Το Πολιτικό «ειδικό βάρος» των Αγανακτισμένων

Βιώνουμε για πρώτη φορά ένα μαζικό κίνημα το οποίο έχει στόχους όχι αμιγώς πολιτικούς (όπως π.χ. το Πολυτεχνείο του 74 ή ο Μάης του 68) αλλά κοινωνικούς. Άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν – και μάλιστα ειρηνικά και με χαμηλή τη φωνή – για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η κοινωνία μας λόγω της οικονομικής κρίσης, της αύξησης της εγκληματικότητας, της ανεργίας κ.λπ.

Ο όχι προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να δει αυτή την κατάσταση με συμπάθεια και ως λίγο γραφική. Είναι όμως έτσι; Εκτός από μια «συμπαθητική» εικόνα, οι Αγανακτισμένοι έχουν πολιτικό «ειδικό βάρος»; Πιστεύω πώς ναι. Είναι η πρώτη φορά που μια μαζική συγκέντρωση πλήθους, σε πολλές πόλεις της χώρας ταυτόχρονα, βγήκε να διαδηλώσει αλλά ταυτόχρονα να αποκρούσει προσπάθειες εισχώρησης στις τάξεις του επώνυμων πολιτικών παρατάξεων. Και αυτό ακριβώς είναι που δίνει πολιτικό βάρος στους Αγανακτισμένους: Εάν δεν θέλουν να εκπροσωπηθούν από το τάδε ή το δείνα πολιτικό σχηματισμό, τότε προφανώς αποτελούν ένα νέο πολιτικό πόλο!

Κοιτάξτε τι ψιθυρίζουμε όλοι μας στις συζητήσεις καφενείου και μεταξύ μας: Η κυβέρνηση, αν και προσπαθεί να αποφύγει τα χειρότερα, κάνει πολλά σφάλματα. Η αξιωματική αντιπολίτευση τηρεί μια σκληρή στάση άρνησης και επιδίδεται σε «πολιτικό πόκερ». Η αριστερά είναι ή απούσα ή «εκ πεποιθήσεως αρνητική». Η «πατριωτική δεξιά» εμφανίζει ένα πρόσωπο φιλολαϊκό αλλά όλοι φοβόμαστε ότι αν αυξήσει την εξουσία και επιρροή της, μπορεί να επιβάλλει νέους κανόνες (που μάλλον θέλουμε να αποφύγουμε). Γενικά, συμφωνούμε όλοι ότι η υπάρχουσα πολιτική εκπροσώπηση του Λαού από τα υφιστάμενα σχήματα είναι μάλλον ελλιπής ή προβληματική. Και πάνω εκεί, σε αυτή τη συζήτηση, και με την αγωνία περιρρέουσα και διάχυτη, εμφανίζεται ένα νέο σχήμα το οποίο είναι σαφώς υπερκομματικό και οπωσδήποτε βγαλμένο από τα (κυριολεκτικά) σπλάχνα του λαού!

Έχουμε λοιπόν έναν σχηματισμό ο οποίος:

Έχει λαϊκό έρεισμα γιατί εκπορεύεται από τον ίδιο το λαό.

Έχει στόχους (οικονομικούς, κοινωνικούς και άλλους).

Εκφράζει (μικρή ή μεγάλη) μερίδα των πολιτών. Μάλλον μεγάλη.

Εξωτερικεύει την ύπαρξη του με τρόπους όχι «τιμωριτικούς» για τον πλησίον (συγχωρέστε μου τον νεολογισμό!)

Έχει πραγματική δύναμη μπροστά στην κάλπη (Μπορεί κάλλιστα να είναι το Λευκό ή Άκυρο, το οποίο οι περισσότεροι συμφωνήσαμε στις τελευταίες εκλογές ότι δεν είναι πεταμένη ψήφος!)
Αυτός είναι ή δεν είναι ένας πολιτικός σχηματισμός;! Ναι, δεν είναι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, αλλά δεν παύει να είναι μια «φωνή λαού».

Τα παραπάνω αποδεικνύουν, νομίζω, ότι οι Αγανακτισμένοι έχουν πολιτικό «ειδικό βάρος». Μένει τώρα να δούμε εάν αυτό το «ειδικό βάρος» μεταφράζεται σε πραγματική μάζα, όταν βρεθούμε μπροστά στην κάλπη. Εάν είστε φυσικός, θα ξέρετε ότι το ειδικό βάρος είναι ένα μέτρο της «ποιοτικής σύνθεσης» ή της «δυναμικής» ενός πράγματος. Όμως μόνο η «μάζα» έχει νόημα στον πραγματικό, διαισθητικό κόσμο μας. Μόνο η μάζα είναι αυτή που μπορεί να σου «ανοίξει το κεφάλι», αν πέσει πάνω σου. Ο νοών νοήτω!

