Οι εκλογές, ευκαιρία για τη χαμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος

Οι επερχόμενες εκλογές δεν θυμίζουν σε τίποτα όλες τις προηγούμενες μεταπολιτευτικές αναμετρήσεις. Ο φανατισμός έχει πέσει κατακόρυφα, το ίδιο και οι προσδοκίες. Τα «μεγάλα» κόμματα χάνουν, κατά τα φαινόμενα, μεγάλο μέρος της δύναμής τους, γεγονός το οποίο εκφράζει το έλλειμμα αξιοπιστίας του συνόλου του πολιτικού κόσμου και του ίδιου του συστήματος. Θέλοντας και μη, ένα μεγάλο μέρος των «χαμένων» ψήφων θα πάει στα λεγόμενα «μικρά» κόμματα ως έκφραση διαμαρτυρίας και όχι ως εκλογή μιας άλλης πολιτικής αντίληψης (βεβαίως υπάρχουν και αυτοί που συνειδητά θα αλλάξουν ρότα).

Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα δεδομένου ότι όλα δείχνουν πως τον Ιούνιο (δηλαδή αμέσως μετά τις εκλογές) έρχονται νέα και πιο σκληρά μέτρα. Και μάλιστα, η πρώτη ανάγνωση αυτών δείχνει ότι και πάλι θα την πληρώσουν οι συνήθεις ύποπτοι: συνταξιούχοι και μισθωτοί. Αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να μην πιστέψουν οι πολίτες νέες υποσχέσεις και «μότο» του στυλ «λεφτά υπάρχουν» ή «επανεκκίνηση της οικονομίας». Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Υπάρχει τρόπος, έστω και αυτή την ώρα που ο Λαός έχει στραφεί κατά των πολιτικών του, να ανακτηθεί η χαμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και των εκφραστών του; Και, πιο σημαντικό, υπάρχει τρόπος να προκύψει από την κάλπη ένα βιώσιμο αποτέλεσμα; Η άποψή μου είναι ναι και εξηγώ παρακάτω το πώς.

Οι ζητούντες την ψήφο μας θα πρέπει να εγκαταλείψουν την πολιτική του μπαλκονιού και των υποσχέσεων και να μας πουν πιο είναι το μέλλον της χώρας τους επόμενους λίγους μήνες, σε δύο χρόνια από σήμερα και φυσικά στο τέλος της φυσιολογικής τετραετούς θητείας της όποιας κυβέρνησης προκύψει. Θα πρέπει να δώσουν όλα εκείνα τα στοιχεία και εξηγήσεις του τι πρόκειται να συμβεί ακόμα και στο βραχυπρόθεσμο ορίζοντα του Ιουνίου του 2012, έτσι ώστε να διαμορφωθεί μια κοινή γνώμη «γνωρίζουσα» και «διαβασμένη». Υπό αυτό το πρίσμα, οι εκλογές αυτές έρχονται στο «σωστό» χρόνο με την έννοια ότι περάσαμε τη στενωπό του Μνημονίου ΙΙ και βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την έναρξη εφαρμογής του (ή έστω έχουμε αρχίσει να το εφαρμόζουμε). Οπότε, τώρα είναι η «σωστή» στιγμή για νέες αποφάσεις (δηλαδή εκλογές).

Οι πολιτικοί μας έχουν υποστεί την γενική κατακραυγή για τα πεπραγμένα των τελευταίων 40 ετών αλλά τώρα έχουν μια μοναδική ευκαιρία να μας αποδείξουν ότι σοβαρολογούν όταν λένε «πρέπει να αλλάξουμε». Να μας πουν όλη την αλήθεια για το τι έρχεται (όχι όπως οι δύο προηγούμενοι πρωθυπουργοί!) και να μας εξηγήσουν πώς θα αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα. Κούφια λόγια όπως «θα επαναδιαπραγματευθούμε το μνημόνιο», «θα δημιουργήσουμε 100.000 χιλιάδες θέσεις εργασίας», «θα μειώσουμε τις σπατάλες» κ.λπ. δεν έχουν πλέον θέση στο τραπέζι του… debate. Έχοντας εκθέσει όλη την αλήθεια (όσο σκληρή κι αν είναι) ο Λαός θα μπορέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα να ελέγξει την εγκυρότητα του προεκλογικού λόγου και συνεπώς να συνεχίσει να στηρίζει (ή όχι) τη νέα κυβέρνηση. Αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι η νέα κυβέρνηση (όποια κι αν είναι) χρειάζεται τη συναίνεση του συνόλου των πολιτών και όχι μόνο αυτών που την ψήφισαν, έτσι ώστε να διασφαλιστεί ηρεμία σε όλα τα μέτωπα και άρα να καταστεί δυνατή η έναρξη και συνέχιση του έργου της. Ας μην ξεχνάμε ότι ένα πρόσθετο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε τώρα τελευταία είναι και η δυναμική έκφραση της δυσαρέσκειας των πολιτών που μόνο νέα προβλήματα φέρνει, βλέπε διαδηλώσεις, αποκλεισμούς, ξυλοδαρμούς μέχρι και αυτοκτονίες!

Το πολιτικό σύστημα έχει μια τελευταία ευκαιρία να ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία του και θεωρούμε αυτό το ζήτημα πολύ σημαντικό, διότι εκτός από το πρώτο και κύριο μέλημα της εξόδου της χώρας από την κρίση, θα πρέπει να οικοδομηθεί το νέο πολιτικό σκηνικό που θα μας πάει αρκετές δεκαετίες μπροστά. Συμφωνήσαμε όλοι ότι η μεταπολίτευση τελείωσε. Και λοιπόν; Τι ακολουθεί;

Σφάλμα ο αποκλεισμός Παπουτσή και Τζουμάκα

Στο πρόσφατο εθνικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ παρακολουθήσαμε τον αποκλεισμό των άλλων δύο υποψηφίων για την αρχηγία του κόμματος, των κ. Παπουτσή και Τζουμάκα. Ο λόγος για τον οποίον αποκλείστηκαν ήταν η αδυναμία συγκέντρωσης των απαιτούμενων υπογραφών για να μπουν στη διαδικασία. Μάλιστα, και οι δύο υποψήφιοι ζήτησαν να παρακαμφθεί αυτός ο κανόνας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος των πολλαπλών υποψηφιοτήτων. Ο κ. Παπουτσής έκανε λόγο για την ανάγκη «πολιτικής» απόφασης, προκειμένου να παρακαμφθεί μια διαδικαστική λεπτομέρεια.

Το αίτημα των Παπουτσή και Τζουμάκα δεν έγινε δεκτό και σε αυτές τις γραμμές εξετάζουμε το γιατί δεν έγινε δεκτό και τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν. Η χώρα βρίσκεται προ των εκλογών και, πιστεύω, έχει σημασία να εμβαθύνουμε στα κίνητρα και τον τρόπο σκέψης αυτών που θα ζητήσουν μεθαύριο την ψήφο μας, έστω κι αν οι ίδιες οι κομματικές διαδικασίες δεν μας αφορούν, δεν μας ενδιαφέρουν.

Ο κ. Βενιζέλος παρέμεινε στην άποψή του ότι «αφού δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις, τότε οι αντίπαλοί του δεν μπορούν να είναι υποψήφιοι». Δεν δέχτηκε την παράκαμψη του διαδικαστικού θέματος και κατά συνέπεια δεν έδωσε την ευκαιρία στους αντιπάλους του να τον ανταγωνιστούν. Κατά την άποψή μου, πρόκειται για λάθος τακτικής και εξηγώ το γιατί: Κατά τα φαινόμενα (και κατά το αναμφισβήτητο «μέτρημα των κουκιών» που προηγήθηκε) ο κ. Βενιζέλος θα κέρδιζε τη μάχη ακόμα και με αυτούς τους συνυποψηφίους. Παρ΄ όλα αυτά, δεν δέχτηκε να πάρει το ρίσκο του απ΄ ευθείας συναγωνισμού. Μετάφραση: «κρύφτηκε» πίσω από το διαδικαστικό πρόβλημα για να αποφύγει την απ΄ ευθείας αντιπαράθεση. Αυτό μας λέει κάτι για τον «τρόπο του σκέπτεσθαι» του ανδρός που φιλοδοξεί να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδος…

Μπορεί βεβαίως να σκέφτηκε ότι πρέπει να αποκλειστούν οι πολλοί υποψήφιοι, με τη λογική ότι η ύπαρξη ενός και μόνον μπορεί να συσπειρώσει το κίνημα γύρω από αυτόν και να μην υπάρχει ο κίνδυνος διάσπασης του κόμματος. Μα, με την κάθετη δημοσκοπική πτώση που έχει το ΠΑΣΟΚ, είναι λίγοι αυτοί που θα σκέφτονταν να εγκαταλείψουν το πλοίο και θα προτιμούσαν να παραμείνουν σε αυτό, μήπως και μπορέσουν να επανεκλεγούν και στην επόμενη Βουλή. Δηλαδή, ακόμα και με στενά, προσωπικά κριτήρια, έχουν οι πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ κάθε λόγο να συσπειρωθούν γύρω από αυτό. Γιατί δεν πιστεύουμε ότι οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που κυοφορούνται μπορούν να πάρουν μεγάλα ποσοστά στις επερχόμενες εκλογές! Άρα λοιπόν και πάλι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν έπρεπε να αποκλειστούν οι άλλοι δύο υποψήφιοι, αφού κατά πάσα πιθανότητα θα επέστρεφαν και πάλι στις «αγκάλες» του κόμματος, μαζί με τους όποιους υποστηρικτές τους.

Οι συνέπειες αυτής της απόφασης είναι πολλές και σημαντικές:

Δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο κ. Βενιζέλος ήταν ο πλέον κατάλληλος για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (και μελλοντικός πρωθυπουργός;). Αυτό ενδιαφέρει ιδιαιτέρως του ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και εάν αυτοί (οι ψηφοφόροι) σκέπτονται παρόμοια, τότε είναι πιθανόν το ΠΑΣΟΚ να υποφέρει επιπλέον απώλειες στην επερχόμενη εκλογική διαδικασία. Δηλαδή, η κίνηση Βενιζέλου όχι μόνο δεν συσπείρωσε το κόμμα αλλά ενδεχομένως θα δημιουργήσει και νέα προβλήματα.

