Το Πολιτικό «ειδικό βάρος» των Αγανακτισμένων

Βιώνουμε για πρώτη φορά ένα μαζικό κίνημα το οποίο έχει στόχους όχι αμιγώς πολιτικούς (όπως π.χ. το Πολυτεχνείο του 74 ή ο Μάης του 68) αλλά κοινωνικούς. Άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν – και μάλιστα ειρηνικά και με χαμηλή τη φωνή – για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η κοινωνία μας λόγω της οικονομικής κρίσης, της αύξησης της εγκληματικότητας, της ανεργίας κ.λπ.

Ο όχι προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να δει αυτή την κατάσταση με συμπάθεια και ως λίγο γραφική. Είναι όμως έτσι; Εκτός από μια «συμπαθητική» εικόνα, οι Αγανακτισμένοι έχουν πολιτικό «ειδικό βάρος»; Πιστεύω πώς ναι. Είναι η πρώτη φορά που μια μαζική συγκέντρωση πλήθους, σε πολλές πόλεις της χώρας ταυτόχρονα, βγήκε να διαδηλώσει αλλά ταυτόχρονα να αποκρούσει προσπάθειες εισχώρησης στις τάξεις του επώνυμων πολιτικών παρατάξεων. Και αυτό ακριβώς είναι που δίνει πολιτικό βάρος στους Αγανακτισμένους: Εάν δεν θέλουν να εκπροσωπηθούν από το τάδε ή το δείνα πολιτικό σχηματισμό, τότε προφανώς αποτελούν ένα νέο πολιτικό πόλο!

Κοιτάξτε τι ψιθυρίζουμε όλοι μας στις συζητήσεις καφενείου και μεταξύ μας: Η κυβέρνηση, αν και προσπαθεί να αποφύγει τα χειρότερα, κάνει πολλά σφάλματα. Η αξιωματική αντιπολίτευση τηρεί μια σκληρή στάση άρνησης και επιδίδεται σε «πολιτικό πόκερ». Η αριστερά είναι ή απούσα ή «εκ πεποιθήσεως αρνητική». Η «πατριωτική δεξιά» εμφανίζει ένα πρόσωπο φιλολαϊκό αλλά όλοι φοβόμαστε ότι αν αυξήσει την εξουσία και επιρροή της, μπορεί να επιβάλλει νέους κανόνες (που μάλλον θέλουμε να αποφύγουμε). Γενικά, συμφωνούμε όλοι ότι η υπάρχουσα πολιτική εκπροσώπηση του Λαού από τα υφιστάμενα σχήματα είναι μάλλον ελλιπής ή προβληματική. Και πάνω εκεί, σε αυτή τη συζήτηση, και με την αγωνία περιρρέουσα και διάχυτη, εμφανίζεται ένα νέο σχήμα το οποίο είναι σαφώς υπερκομματικό και οπωσδήποτε βγαλμένο από τα (κυριολεκτικά) σπλάχνα του λαού!

Έχουμε λοιπόν έναν σχηματισμό ο οποίος:

Έχει λαϊκό έρεισμα γιατί εκπορεύεται από τον ίδιο το λαό.

Έχει στόχους (οικονομικούς, κοινωνικούς και άλλους).

Εκφράζει (μικρή ή μεγάλη) μερίδα των πολιτών. Μάλλον μεγάλη.

Εξωτερικεύει την ύπαρξη του με τρόπους όχι «τιμωριτικούς» για τον πλησίον (συγχωρέστε μου τον νεολογισμό!)

Έχει πραγματική δύναμη μπροστά στην κάλπη (Μπορεί κάλλιστα να είναι το Λευκό ή Άκυρο, το οποίο οι περισσότεροι συμφωνήσαμε στις τελευταίες εκλογές ότι δεν είναι πεταμένη ψήφος!)
Αυτός είναι ή δεν είναι ένας πολιτικός σχηματισμός;! Ναι, δεν είναι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, αλλά δεν παύει να είναι μια «φωνή λαού».

Τα παραπάνω αποδεικνύουν, νομίζω, ότι οι Αγανακτισμένοι έχουν πολιτικό «ειδικό βάρος». Μένει τώρα να δούμε εάν αυτό το «ειδικό βάρος» μεταφράζεται σε πραγματική μάζα, όταν βρεθούμε μπροστά στην κάλπη. Εάν είστε φυσικός, θα ξέρετε ότι το ειδικό βάρος είναι ένα μέτρο της «ποιοτικής σύνθεσης» ή της «δυναμικής» ενός πράγματος. Όμως μόνο η «μάζα» έχει νόημα στον πραγματικό, διαισθητικό κόσμο μας. Μόνο η μάζα είναι αυτή που μπορεί να σου «ανοίξει το κεφάλι», αν πέσει πάνω σου. Ο νοών νοήτω!