Οι επερχόμενες εκλογές δεν θυμίζουν σε τίποτα όλες τις προηγούμενες
μεταπολιτευτικές αναμετρήσεις. Ο φανατισμός έχει πέσει κατακόρυφα, το ίδιο και
οι προσδοκίες. Τα «μεγάλα» κόμματα χάνουν, κατά τα φαινόμενα, μεγάλο μέρος της
δύναμής τους, γεγονός το οποίο εκφράζει το έλλειμμα αξιοπιστίας του συνόλου του
πολιτικού κόσμου και του ίδιου του συστήματος. Θέλοντας και μη, ένα μεγάλο
μέρος των «χαμένων» ψήφων θα πάει στα λεγόμενα «μικρά» κόμματα ως έκφραση
διαμαρτυρίας και όχι ως εκλογή μιας άλλης πολιτικής αντίληψης (βεβαίως υπάρχουν
και αυτοί που συνειδητά θα αλλάξουν ρότα).
Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα δεδομένου ότι όλα δείχνουν πως
τον Ιούνιο (δηλαδή αμέσως μετά τις εκλογές) έρχονται νέα και πιο σκληρά μέτρα.
Και μάλιστα, η πρώτη ανάγνωση αυτών δείχνει ότι και πάλι θα την πληρώσουν οι
συνήθεις ύποπτοι: συνταξιούχοι και μισθωτοί. Αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για
να μην πιστέψουν οι πολίτες νέες υποσχέσεις και «μότο» του στυλ «λεφτά
υπάρχουν» ή «επανεκκίνηση της οικονομίας». Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Υπάρχει τρόπος, έστω και αυτή την ώρα που ο
Λαός έχει στραφεί κατά των πολιτικών του, να ανακτηθεί η χαμένη αξιοπιστία του
πολιτικού συστήματος και των εκφραστών του; Και, πιο σημαντικό, υπάρχει τρόπος
να προκύψει από την κάλπη ένα βιώσιμο αποτέλεσμα; Η άποψή μου είναι ναι και
εξηγώ παρακάτω το πώς.
Οι ζητούντες την ψήφο μας θα πρέπει να εγκαταλείψουν την πολιτική του
μπαλκονιού και των υποσχέσεων και να μας πουν πιο είναι το μέλλον της χώρας
τους επόμενους λίγους μήνες, σε δύο χρόνια από σήμερα και φυσικά στο τέλος της
φυσιολογικής τετραετούς θητείας της όποιας κυβέρνησης προκύψει. Θα πρέπει να
δώσουν όλα εκείνα τα στοιχεία και εξηγήσεις του τι πρόκειται να συμβεί ακόμα
και στο βραχυπρόθεσμο ορίζοντα του Ιουνίου του 2012, έτσι ώστε να διαμορφωθεί
μια κοινή γνώμη «γνωρίζουσα» και «διαβασμένη». Υπό αυτό το πρίσμα, οι εκλογές
αυτές έρχονται στο «σωστό» χρόνο με την έννοια ότι περάσαμε τη στενωπό του
Μνημονίου ΙΙ και βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την έναρξη εφαρμογής του (ή έστω
έχουμε αρχίσει να το εφαρμόζουμε). Οπότε, τώρα είναι η «σωστή» στιγμή για νέες
αποφάσεις (δηλαδή εκλογές).
Οι πολιτικοί μας έχουν υποστεί την γενική κατακραυγή για τα πεπραγμένα
των τελευταίων 40 ετών αλλά τώρα έχουν μια μοναδική ευκαιρία να μας αποδείξουν
ότι σοβαρολογούν όταν λένε «πρέπει να αλλάξουμε». Να μας πουν όλη την αλήθεια
για το τι έρχεται (όχι όπως οι δύο προηγούμενοι πρωθυπουργοί!) και να μας εξηγήσουν
πώς θα αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα. Κούφια λόγια όπως «θα
επαναδιαπραγματευθούμε το μνημόνιο», «θα δημιουργήσουμε 100.000 χιλιάδες θέσεις
εργασίας», «θα μειώσουμε τις σπατάλες» κ.λπ. δεν έχουν πλέον θέση στο τραπέζι
του… debate. Έχοντας εκθέσει όλη την αλήθεια (όσο σκληρή
κι αν είναι) ο Λαός θα μπορέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα να ελέγξει την
εγκυρότητα του προεκλογικού λόγου και συνεπώς να συνεχίσει να στηρίζει (ή όχι)
τη νέα κυβέρνηση. Αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι η νέα κυβέρνηση (όποια κι
αν είναι) χρειάζεται τη συναίνεση του συνόλου των πολιτών και όχι μόνο αυτών
που την ψήφισαν, έτσι ώστε να διασφαλιστεί ηρεμία σε όλα τα μέτωπα και άρα να
καταστεί δυνατή η έναρξη και συνέχιση του έργου της. Ας μην ξεχνάμε ότι ένα
πρόσθετο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε τώρα τελευταία είναι και η δυναμική
έκφραση της δυσαρέσκειας των πολιτών που μόνο νέα προβλήματα φέρνει, βλέπε
διαδηλώσεις, αποκλεισμούς, ξυλοδαρμούς μέχρι και αυτοκτονίες!
Το πολιτικό σύστημα έχει μια τελευταία ευκαιρία να ανακτήσει τη χαμένη
αξιοπιστία του και θεωρούμε αυτό το ζήτημα πολύ σημαντικό, διότι εκτός από το
πρώτο και κύριο μέλημα της εξόδου της χώρας από την κρίση, θα πρέπει να
οικοδομηθεί το νέο πολιτικό σκηνικό που θα μας πάει αρκετές δεκαετίες μπροστά. Συμφωνήσαμε όλοι ότι η μεταπολίτευση
τελείωσε. Και λοιπόν; Τι ακολουθεί;