Η Πολιτική Αλληλεγγύη απαραίτητη προϋπόθεση για τη σταθεροποίηση της χώρας

Έχω γράψει προσφάτως για την κοινωνική αλληλεγγύη, η οποία εν μέσω οικονομικής κρίσης είναι απαραίτητη έτσι ώστε να βοηθηθούν αυτοί που επλήγησαν περισσότερο, αλλά και για να προστατευτεί το κοινωνικός ιστός από ακραία φαινόμενα, παρεκτροπές και δυστυχία.

Εν τω μεταξύ, ο καθένας από εμάς πρέπει να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του. Να παράγει και να φέρνει «αποτελέσματα». Το ίδιο πρέπει να κάνει φυσικά και η κυβέρνηση του τόπου. Πρέπει να εργαστούν οι υπουργοί από τις πολιτικές του θέσεις αλλά και οι ανώτεροι και κατώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι από τις εκτελεστικές τους θέσεις. Αυτά είναι προφανή…

Πρέπει όμως ταυτόχρονα να «εργαστούν» και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, με πρώτη και κύρια (αλλά όχι μόνη) την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Βάζω τη λέξη «εργαστούν» σε εισαγωγικά για να δείξω ότι σήμερα δεν θα ασχοληθώ με τις «τεχνικές λεπτομέρειες» της εργασίας που πρέπει να εκτελέσουν, αλλά με την έννοια της Πολιτικής Ευθύνης που σήμερα περισσότερο από ποτέ λαμβάνει και την διάσταση της Πολιτικής Αλληλεγγύης .

Σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση και ιστορική στιγμή της χώρας είναι γνωστό (και ως ένα βαθμό θεμιτό) τα πολιτικά κόμματα να ανταγωνίζονται μεταξύ τους και να προσπαθεί το καθένα να προσελκύσει περισσότερους ψηφοφόρους. Προφανώς, ο τελικός στόχος είναι η απόκτηση της εξουσίας (και μάλιστα αυτοδύναμα, εί δυνατόν) έτσι ώστε να προωθήσουν το δικό τους πρόγραμμα και τη δική τους πολιτική η οποία – διατείνονται ότι – θα φτιάξει ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας. Δεν είναι φυσικά άγνωστο στη χώρα μας το φαινόμενο, στην προσπάθεια για την απόκτηση της εξουσίας (ή έστω την αύξηση της δύναμής τους) τα πολιτικά κόμματα να επιδίδονται σε ανελέητο αγώνα που μπορεί πολλές φορές να ξεπεράσει και τα λογικά όρια. Πολλές φορές ακόμα, ο ένας κατηγορεί τον άλλο για «έλλειψη πολιτικής ευαισθησίας ή υπευθυνότητας» και μάλιστα με σκληρές εκφράσεις…

Στην παρούσα συγκυρία όμως, το ζητούμενο αλλάζει: Δεν δικαιούνται πλέον να παλεύουν για την εξουσία με οποιοδήποτε όπλο και κόστος. Η πολιτική συναίνεση είναι απαραίτητη – το λένε αυτό τώρα τελευταία πολλοί – όμως θα ήθελα να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα: Είναι απαραίτητη η Πολιτική Αλληλεγγύη, έτσι όπως είναι απαραίτητη και η Κοινωνική Αλληλεγγύη που προανέφερα. Η Πολιτική Αλληλεγγύη είναι εκείνη η οποία θα «φρενάρει» (ναι, προσωρινά) τη κούρσα για την εξουσία. Θα κλείσει τα στόματα της άγονης «αντιρρησιολογίας» που ορισμένοι υιοθετούν και προσπαθούν να πληγώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Θα «κατευνάσει» τα πνεύματα που ζητούν ευκόλως την παραίτηση υπουργών ή τη διενέργεια πρόωρων εκλογών.

Η κυβέρνηση της χώρας (εννοώ το θεσμό, όχι τα πρόσωπα) χρειάζεται τη στήριξη των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, αφού είναι πλέον προφανές ότι έχουμε ένα εθνικού μεγέθους πρόβλημα και όχι ένα ΠΑΣΟΚικό ή ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ή ΑΛΛΟΚΟΜΜΑτικό πρόβλημα.

Πρέπει τώρα οι πολιτικές δυνάμεις να έλθουν κοντά με τον αντίπαλό τους για να αντιμετωπίσουν μια κοινή απειλή. Μετά, όταν η απειλή θα έχει περάσει… έχουν όλο τον καιρό να ανασυνταχθούν και να ξανα-φαγωθούν, όπως έκαναν από την απελευθέρωση του Έθνους και μετά… εκτός κι αν πάρουν κανένα χρήσιμο μάθημα στο ενδιάμεσο!

Πρέπει τώρα οι πολιτικές δυνάμεις να σταθούν αλληλέγγυες γύρω από την κυβέρνηση και να τη βοηθήσουν με ό,τι μέσα διαθέτουν να ξεπεράσει (ξεπεράσουμε) αυτή την κρίση. Ο λαός θα το αντιληφθεί αυτό και στις πρώτες εκλογές που θα γίνουν έξω από τη βαριά σκιά της κρίσης, θα ανταμείψει αυτούς που στάθηκαν ψηλά στην εθνική προσπάθεια.

Στελέχωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων

Διαβάζουμε ότι η Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου αναστέλλει τη λειτουργία της για τους εξής λόγους:

Πολλοί διδάσκοντες που συνταξιοδοτούνται δεν αντικαθίστανται, με αποτέλεσμα το εκπαιδευτικό προσωπικό της Σχολής να έχει μειωθεί κατά περίπου 40% στην τελευταία διετία.

Υπάρχει Προεδρικό Διάταγμα το οποίο επιτρέπει την υπό όρους εκλογή μελών ΔΕΠ χωρίς την κατοχή διδακτορικού διπλώματος. Η μη ανανέωσή του, όμως, έχει αναστείλει κάθε εκλογή και εξέλιξη καθηγητών, που καλούνται να διδάξουν συνθετικά μαθήματα.

Το παραπάνω είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του πού οδεύει η εκπαίδευση στη χώρα μας. Μάλιστα το παράδειγμα της Αρχιτεκτονικής είναι χαρακτηριστικό, καθώς μιλάμε για μια σχολή που συνδυάζει την επιστήμη με την καλλιτεχνία! Αυτό κάτι λέει και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά και για την αντίληψή μας περί τα «πολιτιστικά».

Θα ήταν ενδιαφέρον να μας εξηγήσει κάποιος γιατί ένα πανεπιστημιακό, εν πολλοίς, ίδρυμα μένει χωρίς το απαραίτητο διδακτικό προσωπικό και τι πρέπει να περιμένει κανείς από αυτό, πλέον. Επίσης, τι θα πούμε στα παιδιά που με κόπους «μπήκαν» στη σχολή αυτή για να σπουδάσουν, να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, να ακολουθήσουν μια επαγγελματική πορεία, να χτίσουν μια καριέρα, να βγάλουν χρήματα ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο έκαναν αυτή την επιλογή, βρε αδελφέ!

Γιατί δεν αντικαθίστανται οι συνταξιοδοτούμενοι διδάσκοντες; Μήπως η πρόσληψη νέων θα επιβαρύνει τον πολυπαθή προϋπολογισμό του κράτους; Μήπως πράγματι κρίθηκε ότι υπάρχουν υπεράριθμοι καθηγητές στην εν λόγω σχολή; Τι σημαίνει «προεδρικό διάταγμα», στο κάτω-κάτω; Γιατί χρειαζόμαστε ειδικά «νομικά κατασκευάσματα» για να στελεχώσουμε τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα; Και, εν τέλει, σε ποια άλλη χώρα γίνονται αυτά τα τραγικά;

Υπάρχουν ένα σωρό προβλήματα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τα βιώνουν τα παιδιά από τα πρώτα τους χρόνια στην Α-βάθμια εκπαίδευση. Το να ψάχνουμε να βρούμε και νέα προβλήματα (κάπως έτσι ακούγεται στα δικά μου τα αυτιά!) είναι από άσκοπο έως και ύποπτο. Ναι, το ψάρι, λέει ο λαός μας, βρωμάει απ’ το κεφάλι. Αλλά απ’ την άλλη μεριά δεν μπορεί κανείς να περιμένει να λυθούν όλα τα θέματα από τον «Υπουργό». Κάτω από τους υπουργούς και τους γενικούς γραμματείς υπάρχουν υπάλληλοι, ιεραρχία αλλά και ο μηχανισμός του πανεπιστημίου. Θα ήθελα νά’ξερα σε ποιο γρανάζι του μηχανισμού κόλλησε το θέμα της Σχολής Αρχιτεκτόνων… Δεν προσπαθώ να ρίξω ευθύνες «εδώ» ή «εκεί», απλώς προσπαθώ ως τρίτος παρατηρητής (που, εξ’ ορισμού, μπορεί να βλέπει τα πράγματα πιο καθαρά) να διαγνώσω ποια είναι η λογική με την οποία αναστέλλεται η λειτουργία ενός από τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας!