιοδοτούμενοι διδάσκοντες; Μήπως η πρόσληψη νέων θα επιβαρύνει τον πολυπαθή προϋπολογισμό του κράτους; Μήπως πράγματι κρίθηκε ότι υπάρχουν υπεράριθμοι καθηγητές στην εν λόγω σχολή; Τι σημαίνει «προεδρικό διάταγμα», στο κάτω-κάτω; Γιατί χρειαζόμαστε ειδικά «νομικά κατασκευάσματα» για να στελεχώσουμε τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα; Και, εν τέλει, σε ποια άλλη χώρα γίνονται αυτά τα τραγικά;

Υπάρχουν ένα σωρό προβλήματα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τα βιώνουν τα παιδιά από τα πρώτα τους χρόνια στην Α-βάθμια εκπαίδευση. Το να ψάχνουμε να βρούμε και νέα προβλήματα (κάπως έτσι ακούγεται στα δικά μου τα αυτιά!) είναι από άσκοπο έως και ύποπτο. Ναι, το ψάρι, λέει ο λαός μας, βρωμάει απ’ το κεφάλι. Αλλά απ’ την άλλη μεριά δεν μπορεί κανείς να περιμένει να λυθούν όλα τα θέματα από τον «Υπουργό». Κάτω από τους υπουργούς και τους γενικούς γραμματείς υπάρχουν υπάλληλοι, ιεραρχία αλλά και ο μηχανισμός του πανεπιστημίου. Θα ήθελα νά’ξερα σε ποιο γρανάζι του μηχανισμού κόλλησε το θέμα της Σχολής Αρχιτεκτόνων… Δεν προσπαθώ να ρίξω ευθύνες «εδώ» ή «εκεί», απλώς προσπαθώ ως τρίτος παρατηρητής (που, εξ’ ορισμού, μπορεί να βλέπει τα πράγματα πιο καθαρά) να διαγνώσω ποια είναι η λογική με την οποία αναστέλλεται η λειτουργία ενός από τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας!

Η Κοινωνική Αλληλεγγύη στα χρόνια της Οικονομικής Κρίσης

Στη χώρα μας βιώνουμε μερικές εξαιρετικές περιστάσεις, αυτή την εποχή. Δεν είναι πρωτόγνωρες, ίσως, αλλά είναι πρωτοφανείς για τους νεώτερους, τουλάχιστον, από εμάς. Οι σημερινοί σαραντάρηδες ή πενηντάρηδες, από την αρχή της ζωής τους βίωναν μια συνεχή βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου και σχεδόν συνεχή αύξηση του εισοδήματός τους. Σε σχετικά μικρή ηλικία μπόρεσαν να αποκτήσουν ορισμένα καταναλωτικά αγαθά που η προηγούμενη γενιά έπρεπε να «ωριμάσει» ηλικιακά για να τα απολαύσει.

Σήμερα, διανύουμε μια περίοδο οικονομικής κρίσης που αναγκάζει μερικούς από εμάς να συμμορφωθούμε σε νέα δεδομένα. Κάποιοι υφίστανται μείωση των εισοδημάτων τους, κάποιοι βιώνουν για πρώτη φορά τον εφιάλτη της ανεργίας. Άλλοι, πάλι, υπό το βάρος της γενικότερης κατάστασης, υφίστανται πιέσεις εντός του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Είναι γενικά διάχυτη η εντύπωση ότι «ο κόσμος είναι εκνευρισμένος». Το βλέπεις κάθε μέρα στις πάσης φύσεως ουρές που περιμένεις (όχι και τόσο υπομονετικά, πια) να εξυπηρετηθείς, στις αναπόφευκτες μικρο-συγκρούσεις της καθημερινότητας (όπου δεν είσαι πλέον διατεθειμένος να δεχτείς ότι μπορεί και να σφάλεις) κ.λπ. Για να μην μιλήσουμε για τη στάση μας απέναντι στους μετανάστες…

Οι πιέσεις που υφιστάμεθα σε προσωπικό επίπεδο, αναμφισβήτητα μεταφέρονται στο συλλογικό επίπεδο. Έτσι φτάνουμε να μιλάμε για μια γενικότερη «αναταραχή στην κοινωνία».

Θα πρέπει να (ξανα)θυμηθούμε την έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης. Εκείνης της κινητήριας δύναμης που ήταν κυρίως χαρακτηριστικό της Ελληνικής κοινωνίας (και λιγότερο των ευρωπαϊκών ή βορειοαμερικανικών κοινωνιών). Οι πιέσεις που ανέφερα παραπάνω, αν δεν αντιμετωπιστούν, μπορούν να μολύνουν ακόμα περισσότερο την κοινωνία και καθέναν από εμάς. Έτσι θα οδηγηθούμε σε τάσεις απομάκρυνσης από τον περίγυρό μας και σε μια προσπάθεια να φτιάξουμε τον δικό μας «πυρηνικό» μικρόκοσμο. Το μόνο καλό που μπορεί να προκύψει από αυτή τη διεργασία είναι η ενδυνάμωση του θεσμού της οικογένειας, που τόσο έχει υποφέρει και αυτός, τελευταία. Αλλά μέχρις εκεί. Τίποτα περισσότερο.

Η κυβέρνηση, η ευρωπαϊκή ένωση και οι υπόλοιποι πολιτικοί θεσμοί, κάνουν «ό,τι πρέπει» σε τεχνοκρατικό επίπεδο για την αντιμετώπιση της κρίσης (και εν προκειμένω την υποβοήθηση της Ελλάδας να την ξεπεράσει). Υπάρχουν όμως ζητήματα της καθημερινότητας στα οποία μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε «εμάς». Η ανακούφιση ευπαθών μονάδων (που μόλις τώρα προκύπτουν, έξω από την πόρτα μας, π.χ. οι νέο-άνεργοι) με οικονομική βοήθεια, το car pooling με το γείτονά μας (δηλαδή η κοινή μετακίνηση από και προς την εργασία μας – το γνωρίζαμε αλλά κανείς δεν έμπαινε στον κόπο, μέχρι σήμερα), η συνεισφορά σε δραστηριότητες της εκκλησίας με δωρεές χρηματικές ή άλλου είδους, η συμμετοχή σε ομάδες ενδιαφέροντος για τοπικά θέματα του δήμου ή της κοινότητάς μας, η αντιμετώπιση των πάσης φύσεως θεμάτων με νέα όρεξη, σεβασμό και ευγένεια για τον συνάνθρωπο είναι μερικά παραδείγματα, μόνο.

Σε περιόδους κρίσης, η κοινωνική αλληλεγγύη είναι η «συνεκτική δύναμη» που θα προστατέψει τον κοινωνικό ιστό, έτσι ώστε να μην παρατηρηθούν παρεκτροπές οι οποίες απλώς θα πυροδοτούν νέους κύκλους αναταραχής, σαν ένας φαύλος κύκλος.

Υπηρεσία Μίας Στάσης

Θετική κρίνεται, το δίχως άλλο, η προσπάθεια της κυβέρνησης να υλοποιήσει την «Υπηρεσία Μίας Στάσης», προκειμένου για τη σύσταση εταιριών. Είναι ένα βήμα που αποσκοπεί στην απλοποίηση των διαδικασιών και, φυσικά, ως μέρος του μεγαλύτερου προβλήματος που ονομάζεται «διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας» στην Ελλάδα.

Η «Υπηρεσία Μίας Στάσης» (Υ.Μ.Σ. – One-stop shop) είναι, ως έννοια, γνωστή στους επιχειρηματικούς κύκλους αλλά και στο επίπεδο των κάθε λογής “line managers” (δηλαδή των διευθυντών μεσαίου επιπέδου, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με τον έλεγχο και βελτιστοποίηση των διαδικασιών εντός της επιχείρησης, του οργανισμού κ.λπ.). Είναι η προσπάθεια, αφ’ ενός να «λιγοστέψουν» τα απαραίτητα βήματα μιας διαδικασίας και εφ’ εταίρου να συγκεντρωθούν αυτά σε όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους ή θέσεις εργασίας ή «Στάσεις» όπως εύστοχα δηλώνει και ο τίτλος. Και φυσικά, η απλοποίηση φέρνει και τη μείωση του κόστους που είναι και αυτό ένα από τα ζητούμενα.

Και εγώ, ως άνθρωπος της πληροφορικής και σχεδιαστής πληροφοριακών συστημάτων που αφορούν την «επιχείρηση» (business applications) έχω συχνά ασχοληθεί με το θέμα. Με έχει απασχολήσει, αφού τις περισσότερες φορές απασχολεί και τους πελάτες μου (τους «χρήστες» του συστήματος). Ιδού μερικά παραδείγματα:

Όταν απευθύνεστε στον Έμπορο αυτοκινήτων, θα θέλατε να είναι σε θέση ο ίδιος να σας κάνει μια πρόταση για τη χρηματοδότηση του αυτοκινήτου σας αλλά και για την ασφάλισή του. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό γίνεται, αλλά όταν χρειάζεται να υπογράψετε το τελικό συμβόλαιο ή να πάρετε κάποιες διευκρινήσεις ή να αλλάξετε κάποιους όρους της χρηματοδότησης σας, μπορείτε να απευθυνθείτε στον ίδιο έμπορο ή πρέπει να επικοινωνήστε με την τράπεζα, την ασφαλιστική εταιρία κ.λπ.;

Όταν πάτε στην Δ.Ο.Υ. για να δηλώσετε αλλαγή διεύθυνσης κατοικίας, θα θέλατε εκεί που κάνετε την αίτηση μεταβολής, αυτομάτως να γίνεται και η πρωτοκόλληση του αιτήματός σας και αμέσως να παίρνετε βεβαίωση επιτυχούς επεξεργασίας. Ποιος ο λόγος να τρέχετε στον «επάνω όροφο»;

Όταν κάνετε πάγια εντολή εξόφλησης ΔΕΚΟ μέσα από το web banking της τράπεζάς σας, θα θέλατε να δίνετε τον κωδικό αριθμό πελάτη της ΔΕΗ ή του ΟΤΕ και όλη η επεξεργασία ενεργοποίησης της εντολής να γίνεται χωρίς τη δική σας παρέμβαση. Ένα επιβεβαιωτικό email από τη ΔΕΚΟ σας αρκεί!

Τα παραδείγματα είναι άπειρα, αλλά υπάρχει ένας κίνδυνος: Αν βλέπουμε το κάθε θέμα αποκομμένο από το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται, τότε μπορεί να φτιάξουμε «μικρά κομματάκια υγιούς διαδικασίας» αλλά τελικά να παραμείνει άλυτο το μεγάλο πάζλ της «διαδικασίας απ’ άκρη σ’ άκρη» (end-to-end). Στο συγκεκριμένο παράδειγμα της Υ.Μ.Σ. που μπήκε σε εφαρμογή, για παράδειγμα, πρέπει οι ιθύνοντες νόες να σκεφτούν και τη συνέχεια της διαδικασίας, δηλαδή το τι γίνεται μετά την ίδρυση της εταιρίας. Πώς πληρώνει τους φόρους της, πώς πληρώνει το Φ.Π.Α., πώς απλοποιούνται οι διαδικασίες ελέγχου (tτύπου audit και όχι φορομπηχτική πολιτική με διεφθαρμένους λειτουργούς!) κ.λπ.

Ας είμαστε ειλικρινείς: Εάν θέλω να φτιάξω μια επιχείρηση στην Ελλάδα, δεν θα κοιτάξω μόνο το κόστος και το βαθμό δυσκολίας ίδρυσης της εταιρίας, αλλά και όλα τα υπόλοιπα: Προφανώς, θα κοιτάξω το θέμα της φορολόγησης και το θέμα των εργασιών σχέσεων, αλλά επειδή θέλω να μειώσω το κόστος παραγωγής μου (με την ευρεία έννοια) επιθυμώ όλες οι διαδικασίες να είναι απλές και σύντομες. Θέλω το «ευχολόγιο» του “one-stop shop” να εφαρμόζεται σε όλες τις εκφάνσεις της συνδιαλλαγής μου με το Δημόσιο.

Ας ελπίσουμε ότι αυτή η αρχή που έγινε δεν είναι απλώς ένα επικοινωνιακό τρυκ της κυβέρνησης, για να δείξει ότι «κάτι κάνει» αλλά η απαρχή μιας ολοκληρωμένης αντιμετώπισης των θεμάτων. Και τα θέματα στο δημόσιο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται πλέον με την «τάξη» και την «επιμέλεια» που υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα.

Καλώς ήλθατε

Αγαπητοί φίλοι,

Αυτό είναι ένα νέο blog που δημιούργησα, προκειμένου να εκφράσω ιδέες και απόψεις για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Το προηγούμενό μου blog (tchristidis.blogspot.com) εξακολουθεί να υπάρχει και να γράφεται στην Αγγλική γλώσσα. Αφορά κυρίως τεχνικά θέματα από το χώρο των information systems, το web enablement και άλλα συναφή θέματα.

Θέλησα να δημιουργήσω, όμως, και αυτόν το χώρο που τώρα διαβάζετε και ο οποίος έχει μια τελείως διαφορετική στόχευση. Εδώ θα γράφω για θέματα που αφορούν το μέσο Έλληνα, είτε αυτός ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό. Θα σχολιάζω την πολιτική επικαιρότητα αλλά και κοινωνικά θέματα. Πιστεύω (ελπίζω, φιλοδοξώ) να εκφράσω το μέσο Έλληνα, να μιλήσω γι’ αυτά που όλοι μας λίγο-πολύ μιλάμε καθημερινά, στα πηγαδάκια, στη δουλειά μας, στις παρέες μας και που μετά από λίγο τα ξεχνάμε. Ας γίνει αυτό το blog ο χώρος καταγραφής που δεν θα ξεχνιέται. Ας γίνει χώρος ανταλλαγής απόψεων. Ας γίνει πηγή έμπνευσης για όσους ψάχνουν ιδέες και στήριξη για το πώς θα φτιάξουν μια καλύτερη κοινωνία γι’ αυτούς, τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους.

Σε αυτό το blog θα παρουσιαστούν απόψεις με τις οποίες μπορεί και να μην συμφωνείτε. Να ξέρετε ότι δεν έχω σκοπό να θίξω κανέναν, εκτός από αυτούς που… φταίνε για την Κοινωνία Ελλάδος που ζούμε.

Καλώς ήλθατε!