Διχασμένη Κοινωνία

Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο καυτό (και λόγω των ημερών) θέμα της Παιδείας πρέπει να μας προβληματίσουν όλους. Οι καθηγητές αγωνίζονται με έναν τρόπο που νομίζουν ορθό για τα δικαιώματά τους και για τη βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης δωρεάν παιδείας. Έχοντας στο νου τους το στόχο, προχωρούν ισοπεδώνοντας, κατά την άποψή μου, ότι ευαίσθητο βρίσκεται μπροστά τους, όπως ένα τανκ προελαύνει για να κατατροπώσει τον εχθρό αλλά δεν ενδιαφέρεται για τα λουλούδια ή τα δέντρα που θα πατήσει και θα ισοπεδώσει σε αυτή του την προέλαση.

Δεν πρέπει να κρυβόμαστε. Η χώρα βρίσκεται σε δεινή κατάσταση και πρέπει, τουλάχιστον μεταξύ μας, να είμαστε ειλικρινείς. Ο λόγος που επελέγη αυτή η χρονική στιγμή για απεργιακές κινητοποιήσεις είναι ένας και μοναδικός: Είναι τώρα η ώρα που η πίεση του απεργού μπορεί να λυγίσει τη σκληρότητα του κράτους. Θα πρέπει να όμως να αναλογιστούμε (να αναλογιστούν) ότι αυτή η πίεση μπορεί να διοχετευτεί και προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τους ίδιους τους απεργούς. Όπως το νερό μέσα σε μια σωλήνα που όταν πιεστεί μπορεί να ξεχυθεί ορμητικά είτε προς τη μια έξοδο της σωλήνας είτε προς την άλλη. Στην περίπτωση των εκπαιδευτικών, η πίεση του «νερού» σημαίνει ότι αν παρατραβήξουν το σχοινί να βρουν απέναντί τους την ίδια την κοινωνία, παρ΄ όλο που τώρα έχουν κάποιο ποσοστό συμπαράστασης (π.χ. γονείς Πετρούπολης). Οι οικογένειες (δανείζομαι, αν θέλετε, και τον αγαπημένο όρο του ΚΚΕ, «λαϊκές οικογένειες») δεν θα ανεχτούν πιέσεις στην οικογενειακή τους ευτυχία, μέλλον και υγεία των παιδιών τους, επ΄αορίστω. Οι καθηγητές θα πρέπει να ξέρουν ότι τεντώνουν ένα σκοινί του οποίου την αντοχή δεν γνωρίζουν επακριβώς.

Η κοινή γνώμη διχάζεται ανάμεσα σε αυτούς που στέκονται αλληλέγγυοι στους καθηγητές και αυτούς που λένε «δεν έχουν το δικαίωμα να εκβιάζουν αυτή την εποχή τους χιλιάδες μαθητές που περιμένουν μετά από 2-3 χρόνια κόπων και θυσιών, να δώσουν εξετάσεις». Για άλλη μια φορά, προκαλείται διχογνωμία ή διχασμός (ισχυρή λέξη) η οποία θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αύξηση της πίεσης της κοινωνικής κατσαρόλας. Εάν υπάρξουν έκτροπα, αν υπάρξουν θάνατοι (αυτοκτονίες;) ποιος θα φταίει; Θα έχουμε ένα νέο ερώτημα να μας «διχάζει». Διαβάζουμε ότι μερικοί αντιμετωπίζουν τα ενδεχόμενα ακραίων αντιδράσεων με ειρωνεία. Αν όμως συμβεί το απευκταίο, τότε τι θα λένε;

Οι καθηγητές πρέπει να δείξουν αυτοσυγκράτηση διότι από τα δύο «μαχόμενα» μέρη μόνο αυτοί μπορούν να μειώσουν την πίεση. Η κυβέρνηση δεν μπορεί – προκειμένου να ικανοποιήσει τους καθηγητές – να ξεχάσει όλη την υπόλοιπη κοινωνία και τα προβλήματα της. Θα συνεχίσει να πιέζει, όσο την πιέζουν. Και στο κάτω της γραφής, αυτοί, ως εκτελούντες το λειτούργημα της εκπαίδευσης του έθνους, πρέπει να κάνουν ό,τι πρέπει για να μην αυξάνονται οι διχαστικές πιέσεις μέσα στην κοινωνία που καλούνται να μορφώσουν. Είναι υποχρέωσή τους, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο εργαζόμενο!

Άλλωστε, με αυτόν τον τρόπο που εξελίσσεται η κατάσταση, κανείς δεν ασχολείται με το πραγματικό ζητούμενο (πείτε εσείς αν γνωρίζετε: ποια είναι τα δίκαια αιτήματα των καθηγητών; Έχουν κοστολογηθεί; Εσείς ως φορολογούμενοι πολίτες συμφωνείτε με αυτή την κοστολόγηση; Έχουν ελεγχθεί ως προς την επιστημονική τους αρτιότητα; Ή μήπως πρόκειται για ευχολόγια του στυλ «αν αυξήσουμε τις δαπάνες για την παιδεία, τότε θα βελτιωθεί η ποιότητά της» και «αν μειώσουμε τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, τότε θα βελτιωθεί η απόδοση της σχολικής ώρας»).