Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Περί κλεισίματος συνόρων



Η Γαλλία έκλεισε τα σύνορα της. Σωστό. Βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και, ενδεχομένως, πολέμου με τους τρομοκράτες. Ήθελα όμως να βάλω μερικούς προβληματισμούς:

  • Η Ελλάδα δικαιούται να κάνει το ίδιο; Δεν δικαιούται; Τί δικαιούται να κάνει (ηθικά, όχι νομικά) αν διαπιστώσει ότι γενικεύεται το κλείσιμο των συνόρων και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες; Τί δικαιούται να κάνει αν διαπιστώσει ότι το κέντρο βάρους των προσπαθειών αντιμετώπισης του μεταναστευτικού μετατοπίζεται από την περιφέρεια (Ελληνικά και Ιταλικά σύνορα) προς το κέντρο, δηλαδή στα τοπικά/εθνικά σύνορα του κάθε κράτους-μέλους;
  • Η Ελλάδα βρίσκεται ή όχι σε "πολιορκία" λόγω της πολιτικής που ακολουθείται από ξένα κράτη; Δεν εννοώ ότι οι Σύριοι μετανάστες είναι "εχθροί" μας, αλλά να που μέσα σ'όλους πέρασαν και 1-2 "καλόπαιδα" από το έδαφός μας και έφτασαν μέχρι το Παρίσι. Αυτό μπορεί ενδεχομένως να σηκώσει τις επόμενες ημέρες ένα θόρυβο γύρω από το «πόσο ασφαλή είναι τα Ελληνικά σύνορα». Να το περιμένετε και από τους καλοθελητές αλλά και από εκείνους που γνησίως πονάνε για το χαμό των δικών τους.
  • Η αναδίπλωση που μοιραία θα ακολουθήσει σε όλη την Ευρώπη, σχετικά με την ευκολία υποδοχής των κάθε είδους "μη-Ευρωπαίων", τί αντίκτυπο θα έχει για την Ελλάδα; Αν κλείσουν και άλλοι τα σύνορά τους, τί θα γίνει με τις χώρες-υποδοχείς των μεταναστών (Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία); Μήπως θα μας αφήσουν στην τύχη μας;
  • Αν συμβεί αυτό, πώς δικαιούται να αντιδράσει η Ελλάδα σχετικά με τις οικονομικές υποχρεώσεις που την πιέζουν «στο διπλανό γήπεδο» να ικανοποιήσει; Πώς είπατε; «Δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο»; Δε νομίζω! Έχει και πολύ μάλιστα. Η Ελλάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει τις οικονομικές της εκκρεμότητες ως μοχλό πίεσης, ως αντίβαρο σε τυχόν πρόσθετες πιέσεις που θα δεχθεί, λόγω αλλαγής της Ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. Ηθικό, θα αναρωτηθείτε; Τι σημασία έχει, σε μια χώρα που οκτώ χρόνια τώρα απομυζάται από ξένους και ντόπιους αυτουργούς;
  • Η πάγια θέση της Ελλάδας ότι η προστασία των συνόρων της είναι Ευρωπαϊκή και όχι μόνο Ελληνική υποχρέωση, συνεχίζει να ισχύει; (προφανώς για εμάς ναι. Για τους Γάλλους και τους υπολοίπους όμως;)

Προφανώς και στεκόμαστε αλληλέγγυοι στις οικογένειες των Γάλλων παθόντων και τους εκφράζουμε τα θερμά μας και ειλικρινή συλλυπητήρια. Σήμερα, nous sommes tous Francais. Από αύριο όμως, ας ξαναγίνουμε Έλληνες και ας δούμε πώς θα δεχτούμε τις λιγότερες δυνατές συνέπειες από όλο αυτό το τραγικό γεγονός. Η πλήρης, ειλικρινής και ηθική ενοποίηση της Ευρώπης θα ξεκινήσει, όπως και τόσα άλλα άλλωστε, από την Ελλάδα. Απλώς, αυτή η εποχή δεν ήλθε ακόμα!

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Η Ευρώπη χρειάζεται μια αριστερή στροφή



Μετά και τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, είδαμε τα πρώτα δείγματα γραφής των Ευρωπαίων εταίρων μας. Βεβαίως, είδαμε και τα πρώτα δείγματα γραφής της «ανανεωμένης» κυβέρνησής μας που για άλλους είναι μια φρέσκια αρχή και για άλλους μια μεγάλη απογοήτευση. Σήμερα όμως δεν θα μιλήσουμε για την Ελληνική κυβέρνηση, ούτε για το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εμείς ως χώρα αλλά και η Ευρώπη ως ενιαίος σχηματισμός. Θα πρωτοτυπήσουμε, θα μιλήσουμε για το πολιτικό πρόβλημα της Ευρώπης.

