Στελέχωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων

Διαβάζουμε ότι η Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου αναστέλλει τη λειτουργία της για τους εξής λόγους:

Πολλοί διδάσκοντες που συνταξιοδοτούνται δεν αντικαθίστανται, με αποτέλεσμα το εκπαιδευτικό προσωπικό της Σχολής να έχει μειωθεί κατά περίπου 40% στην τελευταία διετία.

Υπάρχει Προεδρικό Διάταγμα το οποίο επιτρέπει την υπό όρους εκλογή μελών ΔΕΠ χωρίς την κατοχή διδακτορικού διπλώματος. Η μη ανανέωσή του, όμως, έχει αναστείλει κάθε εκλογή και εξέλιξη καθηγητών, που καλούνται να διδάξουν συνθετικά μαθήματα.

Το παραπάνω είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του πού οδεύει η εκπαίδευση στη χώρα μας. Μάλιστα το παράδειγμα της Αρχιτεκτονικής είναι χαρακτηριστικό, καθώς μιλάμε για μια σχολή που συνδυάζει την επιστήμη με την καλλιτεχνία! Αυτό κάτι λέει και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά και για την αντίληψή μας περί τα «πολιτιστικά».

Θα ήταν ενδιαφέρον να μας εξηγήσει κάποιος γιατί ένα πανεπιστημιακό, εν πολλοίς, ίδρυμα μένει χωρίς το απαραίτητο διδακτικό προσωπικό και τι πρέπει να περιμένει κανείς από αυτό, πλέον. Επίσης, τι θα πούμε στα παιδιά που με κόπους «μπήκαν» στη σχολή αυτή για να σπουδάσουν, να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, να ακολουθήσουν μια επαγγελματική πορεία, να χτίσουν μια καριέρα, να βγάλουν χρήματα ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο έκαναν αυτή την επιλογή, βρε αδελφέ!

Γιατί δεν αντικαθίστανται οι συνταξιοδοτούμενοι διδάσκοντες; Μήπως η πρόσληψη νέων θα επιβαρύνει τον πολυπαθή προϋπολογισμό του κράτους; Μήπως πράγματι κρίθηκε ότι υπάρχουν υπεράριθμοι καθηγητές στην εν λόγω σχολή; Τι σημαίνει «προεδρικό διάταγμα», στο κάτω-κάτω; Γιατί χρειαζόμαστε ειδικά «νομικά κατασκευάσματα» για να στελεχώσουμε τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα; Και, εν τέλει, σε ποια άλλη χώρα γίνονται αυτά τα τραγικά;

Υπάρχουν ένα σωρό προβλήματα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τα βιώνουν τα παιδιά από τα πρώτα τους χρόνια στην Α-βάθμια εκπαίδευση. Το να ψάχνουμε να βρούμε και νέα προβλήματα (κάπως έτσι ακούγεται στα δικά μου τα αυτιά!) είναι από άσκοπο έως και ύποπτο. Ναι, το ψάρι, λέει ο λαός μας, βρωμάει απ’ το κεφάλι. Αλλά απ’ την άλλη μεριά δεν μπορεί κανείς να περιμένει να λυθούν όλα τα θέματα από τον «Υπουργό». Κάτω από τους υπουργούς και τους γενικούς γραμματείς υπάρχουν υπάλληλοι, ιεραρχία αλλά και ο μηχανισμός του πανεπιστημίου. Θα ήθελα νά’ξερα σε ποιο γρανάζι του μηχανισμού κόλλησε το θέμα της Σχολής Αρχιτεκτόνων… Δεν προσπαθώ να ρίξω ευθύνες «εδώ» ή «εκεί», απλώς προσπαθώ ως τρίτος παρατηρητής (που, εξ’ ορισμού, μπορεί να βλέπει τα πράγματα πιο καθαρά) να διαγνώσω ποια είναι η λογική με την οποία αναστέλλεται η λειτουργία ενός από τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας!