Είναι πλέον γνωστά σε όλους μας τα σκληρά μέτρα που έρχονται από τις πρόσφατες ζυμώσεις με την Τρόικα, προκειμένου να εξασφαλιστεί το επόμενο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα. Η «σύνοψη» είναι, όπως ακούμε, εξεύρεση επιπλέον 4,4 δις ευρώ, περικοπή επικουρικών συντάξεων, απολύσεις στο Δημόσιο κ.λπ.
Μάλιστα, ορισμένοι έχουν σκληρύνει και τη στάση τους και τη γλώσσα τους λέγοντας απλά «αν η Ελλάδα δε σοβαρευτεί (σ.σ. δηλαδή να δεχτεί άνευ όρων αυτά που της λέμε), τότε δεν θα υπάρχει περαιτέρω βοήθεια». Δηλαδή μας «τραβάνε και το αυτί». Βεβαίως και έχουμε υποχρέωση να κάνουμε την αυτοκριτική μας (και νομίζω ότι με την στροφή 180 μοιρών του εκλογικού δώματος και του τρόπου «σκέπτεσθαι», αυτό το αποδεικνύουμε – αρκεί να το επιβεβαιώσουμε και μπροστά στην κάλπη), έχουμε όμως και το δικαίωμα να μιλήσουμε για τα δίκαιά μας.
Ακούμε ότι οι διαπραγματεύσεις είναι πολύ σκληρές και ότι ο κ. Βενιζέλος τα βρήκε σκούρα. Τη σκυτάλη έπιασε ο κ. Παπαδήμος. Δεν γνωρίζω τι λέγεται πίσω από τις κλειστές πόρτες, γνωρίζω όμως στοιχειώδη μαθηματικά. Μια απλή επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Ελληνικού Στρατού (http://www.ellinikos-stratos.com/arthra/dapanes.asp) μας δείχνει ότι οι αμυντικές δαπάνες έως και το 2006 ήταν περίπου κάθε χρόνο στα 5 δις. Από αυτά, περίπου το 50% αφορά εξοπλισμούς (το υπόλοιπο αφορά μισθούς ενστόλων και λοιπά λειτουργικά έξοδα). Θέτω το εξής ερώτημα: Αντί να συζητούμε για την «έτσι» ή «αλλιώς» πτώχευση της χώρας, γιατί δεν απαιτούμε την εγγύηση των συνόρων μας από τις Ευρωπαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις, αναγνωρίζοντας τα Ελληνικά σύνορά μας ως Ευρωπαϊκά; .
Τα απλά μαθηματικά δείχνουν ότι μόνο από μειώσεις εξοπλισμού θα γλιτώναμε 2,5 δις ετησίως. Αν σε αυτά προσθέταμε και άλλα ποσά από μείωση λειτουργικού κόστους, μπορεί να φτάναμε πολύ περισσότερα… «Μα», θα πείτε, «είναι δυνατόν να μηδενιστεί το ετήσιο κόστος αμυντικών δαπανών; Αυτό θα σημάνει και την υποτίμηση του υπάρχοντος εξοπλισμού» και θα έχετε δίκιο. Η λύση λοιπόν είναι ο μηδενισμός δαπανών για προμήθεια νέου εξοπλισμού αλλά η συντήρηση, σε λογικά πλαίσια, του υπάρχοντος. Και το πιο σημαντικό: δεν εισηγούμαι τον δια παντός μηδενισμό αυτών των δαπανών (θα ήθελα να γίνουμε Ελβετία, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούμε!). Εάν αυτή η εξοικονόμηση χρημάτων γίνει για ένα-δυο χρόνια, αυτομάτως λύνουμε το πρόβλημα που έχουμε σήμερα σαν χώρα!
Βεβαίως, υπάρχουν τα συμφέροντα των πολεμικών βιομηχανιών και κυρίως (μαντέψτε!) της Γερμανίας και της Γαλλίας. Κάποιος πολιτικός, λοιπόν, πρέπει να σταθεί ψηλά, να σταματήσει τις κορώνες και τις γενικολογίες περί «κυρίαρχου κράτους» και να ζητήσει από την Ευρώπη δεσμεύσεις παρόμοιες με αυτές που μας ζητούν εκείνοι: Εγγυηθείτε τα σύνορά μας για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε κι εμείς γρηγορότερα και με μικρότερη βοήθεια από εσάς. Με τον τρόπο αυτό, ΔΕΝ χάνουν οι πολίτες της χώρας μας και ΔΕΝ χάνουν οι πολίτες των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών (που θα βγάλουν από την τσέπη τους για να μας δανείσουν – έστω και με ληστρικά επιτόκια). Οι μόνοι που χάνουν είναι οι βιομηχανίες όπλων (και τα εμπορικά ισοζύγια των χωρών-παραγωγών – Αυτό βεβαίως και απασχολεί τους ηγέτες των δυτικοευρωπαϊκών χωρών αλλά… έχουν εξηγήσει επαρκώς την πραγματικότητα στους λαούς τους;).
Δεν πετάμε στα σύννεφα. Γνωρίζουμε ότι εάν κάτι τέτοιο επρόκειτο να συμβεί, θα είχε συμβεί ήδη. Πάντως το «δίλλημα» που θέτουμε στους κυβερνόντες είναι δίκαιο: Διαλέξτε ποιος θα δυστυχήσει: Οι Λαοί ή οι πωλητές όπλων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου