Τραγέλαφος η επιστροφή των διαγραφέντων

Τις τελευταίες ημέρες παίζεται ένα νέο «έργο» στη «σκηνή» της Βουλής των Ελλήνων (θυμίζουμε ότι «βουλή» σημαίνει «βούληση», «επιθυμία» - βλέπετε την ειρωνεία;). Αυτό της επιστροφής των προσφάτως διαγραφέντων από τα δύο μεγάλα κόμματα. Αυτών που διεγράφησαν επειδή αντιτάχθηκαν στην κομματική γραμμή του μνημονίου («ΝΑΙ» είπαν μερικοί στο κόμμα του «ΟΧΙ» και «ΟΧΙ» είπαν μερικοί άλλοι στο κόμμα του «ΝΑΙ»).

Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ ένα κόμικ από το παλαιό περιοδικό MAD της δεκαετίας του ’80 το οποίο παρουσίαζε μια προφητική, φανταστική, εκλογική αναμέτρηση μεταξύ όχι κομμάτων αλλά «τάσεων», όπως τις ονόμαζε: Της «μπλέ» και της «κόκκινης» (τυχαία τα χρώματα), όπου το αστείο ήταν ότι οι δύο τάσεις είχαν ακριβώς τα ίδια συνθήματα και ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα και λόγο. Το μόνο που άλλαζε ήταν το χρώμα.

Πίσω στα δικά μας, βλέπουμε ότι ενώ πλησιάζουν οι εκλογές, οι κομματικοί μηχανισμοί μετρούν τα «κουκιά» τους και βλέπουν ότι χάνουν δύναμη. Χρειάζονται και την τελευταία βοήθεια απ’ όπου κι αν προέρχεται. Και φυσικά, ένα μεγάλο μέρος προέρχεται από παλαιά και νεώτερα στελέχη που όμως έχουν ήδη την «πελατεία» τους. Αν τα κόμματα επιλέξουν νέους υποψήφιους για να τα εκπροσωπήσουν, διατρέχουν τον κίνδυνο να επιλέξουν άτομα άφθαρτα μεν, χωρίς «έτοιμη» πελατεία, δε. Και μην έχετε καμία αμφιβολία ότι και σε αυτές τις εκλογές θα παίξει ρόλο η πελατεία: Υπάρχουν ακόμα βολεμένοι και σε αυτούς προστίθενται και οι νέο-απελπισμένοι οι οποίοι προσβλέπουν (περισσότερο από ποτέ) σε κάποιου είδους ρουσφέτι…

Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι γύρω από αυτό το θέμα της επιστροφής των… απολωλότων υπάρχει μια «ομερτά». Κανείς δεν μιλάει (για τον αντίπαλό του) με τα σκληρά λόγια που θα ανέμενε κανείς. Φανταστείτε π.χ. το φαινόμενο της διαγραφής και επιστροφής να υπήρχε μόνο σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα: Τι θα έλεγε το άλλο; Θα προσπαθούσε ασφαλώς να χρησιμοποιήσει το παράλογο του θέματος με σκοπό να «πληγώσει» τον αντίπαλο κόμμα. Θα μιλούσαν για «παλινωδίες», «ασώτους υιούς» και άλλα τέτοια γραφικά… Όμως, όχι, κανείς δεν μιλάει γι’αυτό το θέμα, αφού όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Μάλιστα, τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονται στην υπόθεση Μπακογιάννη που – απ΄ότι φαίνεται – έχει δηλώσει το εκατομμύριο κανονικά ο σύζυγός της αλλά και πάλι φαίνεται… «ύποπτο». Δεν υπερασπίζομαι καμία κα. Μπακογιάννη αλλά δεν μπορώ να μην σταθώ στο παράξενο γεγονός: Γιατί αυτή η επίθεση ΤΩΡΑ; Ανεξαρτήτως του πώς βγήκε αυτό το εκατομμύριο, σε ό,τι αφορά τη Βουλή, είναι δηλωμένο κανονικά στο πόθεν έσχες.

