Η Ευρώπη χρειάζεται μια αριστερή στροφή

Μετά και τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου, είδαμε τα πρώτα δείγματα γραφής των Ευρωπαίων εταίρων μας. Βεβαίως, είδαμε και τα πρώτα δείγματα γραφής της «ανανεωμένης» κυβέρνησής μας που για άλλους είναι μια φρέσκια αρχή και για άλλους μια μεγάλη απογοήτευση. Σήμερα όμως δεν θα μιλήσουμε για την Ελληνική κυβέρνηση, ούτε για το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εμείς ως χώρα αλλά και η Ευρώπη ως ενιαίος σχηματισμός. Θα πρωτοτυπήσουμε, θα μιλήσουμε για το πολιτικό πρόβλημα της Ευρώπης.

Έχω μιλήσει στο παρελθόν (σε ιδιωτικές συζητήσεις) υπέρ της «αριστερής στροφής». Είχα υποστηρίξει ότι η Ελλάδα, όντας ήδη μέσα στην κρίση, έπρεπε να κάνει μια «αριστερή στροφή». Επέλεξα τότε τη λέξη «στροφή» (την ίδια επιλέγω και τώρα) για να μην θεωρηθεί ότι φωτογραφίζω ή υποστηρίζω ένα συγκεκριμένο κόμμα (όπως π.χ. το ΣΥΡΙΖΑ που τον τελευταίο καιρό είναι κόκκινο πανί για πολλούς). Υποστήριζα λοιπόν ότι πρέπει ο κόσμος να στραφεί σε αριστερές πολιτικές κατευθύνσεις οι οποίες έχουν περισσότερες πιθανότητες να ενσκήψουν πάνω στα προβλήματα του πολίτη και να μην αντιμετωπίζουν την κρίση ως ένα λογιστικό πρόβλημα που «κάπως» πρέπει να λυθεί. Αυτή η άποψη εν μέρει επιβεβαιώθηκε με τη νίκη του ΖΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ο οποίος αμέσως υιοθέτησε στη ρητορική του το ζήτημα της «ανθρωπιστικής κρίσης», της δικαίωσης των «απολυμένων» κ.λπ.

Κατ’ επέκταση, σήμερα, υποστηρίζω ότι και η Ευρώπη χρειάζεται την ίδια αριστερή στροφή και εξηγώ αμέσως το γιατί: Εκτός της – προφανούς κατά την Ελληνική άποψη – υιοθέτησης παρόμοιας ρητορικής περί ανθρωπιστικής κρίσης και πραγματικής βοήθειας (τουλάχιστον με τη μορφή άμεσων αποφάσεων για μια δίκαιη λύση) η Ευρώπη θα πρέπει να επανεξετάσει το αν και πώς πορεύεται προς μια πραγματική, ουσιαστική ενοποίηση, όπως την φαντάστηκαν οι οραματιστές της. Επειδή είναι αναμφισβήτητο ότι οι Ευρωπαϊκοί λαοί έχουν μεγάλες διαφορές σε επίπεδο κοινωνικό και πολιτισμικό, θα πρέπει να βρεθεί μια ισχυρή «συγκολλητική ουσία» που θα τους φέρει πιο κοντά. Ισχυρότερη από εκείνη που ενοποίησε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, μετά το δικό τους εμφύλιο πόλεμο, οι οποίες δεν είχαν να αντιμετωπίσουν πληθυσμούς με τόσο διαφορετικές κουλτούρες (σημείωση: μήπως αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ένας εμφύλιος ευρωπαϊκός πόλεμος;)

Και αυτή η ισχυρότερη συγκολλητική ουσία είναι η πολιτική της εξομάλυνσης των πολιτισμικών διαφορών και της γενικότερης προσπάθειας «αδελφοποίησης». Και των οικονομικών διαφορών βεβαίως, αλλά εδώ επιλέγω να το αφήνω σε δεύτερη μοίρα καθώς πιστεύω ότι οι Ευρωπαϊκοί λαοί πρώτα πρέπει να «νιώσουν» κοντά και μετά να λύσουν τα «τεχνικά» (=οικονομικά) προβλήματά τους. Εξ’ ου και η αριστερή στροφή: Εάν ανέλθουν στη διοίκηση των ευρωπαϊκών κρατών αριστερές κυβερνήσεις, τότε θα έχουμε μια de facto ισχυρότερη εστίαση στα ανθρωπιστικά και κοινωνικά ζητήματα, τη στιγμή που στον αντίποδα θα στέκονται φιλελεύθερες ή εν γένει «δεξιές» κυβερνήσεις, ενίοτε και με αποσχιστικές τάσεις (βλέπε π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο με τον Φαράντζ ο οποίος δεν θέλει τη χώρα του τόσο στενά συνδεδεμένη με την Ενωμένη Ευρώπη και ο οποίος προέρχεται από το τους Συντηρητικούς ή τη Γαλλία με τη Λεπέν η οποία σηκώνει ψηλά τη συζήτηση περί μεταναστών και συνεπώς τείνει να «ξεχωρίσει» του Γάλλους από τους «άλλους»)

Μέχρι τώρα η προσπάθεια «λογιστικής» ένωσης της Ευρώπης δεν έχει πετύχει ή για να το πούμε πιο χαλαρά, προχωράει με μεγάλους «πόνους γέννας». Και αυτή η πορεία έχει επιλεχθεί από, κατά κύριο λόγο, συντηρητικές, δεξιές κυβερνήσεις. Η Ελλάδα έδειξε έναν νέο δρόμο. Ενδεχομένως και η Ισπανία, θα το δούμε σε λίγους μήνες με τις δικές τους εκλογές. Τώρα μένει να διαπιστώσουμε αν ο δρόμος αυτός θα γίνει αποδεκτός και από τους υπόλοιπους λαούς.