Έχω μιλήσει στο παρελθόν (σε ιδιωτικές συζητήσεις) υπέρ της «αριστερής στροφής». Είχα υποστηρίξει ότι η Ελλάδα, όντας ήδη μέσα στην κρίση, έπρεπε να κάνει μια «αριστερή στροφή». Επέλεξα τότε τη λέξη «στροφή» (την ίδια επιλέγω και τώρα) για να μην θεωρηθεί ότι φωτογραφίζω ή υποστηρίζω ένα συγκεκριμένο κόμμα (όπως π.χ. το ΣΥΡΙΖΑ που τον τελευταίο καιρό είναι κόκκινο πανί για πολλούς). Υποστήριζα λοιπόν ότι πρέπει ο κόσμος να στραφεί σε αριστερές πολιτικές κατευθύνσεις οι οποίες έχουν περισσότερες πιθανότητες να ενσκήψουν πάνω στα προβλήματα του πολίτη και να μην αντιμετωπίζουν την κρίση ως ένα λογιστικό πρόβλημα που «κάπως» πρέπει να λυθεί. Αυτή η άποψη εν μέρει επιβεβαιώθηκε με τη νίκη του ΖΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ο οποίος αμέσως υιοθέτησε στη ρητορική του το ζήτημα της «ανθρωπιστικής κρίσης», της δικαίωσης των «απολυμένων» κ.λπ.

Κατ’ επέκταση, σήμερα, υποστηρίζω ότι και η Ευρώπη χρειάζεται την ίδια αριστερή στροφή και εξηγώ αμέσως το γιατί: Εκτός της – προφανούς κατά την Ελληνική άποψη – υιοθέτησης παρόμοιας ρητορικής περί ανθρωπιστικής κρίσης και πραγματικής βοήθειας (τουλάχιστον με τη μορφή άμεσων αποφάσεων για μια δίκαιη λύση) η Ευρώπη θα πρέπει να επανεξετάσει το αν και πώς πορεύεται προς μια πραγματική, ουσιαστική ενοποίηση, όπως την φαντάστηκαν οι οραματιστές της. Επειδή είναι αναμφισβήτητο ότι οι Ευρωπαϊκοί λαοί έχουν μεγάλες διαφορές σε επίπεδο κοινωνικό και πολιτισμικό, θα πρέπει να βρεθεί μια ισχυρή «συγκολλητική ουσία» που θα τους φέρει πιο κοντά. Ισχυρότερη από εκείνη που ενοποίησε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, μετά το δικό τους εμφύλιο πόλεμο, οι οποίες δεν είχαν να αντιμετωπίσουν πληθυσμούς με τόσο διαφορετικές κουλτούρες (σημείωση: μήπως αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ένας εμφύλιος ευρωπαϊκός πόλεμος;)

Και αυτή η ισχυρότερη συγκολλητική ουσία είναι η πολιτική της εξομάλυνσης των πολιτισμικών διαφορών και της γενικότερης προσπάθειας «αδελφοποίησης». Και των οικονομικών διαφορών βεβαίως, αλλά εδώ επιλέγω να το αφήνω σε δεύτερη μοίρα καθώς πιστεύω ότι οι Ευρωπαϊκοί λαοί πρώτα πρέπει να «νιώσουν» κοντά και μετά να λύσουν τα «τεχνικά» (=οικονομικά) προβλήματά τους. Εξ’ ου και η αριστερή στροφή: Εάν ανέλθουν στη διοίκηση των ευρωπαϊκών κρατών αριστερές κυβερνήσεις, τότε θα έχουμε μια de facto ισχυρότερη εστίαση στα ανθρωπιστικά και κοινωνικά ζητήματα, τη στιγμή που στον αντίποδα θα στέκονται φιλελεύθερες ή εν γένει «δεξιές» κυβερνήσεις, ενίοτε και με αποσχιστικές τάσεις (βλέπε π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο με τον Φαράντζ ο οποίος δεν θέλει τη χώρα του τόσο στενά συνδεδεμένη με την Ενωμένη Ευρώπη και ο οποίος προέρχεται από το τους Συντηρητικούς ή τη Γαλλία με τη Λεπέν η οποία σηκώνει ψηλά τη συζήτηση περί μεταναστών και συνεπώς τείνει να «ξεχωρίσει» του Γάλλους από τους «άλλους»)

Μέχρι τώρα η προσπάθεια «λογιστικής» ένωσης της Ευρώπης δεν έχει πετύχει ή για να το πούμε πιο χαλαρά, προχωράει με μεγάλους «πόνους γέννας». Και αυτή η πορεία έχει επιλεχθεί από, κατά κύριο λόγο, συντηρητικές, δεξιές κυβερνήσεις. Η Ελλάδα έδειξε έναν νέο δρόμο. Ενδεχομένως και η Ισπανία, θα το δούμε σε λίγους μήνες με τις δικές τους εκλογές. Τώρα μένει να διαπιστώσουμε αν ο δρόμος αυτός θα γίνει αποδεκτός και από τους υπόλοιπους λαούς.

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Η πορεία μετά το «ΝΑΙ»



Τούτο το blog έχει μείνει σιωπηλό για σχεδόν δύο χρόνια τώρα. Υπήρχαν άλλα θέματα που είχα να ασχοληθώ ή δεν υπήρχαν τα κατάλληλα θέματα! Σήμερα, σπάει τη σιωπή του γιατί έχει μαζέψει μερικά πράγματα που θέλει να πει. Να τα απευθύνει κυρίως στους κυβερνόντες αλλά και στους κάθε λογής αναγνώστες του. Έναυσμα, όπως θα περίμενε κανείς, είναι το αυριανό δημοψήφισμα. Καλός λόγος για να σταματήσει κανείς να σιωπά και να αρχίσει να μιλά. Ακόμα καλύτερος λόγος για να αρχίσει να σκέφτεται!

Κατά την άποψή μου λοιπόν το αυριανό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος πρέπει να είναι το ΝΑΙ. Στηρίζω αυτή την άποψη με κριτήρια αγνά καθώς – είναι βέβαιο – με ενδιαφέρει μόνο το καλό της χώρας και των επόμενων (και προηγούμενων) γενεών. Δεν έχω να κερδίσω τίποτα, ούτε και είμαι πολιτικάντης. Ούτε και βαλτός από κάποιο αφεντικό. Γι’αυτό η σκέψη μου είναι καθαρή και την εκφράζω εδώ, όχι μόνο ως γνώμη αλλά και ως εντολή προς τους διοικούντες αυτή τη χερσόνησο. Και αυτή τη φορά, αξιώνω να με (μας) ακούσουν και να εκτελέσουν την εντολή μου (μας).

Εάν λοιπόν υπερψηφιστεί το ΝΑΙ, τότε αυτό θα είναι μια σαφής εντολή προς τη σημερινή κυβέρνηση ότι ο Λαός θέλει αλλαγή πολιτικής και γρήγορη συμφωνία με τους δανειστές. Νομίζω ότι σε αυτό συμφωνούν ακόμα και υποστηρικτές του ΟΧΙ. Η πορεία των πραγμάτων πρέπει να είναι συγκεκριμένη:

1.       Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας αναγνωρίζει ότι ο Λαός δεν επικροτεί το μέχρι τώρα χειρισμό της κατάστασης ούτε και του δίνει εντολή να συνεχίσει την ίδια πορεία. Η εντολή δεν πρέπει να παρερμηνευτεί ως εντολή για νέες εκλογές!
2.       Τη Δευτέρα συγκεντρώνει τους πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης του συνταγματικού τόξου και δηλώνει αυτή την αναγνώριση. Τι μεγάλη στιγμή για έναν (ειλικρινή όπως θέλει να εμφανίζεται) πολιτικό! Να παραδεχτεί τα λάθη του και να ζητήσει βοήθεια από άλλες πολιτικές δυνάμεις (=μερίδα του λαού) του τόπου. Η ιστορία θα δικαιώσει μια τέτοια αναμφισβήτητα τίμια στάση.
3.       Μαζεύονται όλοι μαζί υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (για τον όποιο, να, ήρθε η ώρα να παίξει τον ουσιαστικό του ρόλο) και να συμφωνήσουν ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει αλλά και ότι δεν τίθεται θέμα εκλογών.
4.       Να σχηματιστεί άμεσα μια κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (από την παρούσα Βουλή, προφανώς) με Πρωθυπουργό ένα πρόσωπο αναγνωρισμένο και επιλεγμένο από την πολιτική, οικονομική (και πνευματική;) ελίτ της χώρας. Αυτό το πρόσωπο και όλα τα σημαντικά γύρω από αυτό, δεν μπορεί να είναι ούτε τραπεζίτες, ούτε τέως έμπιστοι του Α ή Β πολιτικάντη, ούτε «λογιστάκοι». Πρέπει να είναι πρόσωπα με γνώση και υπερηφάνεια που θα συσπειρώνουν το Λαό στο όνομα της Εθνικής Ενότητας και όχι στο όνομα της Χ ή της Ψ κομματικής σημαίας.
5.       Έναν από τους κεντρικούς ρόλους στη νέα κυβέρνηση θα παίξει η Νέα Δημοκρατία, οπότε ο κ. Σαμαράς θα κληθεί να μας δείξει τι εννοεί όταν λέει «η πατρίδα». Θα δουλέψει πραγματικά για το καλό της λέξης που ο ίδιος εισήγαγε έντονα στον πολιτικό λόγο («πατρίδα») ή θα βρει ευκαιρία να «λιώσει» (αν μπορέσει) το θανάσιμο αντίπαλο ΣΥΡΙΖΑ;
6.       Η νέα κυβέρνηση μπαίνει σε ένα αεροπλάνο, στρατοπεδεύει στις Βρυξέλες, μπαίνει σε ένα δωμάτιο και δεν βγαίνει αν δεν καταλήξει σε συμφωνία με τους δανειστές και τους λοιπούς Ευρωπαίους. Χρειαζόμαστε λευκό καπνό από την Καπέλα Σιξτίνα!
7.       Η χώρα λαμβάνει την οικονομική βοήθεια που συμφωνήθηκε και παίρνει το δρόμο για τις μεταρρυθμίσεις (σε επόμενο post σκοπεύω να μιλήσω για αυτές αναλυτικότερα…)

Αν θέλουμε να έχουμε τα πόδια μας στη Γη, πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτός είναι ο δρόμος προς τα εμπρός. Ο δρόμος που διασφαλίζει και εθνική ομοψυχία αλλά και συμφωνία με τους δανειστές. Μα, θα πουν πολλοί, η συμφωνία αυτή αποκλείεται να είναι επωφελής για τη χώρα. Θα είναι σκληρή και θα φέρει νέα υφεσιακά μέτρα. Θα συμφωνήσω στο δεύτερο, αλλά θα διαφωνήσω με το πρώτο. Πρέπει να ξυπνήσουμε και να δούμε την πραγματικότητα που έχουμε μπροστά μας (αργότερα θα ασχοληθούμε και με αυτό που έχουμε πίσω μας, δηλαδή με το ποιος ευθύνεται για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, αλλά όχι τώρα! Τώρα έχουμε κάτι σημαντικότερο να κάνουμε).

Θα συμφωνήσω λοιπόν με αυτούς που λένε ότι τα νέα μέτρα θα είναι σκληρά και μάλιστα πιο σκληρά από αυτά που συζητούσε η προηγούμενη κυβέρνηση και με το mail Χαρδούβελη. Θα διαφωνήσω όμως με την άποψη ότι δεν θα είναι επωφελής για τη χώρα, διότι – απλά και κυνικά – «το μη χείρον βέλτιστον». Η όποια συμφωνία προκύψει μετά από το ΝΑΙ θα είναι και μόνη βιώσιμη μεσο-βραχυπρόθεσμα. Και αυτήν πρέπει να την πάρουμε, να μην την κλωτσήσουμε.

Βεβαίως, έχει δίκιο ο κ. Τσίπρας που λέει ότι συμφωνία για χρηματοδότηση και νέο μνημόνιο δεν είναι αποδεκτά χωρίς ταυτόχρονη λύση για το χρέος. Απλούστατα, φτάσαμε στο σημείο όπου η λύση για το χρέος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονη με τα υπόλοιπα. Θα πρέπει πρώτα να διασφαλίσουμε την ύπαρξη της χώρας και να συζητήσουμε τη βιωσιμότητα του χρέους αργότερα.

Η άποψη του ΟΧΙ είναι εν πολλοίς μια συναισθηματική απάντηση η οποία προτάσσει το ζήτημα της εθνικής υπερηφάνειας (θέμα διόλου αμελητέο, φυσικά) αλλά πρώτα πρέπει να διασφαλίσουμε τη συνέχεια της χώρας και μετά να κοιτάξουμε πώς θα ανακάμψουμε και οικονομικά και συναισθηματικά. Δεν θα συνεχίσω με περισσότερη ανάλυση του ΟΧΙ. Ίσως να το κάνω κάποια άλλη στιγμή αλλά κλείνω αυτό το «γράμμα» λέγοντάς σας ότι είναι προτιμότερο σε αυτή την εκλογή να ψηφίσουμε με το μυαλό και όχι με την καρδιά.

Καλή Φώτιση!