Ακόμα κι αν καταφέρει ο κ. Βενιζέλος να ανελιχθεί στον πρωθυπουργικό θώκο, θα υπάρχει για πάντα η «σκιά» του αποκλεισμού των συνυποψηφίων του στις εσωκομματικές εκλογές του 2012. Πώς κανείς εμπιστεύεται έναν άνθρωπο ο οποίος απέφυγε μια βασική αντιπαράθεση (υποτίθεται) ιδεών και αξιών;

Έδωσε σημαντικό στήριγμα στους αντιπάλους του για να συνεχίσουν τις επιθέσεις εναντίον του. Έχασε μια σημαντική ευκαιρία να συσπειρώσει το ΠΑΣΟΚ. Πιστεύω ότι εάν οι Παπουτσής και Τζουμάκας είχαν την ευκαιρία να είναι υποψήφιοι, τότε μετά από το αποτέλεσμα της κάλπης, θα είχαν την «υποχρέωση» να συγχαρούν τον αντίπαλό τους και να δηλώσουν τη στήριξη στο πρόσωπό του «για χάρη της νίκης του ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες εθνικές εκλογές». Αυτή η ευκαιρία χάθηκε και είναι μάλλον βέβαιο ότι μετά το πέρας των εσωκομματικών εκλογών θα αρχίσει νέος κύκλος αντιπαραθέσεων.

Η απόφαση Βενιζέλου να αποκλείσει τους αντιπάλους του ήταν λάθος τακτικής, το οποίο δεν βολεύει ούτε το κόμμα του αλλά ούτε και τον ίδιο προσωπικά. Απομένει να δούμε εάν το ΠΑΣΟΚ θα υποφέρει επιπλέον απώλειες της εκλογικής του δύναμης, από την απόφαση Βενιζέλου και αυτό είναι, νομίζω, σημαντικό για όλους εμάς ακόμα και σε αυτή την εποχή της στροφής του μέσου πολίτη μακριά από κόμματα και πρόσωπα, λόγω των δεινών που υποφέρει. Δεν παύουν αυτοί να είναι το «γκουβέρνο» μας και – αν μη τι άλλο – πρέπει να τους προσέχουμε και να τους αξιολογούμε κάθε στιγμή.

Τραγέλαφος η επιστροφή των διαγραφέντων

Τις τελευταίες ημέρες παίζεται ένα νέο «έργο» στη «σκηνή» της Βουλής των Ελλήνων (θυμίζουμε ότι «βουλή» σημαίνει «βούληση», «επιθυμία» - βλέπετε την ειρωνεία;). Αυτό της επιστροφής των προσφάτως διαγραφέντων από τα δύο μεγάλα κόμματα. Αυτών που διεγράφησαν επειδή αντιτάχθηκαν στην κομματική γραμμή του μνημονίου («ΝΑΙ» είπαν μερικοί στο κόμμα του «ΟΧΙ» και «ΟΧΙ» είπαν μερικοί άλλοι στο κόμμα του «ΝΑΙ»).

Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ ένα κόμικ από το παλαιό περιοδικό MAD της δεκαετίας του ’80 το οποίο παρουσίαζε μια προφητική, φανταστική, εκλογική αναμέτρηση μεταξύ όχι κομμάτων αλλά «τάσεων», όπως τις ονόμαζε: Της «μπλέ» και της «κόκκινης» (τυχαία τα χρώματα), όπου το αστείο ήταν ότι οι δύο τάσεις είχαν ακριβώς τα ίδια συνθήματα και ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα και λόγο. Το μόνο που άλλαζε ήταν το χρώμα.

Πίσω στα δικά μας, βλέπουμε ότι ενώ πλησιάζουν οι εκλογές, οι κομματικοί μηχανισμοί μετρούν τα «κουκιά» τους και βλέπουν ότι χάνουν δύναμη. Χρειάζονται και την τελευταία βοήθεια απ’ όπου κι αν προέρχεται. Και φυσικά, ένα μεγάλο μέρος προέρχεται από παλαιά και νεώτερα στελέχη που όμως έχουν ήδη την «πελατεία» τους. Αν τα κόμματα επιλέξουν νέους υποψήφιους για να τα εκπροσωπήσουν, διατρέχουν τον κίνδυνο να επιλέξουν άτομα άφθαρτα μεν, χωρίς «έτοιμη» πελατεία, δε. Και μην έχετε καμία αμφιβολία ότι και σε αυτές τις εκλογές θα παίξει ρόλο η πελατεία: Υπάρχουν ακόμα βολεμένοι και σε αυτούς προστίθενται και οι νέο-απελπισμένοι οι οποίοι προσβλέπουν (περισσότερο από ποτέ) σε κάποιου είδους ρουσφέτι…

Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι γύρω από αυτό το θέμα της επιστροφής των… απολωλότων υπάρχει μια «ομερτά». Κανείς δεν μιλάει (για τον αντίπαλό του) με τα σκληρά λόγια που θα ανέμενε κανείς. Φανταστείτε π.χ. το φαινόμενο της διαγραφής και επιστροφής να υπήρχε μόνο σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα: Τι θα έλεγε το άλλο; Θα προσπαθούσε ασφαλώς να χρησιμοποιήσει το παράλογο του θέματος με σκοπό να «πληγώσει» τον αντίπαλο κόμμα. Θα μιλούσαν για «παλινωδίες», «ασώτους υιούς» και άλλα τέτοια γραφικά… Όμως, όχι, κανείς δεν μιλάει γι’αυτό το θέμα, αφού όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Μάλιστα, τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονται στην υπόθεση Μπακογιάννη που – απ΄ότι φαίνεται – έχει δηλώσει το εκατομμύριο κανονικά ο σύζυγός της αλλά και πάλι φαίνεται… «ύποπτο». Δεν υπερασπίζομαι καμία κα. Μπακογιάννη αλλά δεν μπορώ να μην σταθώ στο παράξενο γεγονός: Γιατί αυτή η επίθεση ΤΩΡΑ; Ανεξαρτήτως του πώς βγήκε αυτό το εκατομμύριο, σε ό,τι αφορά τη Βουλή, είναι δηλωμένο κανονικά στο πόθεν έσχες.

Τέλος πρέπει να σχολιάσουμε και την παράξενη στροφή ορισμένων από τους διαφωνούντες: Ενώ καταψήφισαν την υιοθέτηση του 2ου πακέτου, τώρα υπερψηφίζουν τον εφαρμοστικό νόμο. Τι θέατρο! Δεν συμφωνώ με την ουσία του νομοθετήματος αλλά προσυπογράφω την εφαρμογή του. Και πάλι, τι άλλο να υποθέσει κανείς από το ότι οι διαγραφέντες μετρούν το προσωπικό τους συμφέρον: Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν θέλουν να έχουν ελπίδες επανεκλογής (μετά των συνοδευτικών προνομίων και προσωπικών επιδιώξεων) θα πρέπει να «ξαναπούν στο μαντρί», κατά το κοινώς λεγόμενο. Αυτό απλά σημαίνει ότι ενώ στο κοντινό παρελθόν μας έδειξαν τα δόντια τους, τώρα κάνουν πίσω, ώστε να τους επιτραπεί η επιστροφή στην κομματική στέγη. Προσέξτε μάλιστα ότι σε ό,τι αφορά τον εφαρμοστικό νόμο δεν υπήρξε καμία ιδιαίτερη έμφαση στην κομματική πειθαρχία.

Γι’ αυτές τις περιπτώσεις ο σοφός Λαός μας έχει μια παρομοίωση που έχει να κάνει με ένα συμπαθές και νόστιμο πουλερικό! Και βέβαια, όλοι αυτοί, στο μέλλον, θα προσπαθήσουν να εισπράξουν τη «γεναιότητά» τους, υποστηρίζοντας ότι «τη δύσκολη χρονιά του 2012, εγώ ύψωσα το ανάστημά μου, ενάντια ακόμα και σε αυτή την κομματική γραμμή». Ελπίζω ο Λαός μας εκτός από σοφία να έχει και δυνατή μνήμη… Για να θυμηθεί ότι ακόμα και τώρα που η χώρα έχει δεσμευτεί σε μακροχρόνιες θυσίες (και μάλιστα χωρίς να έχει εξασφαλίσει την βιωσιμότητα του χρέους της), ορισμένοι εξακολουθούν να κοιτούν το στενό, προσωπικό τους συμφέρον και μάλιστα θα επιστρέψουν σύντομα να ξαναζητήσουν την ψήφο του.

Πρακτικές λύσεις στο θέμα της ανεργίας

Πολύς λόγος γίνεται για τη «φύση» των μέτρων που προωθούνται προκειμένου η Ελλάδα να εξασφαλίσει τη νέα δανειακή σύμβαση. Λένε, όχι αδίκως, ότι τα μέτρα αυτά είναι «υφεσιακά». Πρόκειται δηλαδή για μέτρα τα οποία έχουν ως αποκλειστικό σκοπό να εξυπηρετήσουν το χρέος που έχουμε στους δανειστές μας, χωρίς να μένει καθόλου «κρέας» για τη διοχέτευση χρήματος στην πραγματική οικονομία και στο κράτος προνοίας. Αυτά τα μέτρα θα προκαλέσουν ένα σωρό προβλήματα, αλλά ένα από αυτά θα είναι η περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθώ σήμερα.

Η ανεργία είναι ένα θέμα το οποίο έχει, φυσικά, οικονομικές προεκτάσεις και αντίκτυπο αλλά επιπροσθέτως έχει και μια άλλη, ανθρώπινη πλευρά: Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο άνεργος αποκτά, εκτός από οικονομικά προβλήματα, και ψυχολογικά. Οι γύρω από αυτόν, επίσης. Μιλάμε δηλαδή για μια κατάσταση η οποία πληγώνει και αυτόν τον κοινωνικό ιστό της κοινωνίας μας. Γι’αυτό και πρέπει να αντιμετωπιστεί με προτεραιότητα. «Πώς;», ρωτάνε πολλοί. «Τι μπορεί να κάνει ένα χρεοκοπημένο κράτος το οποίο δεν μπορεί καλά-καλά να πληρώσει τους εργαζόμενούς του δημοσίους υπαλλήλους και δεν μπορεί να περιθάλψει τους αρρώστους του;». Σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να δοθούν πρακτικές λύσεις και ιδού μερικές από αυτές:

Πανελλαδικό μητρώο εργαζομένων/ανέργων Ελληνικού Κράτους: Ο ΟΑΕΔ θα πρέπει να λάβει εξέχουσα θέση στην οργάνωση της αγοράς εργασίας. Όλοι οι εργαζόμενοι ή οι νέοι που βγαίνουν για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας ή οι άνεργοι όλων των κατηγοριών θα πρέπει να καταγράφονται σε πανελλαδικό μητρώο. Έτσι θα είναι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή η «εργατική δύναμη» της χώρας και θα βρίσκονται εύκολα και γρήγορα περιοχές όπου υπάρχει έλλειψη εργατικού δυναμικού (δηλαδή χαμηλή ανεργία). Αυτό θα είναι ένα πανελλαδικό ηλεκτρονικό δίκτυο όπου εργαζόμενοι και εργοδότες θα μπορούν να χρησιμοποιούν. Στις σημερινές συνθήκες κρίσης, ποιος δεν θα ήθελε να δει περιοχές (εργασιακές και γεωγραφικές) χαμηλής ανεργίας και, ίσως, να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή του;

Υποστήριξη του ηλεκτρονικού δικτύου με “brick and mortar”: Δεδομένου ότι αυτά που συζητάμε δεν αφορούν μόνο ανθρώπους που γνωρίζουν απαραιτήτως από internet και τεχνολογία, θα πρέπει, κατ’ αντιστοιχία με τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (Κ.Ε.Π.), να δημιουργηθούν Κ.Ε.Ε.Δ. (Κέντρα Εξυπηρέτησης Εργατικού Δυναμικού) τα οποία θα λειτουργούν ως υποδιευθύνσεις του νέου υπερ-ΟΑΕΔ. Οποιοσδήποτε εργαζόμενος θα μπορεί να απευθυνθεί εκεί για τις υποθέσεις του αλλά, κυρίως, οποιοσδήποτε εργοδότης θα μπορεί να απευθύνεται εκεί για να βρει, εργατικό δυναμικό. Όλοι έχουμε δει τις «γωνιές» στις γειτονιές όπου μαζεύονται εργάτες (κυρίως παράνομοι και αλλοδαποί) και περιμένουν να έρθει κανένας περαστικός να τους «μαζέψει» για μεροκάματο. Πόσο πιο ανθρώπινο (και αποδοτικό) θα ήταν να γίνεται καταγραφή των διαθέσιμων εργατών μιας γειτονιάς και όποιος θέλει να μπορεί να τους βρίσκει μέσα από νόμιμες διαδικασίες… Και για τους άλλους, τους υπαλλήλους γραφείου, στελέχη μικρομεσαίων επιχειρήσεων κ.λπ.: Δεν θα ήταν προτιμητέοι από τον τοπικό εργοδότη/μαγαζάτορα αυτοί οι οποίοι μένουν εκεί κοντά; Οι συμπολίτες του, οι γείτονές του, αυτοί που τα παιδιά τους πάνε στο ίδιο σχολείο με τα δικά του;

Επιδότηση πρόσληψης ανέργων: Οι επιχειρήσεις θα πρέπει να διευκολύνονται έτι περισσότερο να προσλαμβάνουν ανέργους. Σήμερα, ένας νέο-άνεργος, παίρνει επίδομα ανεργίας για 6 μήνες. Αυτός ο άνεργος θα μπορούσε να προσληφθεί για αυτούς τους έξι μήνες από έναν οργανισμό και να μην πληρώνεται καθόλου μισθό. Να παίρνει το επίδομα ανεργίας που θα έπαιρνε κι αν καθόταν στο σπίτι του. Έτσι, ο εν λόγω οργανισμός θα είχε δωρέαν εργατικό δυναμικό, αλλά και ο άνεργος θα είχε απασχόληση η οποία του εξασφαλίζει ηρεμία και ψυχολογική στήριξη αλλά και συλλογή πολύτιμης εμπειρίας για τα μετέπειτα βήματά του. Άλλωστε, δεν αποκλείεται μετά την πάροδο των 6 μηνών, ο «άνεργος» αυτός (τον ονομάζω «ημι-άνεργο» για τον υπόλοιπο της συζήτησης) να έχει καλύψει «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» και να μονιμοποιηθεί, τρόπον τινά.

Προστασία των ημι-ανέργων: Μα, θα πείτε για την παραπάνω κατηγορία, έτσι όλες οι επιχειρήσεις θα έπαιρναν στη δούλεψή τους τέτοιους ημι-ανέργους και θα τους ανακύκλωναν κάθε 6 μήνες. Έτσι, θα είχαν μονίμως «μηδενικό» μισθολογικό κόστος με εργάτες-δούλους και συνεπώς αυτά που λέω είναι… νεοφιλελεύθερες αρλούμπες! Όχι, αυτό δεν είναι αληθές, καθώς η διαρκής ανακύκλωση προσωπικού έχει τεράστιο κόστος για την επιχείρηση (με την εξαίρεση των ανειδίκευτων εργατών). Και άλλωστε, η παραπάνω πρόταση δεν εννοώ να υλοποιηθεί «αδιακρίτως» και χωρίς έλεγχο. Ιδού μερικές δικλείδες ασφαλείας:
- Το ποσοστό των ημι-ανέργων θα είναι ελεγχόμενο και μάλιστα ευθέως ανάλογο των μικτών κερδών της επιχείρησης. Δηλαδή μια «ανθηρή» επιχείρηση θα μπορεί να προσλαμβάνει μικρό ποσοστό τέτοιων υπαλλήλων, ενώ μια προβληματική, θα μπορεί να αυξάνει το ποσοστό. Έτσι, θα βοηθιούνται (εκτός από τους ημι-ανέργους) και οι ίδιες οι προβληματικές επιχειρήσεις, ώστε να μην κλείσουν.
- Ένας ημι-άνεργος θα μπορεί να συνεχίζει την εργασία του μετά τους πρώτους 6 μήνες. Τότε η συμμετοχή του κράτους στην επιδότησή του θα μικραίνει δραστικά. Η επιχείρηση θα πληρώνει το μισθό του, αλλά με μειωμένες εργοδοτικές εισφορές. Ο εν λόγω εργαζόμενος θα δεχτεί κάποιου είδους «έκπτωση» στις κοινωνικές παροχές (νοσοκομεία κ.λπ.) σε αντάλλαγμα για τη διατήρηση της θέσης του για άλλους 6 μήνες και χαμηλότατες ασφαλιστικές εισφορές. Η επιχείρηση έχει πλέον κόστος, αλλά πολύ μικρότερο του κανονικού.

Έλεγχος των μέτρων εφαρμογής:Τα παραπάνω ή οποιαδήποτε παρόμοια μέτρα θα πρέπει να ελέγχονται από τον «νέο-ΟΑΕΔ» ή το νέο «Υπουργείο Απασχόλησης» έτσι ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν γίνονται καταχρήσεις ή υπερβάσεις των προβλεπόμενων. Και για το σκοπό αυτό θα πρέπει να υλοποιηθούν (και) ηλεκτρονικά μέσα ελέγχου/καταγραφής, ώστε ο επιτόπου έλεγχος από (επίορκους, ενίοτε;) δημοσίους υπαλλήλους να μην είναι ο μόνος τρόπος ελέγχου.

Οι παραπάνω προτάσεις δεν είναι βεβαίως κοστολογημένες, αλλά είναι σαφές ότι μπορούν να μετρηθούν και να ρυθμιστούν αναλόγως. Σκοπός είναι να δώσουμε απασχόληση σε αυτούς οι οποίοι συντόμως θα περιθωριοποιηθούν και θα δυστυχήσουν. Ρωτήστε όποιον θέλετε: προτιμά να κάθεται σπίτι του ή να δουλέψει και να αποκτήσει ελπίδα για τους επόμενους 6-12 μήνες;

Περί αμυντικών δαπανών

Είναι πλέον γνωστά σε όλους μας τα σκληρά μέτρα που έρχονται από τις πρόσφατες ζυμώσεις με την Τρόικα, προκειμένου να εξασφαλιστεί το επόμενο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα. Η «σύνοψη» είναι, όπως ακούμε, εξεύρεση επιπλέον 4,4 δις ευρώ, περικοπή επικουρικών συντάξεων, απολύσεις στο Δημόσιο κ.λπ.

Μάλιστα, ορισμένοι έχουν σκληρύνει και τη στάση τους και τη γλώσσα τους λέγοντας απλά «αν η Ελλάδα δε σοβαρευτεί (σ.σ. δηλαδή να δεχτεί άνευ όρων αυτά που της λέμε), τότε δεν θα υπάρχει περαιτέρω βοήθεια». Δηλαδή μας «τραβάνε και το αυτί». Βεβαίως και έχουμε υποχρέωση να κάνουμε την αυτοκριτική μας (και νομίζω ότι με την στροφή 180 μοιρών του εκλογικού δώματος και του τρόπου «σκέπτεσθαι», αυτό το αποδεικνύουμε – αρκεί να το επιβεβαιώσουμε και μπροστά στην κάλπη), έχουμε όμως και το δικαίωμα να μιλήσουμε για τα δίκαιά μας.

Ακούμε ότι οι διαπραγματεύσεις είναι πολύ σκληρές και ότι ο κ. Βενιζέλος τα βρήκε σκούρα. Τη σκυτάλη έπιασε ο κ. Παπαδήμος. Δεν γνωρίζω τι λέγεται πίσω από τις κλειστές πόρτες, γνωρίζω όμως στοιχειώδη μαθηματικά. Μια απλή επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Ελληνικού Στρατού (http://www.ellinikos-stratos.com/arthra/dapanes.asp) μας δείχνει ότι οι αμυντικές δαπάνες έως και το 2006 ήταν περίπου κάθε χρόνο στα 5 δις. Από αυτά, περίπου το 50% αφορά εξοπλισμούς (το υπόλοιπο αφορά μισθούς ενστόλων και λοιπά λειτουργικά έξοδα). Θέτω το εξής ερώτημα: Αντί να συζητούμε για την «έτσι» ή «αλλιώς» πτώχευση της χώρας, γιατί δεν απαιτούμε την εγγύηση των συνόρων μας από τις Ευρωπαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις, αναγνωρίζοντας τα Ελληνικά σύνορά μας ως Ευρωπαϊκά; .

Τα απλά μαθηματικά δείχνουν ότι μόνο από μειώσεις εξοπλισμού θα γλιτώναμε 2,5 δις ετησίως. Αν σε αυτά προσθέταμε και άλλα ποσά από μείωση λειτουργικού κόστους, μπορεί να φτάναμε πολύ περισσότερα… «Μα», θα πείτε, «είναι δυνατόν να μηδενιστεί το ετήσιο κόστος αμυντικών δαπανών; Αυτό θα σημάνει και την υποτίμηση του υπάρχοντος εξοπλισμού» και θα έχετε δίκιο. Η λύση λοιπόν είναι ο μηδενισμός δαπανών για προμήθεια νέου εξοπλισμού αλλά η συντήρηση, σε λογικά πλαίσια, του υπάρχοντος. Και το πιο σημαντικό: δεν εισηγούμαι τον δια παντός μηδενισμό αυτών των δαπανών (θα ήθελα να γίνουμε Ελβετία, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούμε!). Εάν αυτή η εξοικονόμηση χρημάτων γίνει για ένα-δυο χρόνια, αυτομάτως λύνουμε το πρόβλημα που έχουμε σήμερα σαν χώρα!

Βεβαίως, υπάρχουν τα συμφέροντα των πολεμικών βιομηχανιών και κυρίως (μαντέψτε!) της Γερμανίας και της Γαλλίας. Κάποιος πολιτικός, λοιπόν, πρέπει να σταθεί ψηλά, να σταματήσει τις κορώνες και τις γενικολογίες περί «κυρίαρχου κράτους» και να ζητήσει από την Ευρώπη δεσμεύσεις παρόμοιες με αυτές που μας ζητούν εκείνοι: Εγγυηθείτε τα σύνορά μας για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε κι εμείς γρηγορότερα και με μικρότερη βοήθεια από εσάς. Με τον τρόπο αυτό, ΔΕΝ χάνουν οι πολίτες της χώρας μας και ΔΕΝ χάνουν οι πολίτες των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών (που θα βγάλουν από την τσέπη τους για να μας δανείσουν – έστω και με ληστρικά επιτόκια). Οι μόνοι που χάνουν είναι οι βιομηχανίες όπλων (και τα εμπορικά ισοζύγια των χωρών-παραγωγών – Αυτό βεβαίως και απασχολεί τους ηγέτες των δυτικοευρωπαϊκών χωρών αλλά… έχουν εξηγήσει επαρκώς την πραγματικότητα στους λαούς τους;).

Δεν πετάμε στα σύννεφα. Γνωρίζουμε ότι εάν κάτι τέτοιο επρόκειτο να συμβεί, θα είχε συμβεί ήδη. Πάντως το «δίλλημα» που θέτουμε στους κυβερνόντες είναι δίκαιο: Διαλέξτε ποιος θα δυστυχήσει: Οι Λαοί ή οι πωλητές όπλων!

Περί… ευθύνης υπουργών!

Προσφάτως γίναμε θεατές μιας άνευ προηγουμένου δήλωσης / παραδοχής / ομολογίας μεγαλο-στελέχους του ΠΑΣΟΚ και υπουργού του, του κ. Χρυσοχοϊδη, ότι «δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο». Την επόμενη ημέρα προσπάθησε να ανασκευάσει τη «γκάφα» με νέες εξηγήσεις… Το ζήτημα αυτό κρύβει πολλά περισσότερα από τη «ανοησία» που πολλοί βιάστηκαν να προσάψουν στον κ. Χρυσοχοϊδη. Κατά την άποψή μου, τα θέματα που εγείρονται είναι πολλά και σοβαρά:

Το θέμα της κομματικής πειθαρχίας: Άραγε το σόι πειθαρχία είναι αυτή που επιβάλει στον βουλευτή να ψηφίζει το Α ή το Β, επειδή «το είπε το κόμμα»; Είναι αυτός ο σκοπός της Δημοκρατίας; Και εάν είναι έτσι, τότε τι τους θέλουμε τους 300 εκπροσώπους μας μέσα σε μια κλειστή αίθουσα, πηγμένης από τους «καπνούς» της κομματικής πειθαρχίας, οι οποίοι έχουν θολώσει την αίθουσα τόσο πολύ, που δεν διακρίνονται ούτε πρόσωπα, ούτε προσωπικές ενστάσεις, ούτε λαμπερές προσωπικότητες. Ας αφήναμε τους 5 αρχηγούς των 5 κοινοβουλευτικών κομμάτων να «τα λένε» μεταξύ τους. Θα γλιτώναμε και μπόλικα έξοδα, έτσι!
Κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα της κομματικής πειθαρχίας (που στην περίπτωση Χρυσοχοϊδη λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις) είναι πρόσκομμα στη λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Αυτοί που την επικαλούνται (δηλαδή κυρίως οι αρχηγοί των κομμάτων) θα έπρεπε να λογοδοτούν με την έννοια ότι εμφανώς ποδηγετούν τις αποφάσεις των εκλεγμένων βουλευτών. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι βουλευτές είναι εκλεγμένοι από το Λαό και όχι οι αρχηγοί των κομμάτων!

Το θέμα του πολιτικού παιχνιδιού: Κατά την άποψή μου, υπάρχει ένας πολιτικός ελιγμός πίσω από αυτή την κίνηση: Σήμερα, υφίσταται την κριτική ότι δεν το διάβασε, όμως αύριο θα έχει στο προσωπικό του οπλοστάσιο μια καλή δικαιολογία: «Αφού δεν το είχα διαβάσει, δεν φταίω για τα όσα κακά έγραφε μέσα. Απλώς υπάκουσα στην κομματική πειθαρχία. Φταίω επειδή δεν το διάβασα αλλά αν το είχα διαβάσει θα έπραττα διαφορετικά». Έτσι λοιπόν, στο μέλλον, ο κ. Χρυσοχοϊδης θα επιχειρήσει να αποσείσει τις ευθύνες από πάνω του. Και θα εμφανιστεί ως νέος και «άμωμος» για να αναλάβει την πρωθυπουργία, την οποία – θα μας πει – θα ασκήσει με τελείως διαφορετικό τρόπο, «ξεχνώντας τα παλιά».
Ο κ. Χρυσοχοϊδης βλέπει ότι σήμερα, στα μάτια των πολιτών, όλοι οι πολιτικοί «βράζουν στο ίδιο καζάνι». Βλέπει ότι δεν μπορεί να βγει έξω από το καζάνι και επιχειρεί “damage control”, έλεγχο ζημιών: Σε μια συγκυρία προβληματική για όλους (και για τον ίδιο) παίρνει το ρίσκο να πέσει στα βαθιά του καζανιού, βάζοντας όμως υποθήκη για το μέλλον: Θα αναδυθεί καθαρός (έχοντας περάσει από το καθαρτήριο της λαϊκής συγγνώμης) και θα επιχειρήσει να σηκωθεί πιο ψηλά από όλους τους άλλους (και να κερδίσει την αρχηγία του κόμματος).

Το «κάψιμο» του Γ. Παπανδρέου: Βλέποντας, επιπροσθέτως, ότι η κοινή γνώμη πνέει τα μένεα κατά του Παπανδρέου, επιχειρεί ο κ. Χρυσοχοϊδης να τηρήσει αποστάσεις. Να τις μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Μας λέει σε απλή γλώσσα: «Δεν διάβασα το μνημόνιο γιατί απλά εμπιστεύθηκα τον αρχηγό του κόμματος και υπεύθυνο πρωθυπουργό. Αυτή η κίνηση είναι γενικώς αποδεκτή από το σύνολο του πολιτικού κόσμου στη χώρα μας (βλέπε «κομματική πειθαρχία» παραπάνω). Πώς να ξέρω ότι το μνημόνιο ήταν τόσο ειδεχθές; Τώρα λοιπόν που ο Παπανδρέου «καίγεται» στις συνειδήσεις του κόσμου, εμένα πρέπει να με αφήσετε απ’ έξω. Δεν είμαι μέρος του προβλήματος» .

Το θέμα της προσωπικής αξιοπιστίας του ανδρός: Αυτό είναι ένα θέμα ήσσονος σημασίας, ωστόσο αποκτά κάποιο βάρος από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός (φαίνεται ότι) επιθυμεί να είναι υποψήφιος για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, πόσο αξιόπιστος μπορεί να είναι ένας τέτοιος αρχηγός (και ίσως και μελλοντικός πρωθυπουργός της χώρας). Ένας ο οποίος ήταν «πολύ απασχολημένος» για να διαβάσει το πιο σημαντικό έγγραφο που πέρασε από τα χέρια βουλευτή της μεταπολίτευσης.

Το δυσάρεστο είναι ότι στο βωμό του προσωπικού, πλέον, συμφέροντος (ούτε καν του κομματικού σχεδιασμού) πολιτικά πρόσωπα εκστομίζουν φράσεις και εκτελούν ελιγμούς που θίγουν ευθέως το Λαό, χωρίς αιδώ.