Το Δημόσιο χρειάζεται Συστήματα Διαχείρισης Ανθρώπινων Πόρων

Ακούμε, ελέω κρίσης, πολλά σχετικά με τη στελέχωση του Δημόσιου Τομέα. Συζητώνται απολύσεις, μετακινήσεις, μετατάξεις και άλλα τέτοια «παράξενα ουσιαστικά». Ο μέσος δημόσιος υπάλληλος έχει αρχίσει να ανησυχεί αφού ξαφνικά βρίσκεται στο μέσο της συζήτησης για ένα σωρό θέματα τα οποία θεωρούσε λυμένα, εδώ και καιρό. Ξέρει, διότι και αυτός λειτουργεί εντός του παραπαίοντος συστήματος, ότι αν εφαρμοστούν βιαστικά τα όσα «σχεδιάζονται», μόνο δεινά θα έρθουν στο δρόμο του. Εκτός από το προσωπικό πρόβλημα του καθενός, υπάρχει ακόμα η αίσθηση (βεβαιότητα;) ότι τελικά ο ουσιαστικός στόχος της «εξυγίανσης του Δημοσίου» δεν θα επιτευχθεί.

Και τι πρέπει να γίνει; Πρέπει να αναγνωριστεί ότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι Ανθρώπινο Κεφάλαιο (ναι, κάποιοι χαμηλότερης αλλά και κάποιοι υψηλότερης αξίας) που πρέπει να διαχειριστεί κατάλληλα ώστε ο εργοδότης (το δημόσιο) να πάρει την υψηλότερη δυνατή αξία αλλά και ο εργαζόμενος να προχωρήσει όπως επιθυμεί στην καριέρα του και στον προσωπικό του σχεδιασμό γενικότερα, αλλά και όπως πρέπει απέναντι στους φορολογούμενους πολίτες που πληρώνουν το μισθό του.

Στο χώρο του ιδιωτικού τομέα είναι γνωστό από χρόνια ότι η Διοίκηση Ανθρώπινων Πόρων γίνεται με εφαρμοσμένα συστήματα πληροφορικής. Υπάρχει πληθώρα πληροφοριών που σχετίζονται με το προσωπικό και άλλη τόση (πληθώρα) δυνατοτήτων που δίνει ένα πληροφοριακό σύστημα HR. Πρώτα και κύρια διασφαλίζεται η διαφάνεια και η υπολογισμένη απόφαση, βασισμένη σε δεδομένα και όχι προσωπικές προτιμήσεις ή εκτιμήσεις.

Τέτοιου είδους πληροφοριακά συστήματα μπορούν να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως:

• Η στελέχωση του τμήματος Α ή Β είναι η σωστή; Υπάρχει «χώρος» για απολύσεις ή μετακινήσεις;
• Το στέλεχος Χ έχει τα απαραίτητα προσόντα για τη θέση στην οποία βρίσκεται;
• Ποιος είναι ο καταλληλότερος υπάλληλος για προαγωγή στο τμήμα;
• Το στέλεχος Ψ επιθυμεί να μετακινηθεί; Σε ποια γεωγραφική περιοχή; Σε ποια λειτουργική περιοχή;
• κ.λπ.

Τα παραπάνω αφορούν παραδείγματα Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού. Υπάρχουν όμως και πολλά ζητήματα στο επίπεδο του καθημερινού ελέγχου. Συζητείται συχνά το θέμα των «κοπανατζήδων» που κάποιοι άλλοι (συνυπεύθυνοι) τους χτυπάνε τις κάρτες ή που παίρνουν υπερβολικά πολλές άδειες κ.λπ. Και πάλι, συστήματα διαχείρισης HR μπορούν να δώσουν λύσεις:

•  Έλεγχος των αδειών. Ηλεκτρονικές εγκρίσεις από τον προϊστάμενο
•             Έλεγχος παρουσίας εντός του κτιρίου ή σε άλλο κτίριο. Κατάργηση του αστείου μέτρου της «κάρτας»
•  Συνδυασμός απουσιών με εγκεκριμένες άδειες
•  Και άλλα πολλά

Δεν είναι σωστό, ούτε δίκαιο, ούτε αποδοτικό να συζητάμε για αναδιοργάνωση του δημοσίου χωρίς να έχουμε καταλήξει στη μέθοδο ή τα εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να κάνουμε την αλλαγή. Δεν είναι δυνατόν να βασιστούμε (μόνο) στον ανθρώπινο παράγοντα, ο οποίος – ας μην κρυβόμαστε – έχει πολλούς λόγους να αντιστέκεται στις συζητούμενες αλλαγές. Ο ένας λόγος – θεμιτός και φυσιολογικός – είναι η λεγόμενη «αντίσταση στην αλλαγή» (“resistance to change”) που ενυπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Εκτός όμως από αυτό υπάρχουν και άλλοι λόγοι, πιο προσωπικοί και ιδιοτελείς.

Απ’ την άλλη, συστήματα αδιάβλητα και δίκαια μπορούν να αλλάξουν το κλίμα που επικρατεί αυτή τη στιγμή (που κάθε προτεινόμενη αλλαγή αντιμετωπίζεται από τους εργαζόμενους με διστακτικότητα ή καχυποψία). Η αλλαγή πρέπει να συντελεστεί και η μηχανοργάνωσή της μόνο θετικά μπορεί να συντελέσει.

Διχασμένη Κοινωνία

Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο καυτό (και λόγω των ημερών) θέμα της Παιδείας πρέπει να μας προβληματίσουν όλους. Οι καθηγητές αγωνίζονται με έναν τρόπο που νομίζουν ορθό για τα δικαιώματά τους και για τη βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης δωρεάν παιδείας. Έχοντας στο νου τους το στόχο, προχωρούν ισοπεδώνοντας, κατά την άποψή μου, ότι ευαίσθητο βρίσκεται μπροστά τους, όπως ένα τανκ προελαύνει για να κατατροπώσει τον εχθρό αλλά δεν ενδιαφέρεται για τα λουλούδια ή τα δέντρα που θα πατήσει και θα ισοπεδώσει σε αυτή του την προέλαση.

Δεν πρέπει να κρυβόμαστε. Η χώρα βρίσκεται σε δεινή κατάσταση και πρέπει, τουλάχιστον μεταξύ μας, να είμαστε ειλικρινείς. Ο λόγος που επελέγη αυτή η χρονική στιγμή για απεργιακές κινητοποιήσεις είναι ένας και μοναδικός: Είναι τώρα η ώρα που η πίεση του απεργού μπορεί να λυγίσει τη σκληρότητα του κράτους. Θα πρέπει να όμως να αναλογιστούμε (να αναλογιστούν) ότι αυτή η πίεση μπορεί να διοχετευτεί και προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τους ίδιους τους απεργούς. Όπως το νερό μέσα σε μια σωλήνα που όταν πιεστεί μπορεί να ξεχυθεί ορμητικά είτε προς τη μια έξοδο της σωλήνας είτε προς την άλλη. Στην περίπτωση των εκπαιδευτικών, η πίεση του «νερού» σημαίνει ότι αν παρατραβήξουν το σχοινί να βρουν απέναντί τους την ίδια την κοινωνία, παρ΄ όλο που τώρα έχουν κάποιο ποσοστό συμπαράστασης (π.χ. γονείς Πετρούπολης). Οι οικογένειες (δανείζομαι, αν θέλετε, και τον αγαπημένο όρο του ΚΚΕ, «λαϊκές οικογένειες») δεν θα ανεχτούν πιέσεις στην οικογενειακή τους ευτυχία, μέλλον και υγεία των παιδιών τους, επ΄αορίστω. Οι καθηγητές θα πρέπει να ξέρουν ότι τεντώνουν ένα σκοινί του οποίου την αντοχή δεν γνωρίζουν επακριβώς.

Η κοινή γνώμη διχάζεται ανάμεσα σε αυτούς που στέκονται αλληλέγγυοι στους καθηγητές και αυτούς που λένε «δεν έχουν το δικαίωμα να εκβιάζουν αυτή την εποχή τους χιλιάδες μαθητές που περιμένουν μετά από 2-3 χρόνια κόπων και θυσιών, να δώσουν εξετάσεις». Για άλλη μια φορά, προκαλείται διχογνωμία ή διχασμός (ισχυρή λέξη) η οποία θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αύξηση της πίεσης της κοινωνικής κατσαρόλας. Εάν υπάρξουν έκτροπα, αν υπάρξουν θάνατοι (αυτοκτονίες;) ποιος θα φταίει; Θα έχουμε ένα νέο ερώτημα να μας «διχάζει». Διαβάζουμε ότι μερικοί αντιμετωπίζουν τα ενδεχόμενα ακραίων αντιδράσεων με ειρωνεία. Αν όμως συμβεί το απευκταίο, τότε τι θα λένε;

Οι καθηγητές πρέπει να δείξουν αυτοσυγκράτηση διότι από τα δύο «μαχόμενα» μέρη μόνο αυτοί μπορούν να μειώσουν την πίεση. Η κυβέρνηση δεν μπορεί – προκειμένου να ικανοποιήσει τους καθηγητές – να ξεχάσει όλη την υπόλοιπη κοινωνία και τα προβλήματα της. Θα συνεχίσει να πιέζει, όσο την πιέζουν. Και στο κάτω της γραφής, αυτοί, ως εκτελούντες το λειτούργημα της εκπαίδευσης του έθνους, πρέπει να κάνουν ό,τι πρέπει για να μην αυξάνονται οι διχαστικές πιέσεις μέσα στην κοινωνία που καλούνται να μορφώσουν. Είναι υποχρέωσή τους, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο εργαζόμενο!

Άλλωστε, με αυτόν τον τρόπο που εξελίσσεται η κατάσταση, κανείς δεν ασχολείται με το πραγματικό ζητούμενο (πείτε εσείς αν γνωρίζετε: ποια είναι τα δίκαια αιτήματα των καθηγητών; Έχουν κοστολογηθεί; Εσείς ως φορολογούμενοι πολίτες συμφωνείτε με αυτή την κοστολόγηση; Έχουν ελεγχθεί ως προς την επιστημονική τους αρτιότητα; Ή μήπως πρόκειται για ευχολόγια του στυλ «αν αυξήσουμε τις δαπάνες για την παιδεία, τότε θα βελτιωθεί η ποιότητά της» και «αν μειώσουμε τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, τότε θα βελτιωθεί η απόδοση της σχολικής ώρας»).

Ένας δρόμος προς την ανάκαμψη

Ονομάζω το post αυτό «Ένας δρόμος προς την ανάκαμψη» και όχι «Ο δρόμος» διότι αφ’ ενός η συνταγή δεν είναι μια, εφ’ εταίρου θα ήθελα να σχολιάσω ένα ζήτημα το οποίο δεν άπτεται οικονομικών μεγεθών, βαθυστόχαστων προβλέψεων και ιδιαίτερων πολιτικών ελιγμών. Να φέρω στο τραπέζι της συζήτησης το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, οι απλοί πολίτες και εργαζόμενοι προκειμένου να βοηθήσουμε στην περίφημη «ανάκαμψη».

Η σημερινή μου παρατήρηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι σαν λαός τείνουμε ορισμένες φορές να είμαστε αναβλητικοί και διστακτικοί. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά μας ωθούν να λαμβάνουμε αποφάσεις πιο «αργά» ή πιο «μετά». Είναι συνηθισμένη απάντηση «ας το δούμε από εβδομάδα» ή «αφήστε να το ξανασκεφτούμε» ή «τώρα η εποχή δεν είναι κατάλληλη για τέτοιου είδους ανοίγματα» κ.λπ. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο υπάρχει και σε άλλους λαούς (κυρίως Ευρωπαϊκούς) οι οποίοι θέλουν ή τείνουν να είναι προσεκτικοί και να επανεξετάζουν τα ζητήματα (προσφάτως η κα. Μέρκελ «ομολόγησε» σε συνέντευξή της ότι και αυτή κάπως έτσι λειτουργεί). Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο για τους βορειοαμερικανούς, οι οποίοι όταν βλέπουν μια ευκαιρία, συνήθως την υλοποιούν ή έστω την κυνηγούν τάχιστα…

Σε ό,τι αφορά εμάς, τους Έλληνες, τους ιδιώτες που θέλουν ή σχεδιάζουν να κάνουν ορισμένες εργασίες ή αγορές ή επενδύσεις (για το σπίτι τους, το αυτοκίνητό τους κ.λπ.) αλλά και αυτούς που εργάζονται ως στελέχη επιχειρήσεων ή σε άλλες θέσεις ευθύνης, ο όρος «ανάκαμψη» έχει μια ιδιαίτερα σημαντική διάσταση: Αυτή των γρήγορων αποφάσεων και της ταχείας ενέργειας. Πρέπει να αναλογιστούμε ότι οι καθημερινές αποφάσεις μας (ή μη-αποφάσεις μας) ξεκινούν (ή αναβάλλουν) νέες οικονομικές δραστηριότητες οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα της ανάκαμψης. Θα πρέπει ο καθένας από εμάς να αρχίσει να ενεργεί πιο γρήγορα και αποτελεσματικά και να προσπαθήσει μόνος του να βγει από το λήθαργο που ενδεχομένως τον έχει «ρίξει» η γενικότερη κατάσταση.

Αν χρειάζεστε ένα καινούριο αυτοκίνητο διότι το παλιό σας χάλασε, τότε πηγαίνετε να αγοράσετε. Σήμερα!

Αν έχετε μια επιχείρηση που διαβλέπει προοπτικές επέκτασης, ξεκινήστε το νέο επενδυτικό σας σχέδιο. Σήμερα!

Αν πρέπει να στοκάρετε προϊόντα για να είσαστε μπροστά από τον ανταγωνισμό, κάντε το. Σήμερα!

Αν πρέπει να δώσετε εκπτώσεις στον τιμοκατάλογό σας για να τονώσετε τις πωλήσεις σας, κάντε το. Σήμερα!

Αν είστε δημόσιος υπάλληλος που αναμένεται από εσάς η έγκρισή σας για το α ή το β θέμα, εγκρίνετέ το. Σήμερα!

Η οικονομική δραστηριότητα θα δεχτεί δυναμωτικές ενέσεις από το «κράτος», τους «νόμους», τις «φορο-ελαφρύνσεις» κ.ο.κ. αλλά πρέπει και εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας να βοηθήσουμε, συνεισφέροντας με την ενέργεια και την αποφασιστικότητά μας.

Συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Αγοράστε Ελληνικά Ομόλογα!

Η Πορτογαλία εξέδωσε επιτυχώς 10ετές ομόλογο. Υπήρξε κάλυψη 3 φορές και η απόδοση τού 5,66% - αν και υψηλή - είναι χαμηλότερη από την απόδοση του 2011. Έτσι, έγινε η 2η χώρα, μετά την Ιρλανδία, που ενώ βρίσκεται σε καθεστώς Μνημονίου, εκδίδει επιτυχώς ομόλογα (δηλαδή "βγαίνει στις αγορές" κατά το κοινώς λεγόμενο).

Ταυτόχρονα - και αυτά είναι τα καλά νέα για εμάς - η Morgan Stanley προτείνει την αγορά Ελληνικών κρατικών ομολόγων στους πελάτες της. Τα ομόλογά μας συμπεριλαμβάνονται στις "κορυφαίες αγορές σταθερού εισοδήματος για φέτος". Αυτό σημαίνει κατ'αρχήν ότι υπάρχει υψηλή απόδοση (προφανές για μια χώρα που βρίσκεται σε ανάγκη δανεισμού). Για να χαρακτηριστεί όμως μια επένδυση "κορυφαία" και "σταθερή" θα πρέπει να συντρέχουν και άλλοι λόγοι. Και ο πιο σημαντικός είναι η μικρή πιθανότητα πτώχευσης της εν λόγω χώρας ή της εξόδου από το ενιαίο νόμισμα, στην περίπτωσή μας (και συνεπώς η μικρή πιθανότητα "κουρέματος" των ομολόγων αυτών).

Είναι έτσι τα πράγματα; Έχει αρχίσει η χώρα να "τραβάει την ανηφόρα της ανάπτυξης"; Τα ομόλογά μας είναι τώρα πιο αξιόπιστα ή μήπως η ασφάλεια που ευαγγελίζεται η Morgan Stanley αφορά κάποια ιδιαίτερα επενδυτικά χαρτοφυλάκια και όχι τους ιδιώτες μικρο-ομολογιούχους; Αν όντως το κλίμα έχει αλλάξει, γιατί η Ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να είναι συγκρατημένη; Υπάρχει κρυμμένο μυστικό ή απλώς θέλει (σοφά) να κρατάει "μικρό καλάθι";

Επισήμως, η επιχείρηση "επιστροφής στις αγορές" για την Ελλάδα εντοπίζεται χρονικά στον Μάϊο του 2014, οπότε και θα καταβληθεί και η τελευταία δόση του πακέτου διάσωσης. Θα περιμένουμε μέχρι τότε για σαφή σημάδια ανάκαμψης ή μήπως αυτά θα φανούν νωρίτερα;

Άποψή μας είναι ότι η ανάκαμψη έχει να κάνει (κυρίως;) με το κλίμα που επικρατεί στην αγορά. Είμαστε εμείς οι οποίοι αγοράζουμε και πουλάμε (ιδιώτες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις κ.λπ.) και συνεπώς, σε κάποιο βαθμό, η ανάκαμψη εξαρτάται και από εμάς. Θα ασχοληθούμε όμως με αυτό το θέμα κάποια άλλη στιγμή...

Η δήθεν διόρθωση του Χαρατσιού

Νέος τραγέλαφος με τη διόρθωση του Ενιαίου Τέλους Ηλεκτροδοτούμενων Ακινήτων (κοινώς "χαράτσι").

Εάν, λέει, έχετε λάθος στα τετραγωνικά του ακινήτου σας, θα πρέπει να υποβάλλετε υπεύθυνη δήλωση (σωστά μέχρι εδώ) αλλά και να επισυνάψετε πρόσφατο τοπογραφικό διάγραμμα υπογεγραμμένο από μηχανικό.

Η επισύναψη του "επίσημου" Ε9 που υποβάλλουμε στην εφορία δεν είναι αποδεκτή. Επίσης, αποδεκτά δεν είναι τα συμβόλαια με τα οποία αποκτήσατε το ακίνητο (π.χ. δωρεά εν ζωή, πωλητήριο συμβόλαιο κ.λπ.) διότι, λέει, όλα αυτά προκύπτουν "κατά δήλωση" του ιδιοκτήτη και συνεπώς, συμπληρώνω εγώ, μπορεί να είναι ψέματα!!! Γι'αυτό, ύποπτε φορολογούμενε θα σε υποβάλλουμε σε νέο "χαράτσι", πάνω από το γνωστό χαράτσι: Να τα δώσεις (ή να τα χώσεις?) σε μηχανικό για να σου βγάλει το πολυπόθητο "χαρτί" για να πας στο Δήμο σου και να διορθώσεις το λάθος ΤΟΥΣ!!!

Προσέξετε την παράνοια:
α) Πρέπει να πληρώσεις ένα πολλαπλάσιο ποσό σε έναν μηχανικό για να διορθώσεις ένα λάθος το οποίο δεν ήταν ποτέ δικό σου!
β) Το ποσό που θα πληρώσεις στον μηχαχνικό (συν το χάσιμο χρόνου σου, συν τις βενζίνες για τη μετακίνηση στην επαρχία, αν εκεί είναι το ακίνητο) θα είναι πολλαπλάσιο από το όφελος της διόρθωσης του λάθους ΤΟΥΣ (μερικά δεκάρικα ευρώ για ένα τυπικό, μικρό ακίνητο, ίσως?)
γ) Τα επίσημα έγγραφα που έχει υποβάλλει στην αρμόδια εφορία και φορολογείσαι βάσει αυτών, δεν είναι αποδεκτά. Από ποιούς? Από το Δήμο και τη ΔΕΗ. Έναν ΟΤΑ και μια εταιρεία!
δ) Όλα αυτά προκύπτουν από λάθη που έκανε είτε ο Δήμος είτε η ΔΕΗ (δεν μας ενδιαφέρει ποιός ακριβώς) με σκοπό να εισπράτονται επί σειράν ετών αυξημένα δημοτικά τέλη και φόροι. Και τώρα, πρέπει ο... "δαρμένος" να ασχοληθεί με το ξέπλεγμα του μίτου!!!

Ερωτώ: Τα στοιχεία των ακινήτων μας (ειδικά των ηλεκτροδοτούμενων - ας πούμε ότι για τα απομακρυσμένα αγροτεμάχια υπάρχουν ζητήματα...) είναι γνωστά (στην εφορία, στο taxisnet κ.λπ.). Γιατί δεν αρκεί μια υπεύθυνη δήλωση από τον κοσμάκη και μετά (βάσει ΑΦΜ και διεύθυνσης ακινήτου) να γίνει αυτόματη διόρθωση των "χαρατσιών" με σύγκριση με τα στοιχεία των βάσεων δεδομένων της πολιτείας?...

Θα έλεγε κανείς ότι και πάλι το "κράτος" έκανε το θαύμα του. Έφτιαξε μια διαδικασία δεδαλώδη η οποία πάσχει σε βασικά σημεία της. Μήπως όμως το σκεπτικό είναι άλλο? Μήπως το σκεπτικό είναι να γίνει τόσο παράλογη και ασύμφορη η όλη διαδικασία ώστε σχεδόν κανείς να μην ασχοληθεί με τη διόρθωση. Και να συνεχίσει να πληρώνει όχι μόνο ΧΑΡΑΤΣΙ αλλά και αυξημένο πέραν των όσων καθορίζει ο "νόμος".

Αιδώς Αργείοι!!