Τέλος πρέπει να σχολιάσουμε και την παράξενη στροφή ορισμένων από τους διαφωνούντες: Ενώ καταψήφισαν την υιοθέτηση του 2ου πακέτου, τώρα υπερψηφίζουν τον εφαρμοστικό νόμο. Τι θέατρο! Δεν συμφωνώ με την ουσία του νομοθετήματος αλλά προσυπογράφω την εφαρμογή του. Και πάλι, τι άλλο να υποθέσει κανείς από το ότι οι διαγραφέντες μετρούν το προσωπικό τους συμφέρον: Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν θέλουν να έχουν ελπίδες επανεκλογής (μετά των συνοδευτικών προνομίων και προσωπικών επιδιώξεων) θα πρέπει να «ξαναπούν στο μαντρί», κατά το κοινώς λεγόμενο. Αυτό απλά σημαίνει ότι ενώ στο κοντινό παρελθόν μας έδειξαν τα δόντια τους, τώρα κάνουν πίσω, ώστε να τους επιτραπεί η επιστροφή στην κομματική στέγη. Προσέξτε μάλιστα ότι σε ό,τι αφορά τον εφαρμοστικό νόμο δεν υπήρξε καμία ιδιαίτερη έμφαση στην κομματική πειθαρχία.

Γι’ αυτές τις περιπτώσεις ο σοφός Λαός μας έχει μια παρομοίωση που έχει να κάνει με ένα συμπαθές και νόστιμο πουλερικό! Και βέβαια, όλοι αυτοί, στο μέλλον, θα προσπαθήσουν να εισπράξουν τη «γεναιότητά» τους, υποστηρίζοντας ότι «τη δύσκολη χρονιά του 2012, εγώ ύψωσα το ανάστημά μου, ενάντια ακόμα και σε αυτή την κομματική γραμμή». Ελπίζω ο Λαός μας εκτός από σοφία να έχει και δυνατή μνήμη… Για να θυμηθεί ότι ακόμα και τώρα που η χώρα έχει δεσμευτεί σε μακροχρόνιες θυσίες (και μάλιστα χωρίς να έχει εξασφαλίσει την βιωσιμότητα του χρέους της), ορισμένοι εξακολουθούν να κοιτούν το στενό, προσωπικό τους συμφέρον και μάλιστα θα επιστρέψουν σύντομα να ξαναζητήσουν την ψήφο του.

Πρακτικές λύσεις στο θέμα της ανεργίας

Πολύς λόγος γίνεται για τη «φύση» των μέτρων που προωθούνται προκειμένου η Ελλάδα να εξασφαλίσει τη νέα δανειακή σύμβαση. Λένε, όχι αδίκως, ότι τα μέτρα αυτά είναι «υφεσιακά». Πρόκειται δηλαδή για μέτρα τα οποία έχουν ως αποκλειστικό σκοπό να εξυπηρετήσουν το χρέος που έχουμε στους δανειστές μας, χωρίς να μένει καθόλου «κρέας» για τη διοχέτευση χρήματος στην πραγματική οικονομία και στο κράτος προνοίας. Αυτά τα μέτρα θα προκαλέσουν ένα σωρό προβλήματα, αλλά ένα από αυτά θα είναι η περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθώ σήμερα.

Η ανεργία είναι ένα θέμα το οποίο έχει, φυσικά, οικονομικές προεκτάσεις και αντίκτυπο αλλά επιπροσθέτως έχει και μια άλλη, ανθρώπινη πλευρά: Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο άνεργος αποκτά, εκτός από οικονομικά προβλήματα, και ψυχολογικά. Οι γύρω από αυτόν, επίσης. Μιλάμε δηλαδή για μια κατάσταση η οποία πληγώνει και αυτόν τον κοινωνικό ιστό της κοινωνίας μας. Γι’αυτό και πρέπει να αντιμετωπιστεί με προτεραιότητα. «Πώς;», ρωτάνε πολλοί. «Τι μπορεί να κάνει ένα χρεοκοπημένο κράτος το οποίο δεν μπορεί καλά-καλά να πληρώσει τους εργαζόμενούς του δημοσίους υπαλλήλους και δεν μπορεί να περιθάλψει τους αρρώστους του;». Σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να δοθούν πρακτικές λύσεις και ιδού μερικές από αυτές:

Πανελλαδικό μητρώο εργαζομένων/ανέργων Ελληνικού Κράτους: Ο ΟΑΕΔ θα πρέπει να λάβει εξέχουσα θέση στην οργάνωση της αγοράς εργασίας. Όλοι οι εργαζόμενοι ή οι νέοι που βγαίνουν για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας ή οι άνεργοι όλων των κατηγοριών θα πρέπει να καταγράφονται σε πανελλαδικό μητρώο. Έτσι θα είναι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή η «εργατική δύναμη» της χώρας και θα βρίσκονται εύκολα και γρήγορα περιοχές όπου υπάρχει έλλειψη εργατικού δυναμικού (δηλαδή χαμηλή ανεργία). Αυτό θα είναι ένα πανελλαδικό ηλεκτρονικό δίκτυο όπου εργαζόμενοι και εργοδότες θα μπορούν να χρησιμοποιούν. Στις σημερινές συνθήκες κρίσης, ποιος δεν θα ήθελε να δει περιοχές (εργασιακές και γεωγραφικές) χαμηλής ανεργίας και, ίσως, να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή του;

Υποστήριξη του ηλεκτρονικού δικτύου με “brick and mortar”: Δεδομένου ότι αυτά που συζητάμε δεν αφορούν μόνο ανθρώπους που γνωρίζουν απαραιτήτως από internet και τεχνολογία, θα πρέπει, κατ’ αντιστοιχία με τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (Κ.Ε.Π.), να δημιουργηθούν Κ.Ε.Ε.Δ. (Κέντρα Εξυπηρέτησης Εργατικού Δυναμικού) τα οποία θα λειτουργούν ως υποδιευθύνσεις του νέου υπερ-ΟΑΕΔ. Οποιοσδήποτε εργαζόμενος θα μπορεί να απευθυνθεί εκεί για τις υποθέσεις του αλλά, κυρίως, οποιοσδήποτε εργοδότης θα μπορεί να απευθύνεται εκεί για να βρει, εργατικό δυναμικό. Όλοι έχουμε δει τις «γωνιές» στις γειτονιές όπου μαζεύονται εργάτες (κυρίως παράνομοι και αλλοδαποί) και περιμένουν να έρθει κανένας περαστικός να τους «μαζέψει» για μεροκάματο. Πόσο πιο ανθρώπινο (και αποδοτικό) θα ήταν να γίνεται καταγραφή των διαθέσιμων εργατών μιας γειτονιάς και όποιος θέλει να μπορεί να τους βρίσκει μέσα από νόμιμες διαδικασίες… Και για τους άλλους, τους υπαλλήλους γραφείου, στελέχη μικρομεσαίων επιχειρήσεων κ.λπ.: Δεν θα ήταν προτιμητέοι από τον τοπικό εργοδότη/μαγαζάτορα αυτοί οι οποίοι μένουν εκεί κοντά; Οι συμπολίτες του, οι γείτονές του, αυτοί που τα παιδιά τους πάνε στο ίδιο σχολείο με τα δικά του;

Επιδότηση πρόσληψης ανέργων: Οι επιχειρήσεις θα πρέπει να διευκολύνονται έτι περισσότερο να προσλαμβάνουν ανέργους. Σήμερα, ένας νέο-άνεργος, παίρνει επίδομα ανεργίας για 6 μήνες. Αυτός ο άνεργος θα μπορούσε να προσληφθεί για αυτούς τους έξι μήνες από έναν οργανισμό και να μην πληρώνεται καθόλου μισθό. Να παίρνει το επίδομα ανεργίας που θα έπαιρνε κι αν καθόταν στο σπίτι του. Έτσι, ο εν λόγω οργανισμός θα είχε δωρέαν εργατικό δυναμικό, αλλά και ο άνεργος θα είχε απασχόληση η οποία του εξασφαλίζει ηρεμία και ψυχολογική στήριξη αλλά και συλλογή πολύτιμης εμπειρίας για τα μετέπειτα βήματά του. Άλλωστε, δεν αποκλείεται μετά την πάροδο των 6 μηνών, ο «άνεργος» αυτός (τον ονομάζω «ημι-άνεργο» για τον υπόλοιπο της συζήτησης) να έχει καλύψει «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» και να μονιμοποιηθεί, τρόπον τινά.

Προστασία των ημι-ανέργων: Μα, θα πείτε για την παραπάνω κατηγορία, έτσι όλες οι επιχειρήσεις θα έπαιρναν στη δούλεψή τους τέτοιους ημι-ανέργους και θα τους ανακύκλωναν κάθε 6 μήνες. Έτσι, θα είχαν μονίμως «μηδενικό» μισθολογικό κόστος με εργάτες-δούλους και συνεπώς αυτά που λέω είναι… νεοφιλελεύθερες αρλούμπες! Όχι, αυτό δεν είναι αληθές, καθώς η διαρκής ανακύκλωση προσωπικού έχει τεράστιο κόστος για την επιχείρηση (με την εξαίρεση των ανειδίκευτων εργατών). Και άλλωστε, η παραπάνω πρόταση δεν εννοώ να υλοποιηθεί «αδιακρίτως» και χωρίς έλεγχο. Ιδού μερικές δικλείδες ασφαλείας:
- Το ποσοστό των ημι-ανέργων θα είναι ελεγχόμενο και μάλιστα ευθέως ανάλογο των μικτών κερδών της επιχείρησης. Δηλαδή μια «ανθηρή» επιχείρηση θα μπορεί να προσλαμβάνει μικρό ποσοστό τέτοιων υπαλλήλων, ενώ μια προβληματική, θα μπορεί να αυξάνει το ποσοστό. Έτσι, θα βοηθιούνται (εκτός από τους ημι-ανέργους) και οι ίδιες οι προβληματικές επιχειρήσεις, ώστε να μην κλείσουν.
- Ένας ημι-άνεργος θα μπορεί να συνεχίζει την εργασία του μετά τους πρώτους 6 μήνες. Τότε η συμμετοχή του κράτους στην επιδότησή του θα μικραίνει δραστικά. Η επιχείρηση θα πληρώνει το μισθό του, αλλά με μειωμένες εργοδοτικές εισφορές. Ο εν λόγω εργαζόμενος θα δεχτεί κάποιου είδους «έκπτωση» στις κοινωνικές παροχές (νοσοκομεία κ.λπ.) σε αντάλλαγμα για τη διατήρηση της θέσης του για άλλους 6 μήνες και χαμηλότατες ασφαλιστικές εισφορές. Η επιχείρηση έχει πλέον κόστος, αλλά πολύ μικρότερο του κανονικού.

Έλεγχος των μέτρων εφαρμογής:Τα παραπάνω ή οποιαδήποτε παρόμοια μέτρα θα πρέπει να ελέγχονται από τον «νέο-ΟΑΕΔ» ή το νέο «Υπουργείο Απασχόλησης» έτσι ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν γίνονται καταχρήσεις ή υπερβάσεις των προβλεπόμενων. Και για το σκοπό αυτό θα πρέπει να υλοποιηθούν (και) ηλεκτρονικά μέσα ελέγχου/καταγραφής, ώστε ο επιτόπου έλεγχος από (επίορκους, ενίοτε;) δημοσίους υπαλλήλους να μην είναι ο μόνος τρόπος ελέγχου.

Οι παραπάνω προτάσεις δεν είναι βεβαίως κοστολογημένες, αλλά είναι σαφές ότι μπορούν να μετρηθούν και να ρυθμιστούν αναλόγως. Σκοπός είναι να δώσουμε απασχόληση σε αυτούς οι οποίοι συντόμως θα περιθωριοποιηθούν και θα δυστυχήσουν. Ρωτήστε όποιον θέλετε: προτιμά να κάθεται σπίτι του ή να δουλέψει και να αποκτήσει ελπίδα για τους επόμενους 6-12 μήνες;

Περί αμυντικών δαπανών

Είναι πλέον γνωστά σε όλους μας τα σκληρά μέτρα που έρχονται από τις πρόσφατες ζυμώσεις με την Τρόικα, προκειμένου να εξασφαλιστεί το επόμενο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα. Η «σύνοψη» είναι, όπως ακούμε, εξεύρεση επιπλέον 4,4 δις ευρώ, περικοπή επικουρικών συντάξεων, απολύσεις στο Δημόσιο κ.λπ.

Μάλιστα, ορισμένοι έχουν σκληρύνει και τη στάση τους και τη γλώσσα τους λέγοντας απλά «αν η Ελλάδα δε σοβαρευτεί (σ.σ. δηλαδή να δεχτεί άνευ όρων αυτά που της λέμε), τότε δεν θα υπάρχει περαιτέρω βοήθεια». Δηλαδή μας «τραβάνε και το αυτί». Βεβαίως και έχουμε υποχρέωση να κάνουμε την αυτοκριτική μας (και νομίζω ότι με την στροφή 180 μοιρών του εκλογικού δώματος και του τρόπου «σκέπτεσθαι», αυτό το αποδεικνύουμε – αρκεί να το επιβεβαιώσουμε και μπροστά στην κάλπη), έχουμε όμως και το δικαίωμα να μιλήσουμε για τα δίκαιά μας.

