Επιτέλους! Ευρώ ή Δραχμή;

Μετά το σχηματισμό της Κυβέρνησης Παπαδήμου, οι πολιτικοί τόνοι έπεσαν (ελαφρώς) κι έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία (σε πολίτες και πολιτικούς) να κοιτάξουμε το φλέγον ζήτημα της κρίσης και της εξόδου από αυτήν, λίγο πιο ψύχραιμα. Θα το έχετε δει στις τηλεοράσεις, ότι η συζήτηση για τις εκλογές δεν είναι πλέον καθημερινή και σίγουρα δεν «παίζει πρώτο θέμα» (Και φανταστείτε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι… περιορισμένης ευθύνης, όπως μας την εμφάνισαν στην αρχή – αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης!).

Τώρα λοιπόν που «έχουμε το χρόνο» (το λέω ειρωνικά) να κοιτάξουμε το καθαρά οικονομικό-τεχνικό μέρος της εξόδου από την κρίση, έχει ανοίξει η συζήτηση περί Ευρώ και Δραχμής. Πρέπει να παραμείνουμε στο Ευρώ, το οποίο, παρ’ όλες τις δυσκολίες του και τις έξωθεν επιθέσεις εξακολουθεί να είναι ένα ισχυρό νόμισμα ή μήπως είναι σωστότερο να απεμπλακούμε, τρόπον τινά, και να γυρίσουμε πίσω στη Δραχμή με την οποία θα έχουμε περισσότερο περιθώριο ελιγμών; Στη συζήτηση αυτή έχουν εμπλακεί πλέον και έγκριτοι επιστήμονες, οικονομολόγοι της ημεδαπής και της αλλοδαπής και ο καθένας παρουσιάζει ισχυρά επιχειρήματα από τη μεριά του.

Οι υπέρμαχοι του Ευρώ λένε ότι πρέπει να μείνουμε μέσα σε αυτό, για να μην χάσουμε το τραίνο της πραγματικά ενωμένης Ευρώπης, να μπορέσουμε στο μεσοπρόθεσμο μέλλον να δανειζόμαστε με χαμηλά επιτόκια κ.λπ. Οι δε υποστηρικτές της Δραχμής προτάσσουν την ανταγωνιστικότητα της χώρας, η οποία θα ενισχυθεί σημαντικά με μια υποτίμηση της Νέας Δραχμής, την αύξηση των εξαγωγών μας και την ενίσχυση του τουρισμού μας, αφού πλέον η χώρα μας θα είναι πιο φθηνή για τους ξένους τουρίστες και επενδυτές.

Σκοπός μου σήμερα δεν είναι να αναλύσω κι εγώ αυτές τις απόψεις (στις οποίες άλλωστε φαίνεται ότι αμφότεροι έχουν ισχυρά επιχειρήματα) αλλά να καταδείξω μια άλλη όψη της πολιτικής παθογένειας αυτής της χώρας: Εφ’ όσον και οι δύο λύσεις παρουσιάζουν πλεονεκτήματα, θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχει ενημερωθεί ο λαός γι’ αυτά τα θέματα έτσι ώστε η κοινή γνώμη να διαμορφωθεί σωστά και να ωθήσει (μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες) τη χώρα στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση/λύση. Αντ’αυτού, έχουμε, τους εξής τραγέλαφους:

Μία κυβέρνηση «συνεργασίας» με κόμματα τα οποία επί της ουσίας (λένε ότι) δεν συμφωνούν. Η Νέα Δημοκρατία που συμμετέχει, λέει ότι συμμετέχει «με ανοχή» και όχι «με συνεργασία» (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

Το ΠΑΣΟΚ να έχει ανοίξει τη συζήτηση περί διαδοχής, αλλά κανείς δεν μας λέει, πώς και πόσο εργάζονται οι υπουργοί της και πόσο ασχολούνται με τα εσωκομματικά.

Την εξωκυβερνητική αριστερά να ζητάει επίμονα εκλογές αλλά να μη λέει κουβέντα για το τι προτείνει.

Την σαφή επιδίωξη του διψασμένου για εξουσία και υπουργικές καρέκλες Λ.Α.Ο.Σ. να παρατείνει τη ζωή της παρούσας κυβέρνησης. Μάλιστα, πρότεινε και… ανασχηματισμό στην μόλις ενός μήνα κυβέρνηση!

Μία μάλλον καθολική συμφωνία υπέρ του Ευρώ, χωρίς να έχει ακουστεί επαρκώς η πλευρά της Δραχμής. Ακούμε μόνο ότι «η Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν», με μια θεσφατική επιμονή.

Το αποτέλεσμα αυτού του πολιτικού παιχνιδιού καταλήγει εν ολίγοις στην εξής απλή διαπίστωση: Η κοινή γνώμη δεν έχει ενημερωθεί επαρκώς πάνω στο ζήτημα «Ευρώ ή Δραχμή» και απόδειξη αυτού είναι ότι 80% του λαού θεωρεί ότι η παραμονή στο Ευρώ είναι η σωστή επιλογή αλλά επίσης 80% θεωρεί ότι το μνημόνιο είναι «κακό». Και κανείς δεν σκέπτεται ότι το μνημόνιο υπάρχει ακριβώς επειδή είμαστε μέσα στην Ευρωζώνη. Διαφορετικά θα είχαμε κάνει υποτίμηση του νομίσματός μας (όποτε εμείς νομίζαμε και πάντως σίγουρα εδώ και χρόνια!) και επίσης θα είχαμε ήδη καρπωθεί τα οφέλη της ανταγωνιστικότητας και της μείωσης του κόστους εργασίας και υπηρεσιών.

Ίσως οι παραπάνω σκέψεις απαντούν και στο ερώτημα γιατί η «σύλληψη» Παπανδρέου περί δημοψηφίσματος ήταν 100% λάθος: Ήθελε να μας αποσπάσει ένα δεσμευτικό «Ναι» ή «Όχι» σε ένα ερώτημα του οποίου τη σωστή απάντηση δεν γνωρίζαμε και ακόμα δεν γνωρίζουμε!

Η ανεπαρκής ενημέρωση της κοινής γνώμης (η οποία συμβαίνει και με συνευθύνη των μέσων ενημέρωσης) είναι επικίνδυνη διότι δεν αφήνει το Λαό να εκφραστεί ελεύθερα και ενδεχομένως να κάνει ένα λάθος το οποίο – αν και σοβαρότατο – θα είναι «δική του επιλογή», όπως θα μας λένε οι πολιτικοί του μέλλοντος. Και θα μας θυμίζουν ότι έχουμε ένα εμπεδωμένο δημοκρατικό πολίτευμα όπου οι πολιτικές δυνάμεις αφουγκράζονται τις επιθυμίες του Λαού και αναλόγως πράττουν.