Ακούμε ότι οι διαπραγματεύσεις είναι πολύ σκληρές και ότι ο κ. Βενιζέλος τα βρήκε σκούρα. Τη σκυτάλη έπιασε ο κ. Παπαδήμος. Δεν γνωρίζω τι λέγεται πίσω από τις κλειστές πόρτες, γνωρίζω όμως στοιχειώδη μαθηματικά. Μια απλή επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Ελληνικού Στρατού (http://www.ellinikos-stratos.com/arthra/dapanes.asp) μας δείχνει ότι οι αμυντικές δαπάνες έως και το 2006 ήταν περίπου κάθε χρόνο στα 5 δις. Από αυτά, περίπου το 50% αφορά εξοπλισμούς (το υπόλοιπο αφορά μισθούς ενστόλων και λοιπά λειτουργικά έξοδα). Θέτω το εξής ερώτημα: Αντί να συζητούμε για την «έτσι» ή «αλλιώς» πτώχευση της χώρας, γιατί δεν απαιτούμε την εγγύηση των συνόρων μας από τις Ευρωπαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις, αναγνωρίζοντας τα Ελληνικά σύνορά μας ως Ευρωπαϊκά; .

Τα απλά μαθηματικά δείχνουν ότι μόνο από μειώσεις εξοπλισμού θα γλιτώναμε 2,5 δις ετησίως. Αν σε αυτά προσθέταμε και άλλα ποσά από μείωση λειτουργικού κόστους, μπορεί να φτάναμε πολύ περισσότερα… «Μα», θα πείτε, «είναι δυνατόν να μηδενιστεί το ετήσιο κόστος αμυντικών δαπανών; Αυτό θα σημάνει και την υποτίμηση του υπάρχοντος εξοπλισμού» και θα έχετε δίκιο. Η λύση λοιπόν είναι ο μηδενισμός δαπανών για προμήθεια νέου εξοπλισμού αλλά η συντήρηση, σε λογικά πλαίσια, του υπάρχοντος. Και το πιο σημαντικό: δεν εισηγούμαι τον δια παντός μηδενισμό αυτών των δαπανών (θα ήθελα να γίνουμε Ελβετία, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούμε!). Εάν αυτή η εξοικονόμηση χρημάτων γίνει για ένα-δυο χρόνια, αυτομάτως λύνουμε το πρόβλημα που έχουμε σήμερα σαν χώρα!

Βεβαίως, υπάρχουν τα συμφέροντα των πολεμικών βιομηχανιών και κυρίως (μαντέψτε!) της Γερμανίας και της Γαλλίας. Κάποιος πολιτικός, λοιπόν, πρέπει να σταθεί ψηλά, να σταματήσει τις κορώνες και τις γενικολογίες περί «κυρίαρχου κράτους» και να ζητήσει από την Ευρώπη δεσμεύσεις παρόμοιες με αυτές που μας ζητούν εκείνοι: Εγγυηθείτε τα σύνορά μας για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε κι εμείς γρηγορότερα και με μικρότερη βοήθεια από εσάς. Με τον τρόπο αυτό, ΔΕΝ χάνουν οι πολίτες της χώρας μας και ΔΕΝ χάνουν οι πολίτες των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών (που θα βγάλουν από την τσέπη τους για να μας δανείσουν – έστω και με ληστρικά επιτόκια). Οι μόνοι που χάνουν είναι οι βιομηχανίες όπλων (και τα εμπορικά ισοζύγια των χωρών-παραγωγών – Αυτό βεβαίως και απασχολεί τους ηγέτες των δυτικοευρωπαϊκών χωρών αλλά… έχουν εξηγήσει επαρκώς την πραγματικότητα στους λαούς τους;).

Δεν πετάμε στα σύννεφα. Γνωρίζουμε ότι εάν κάτι τέτοιο επρόκειτο να συμβεί, θα είχε συμβεί ήδη. Πάντως το «δίλλημα» που θέτουμε στους κυβερνόντες είναι δίκαιο: Διαλέξτε ποιος θα δυστυχήσει: Οι Λαοί ή οι πωλητές όπλων!